Wyrok NSA z 8 listopada 2019 r., sygn. II FSK 3715/17, zmienił jednak to podejście i – jak się okazuje – jest podstawą także dla fiskusa do zmiany podejścia w wydawanych interpretacjach podatkowych – przykład interpretacja nr 115-KDIT1.4011.23.2021.2.MR.
Ryczałt od dzierżawy znaku towarowego
Sprawa dotyczyła podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, który nie prowadził działalności. W ramach postępowania interpretacyjnego zadał organom podatkowym pytanie, czy może opodatkować ryczałtem w wysokości 8,5% przychody z tytułu dzierżawy autorskich praw majątkowych do logotypów, czyli form graficznych odróżniających usługi i produkty od siebie, będących interpretacją ich nazw, imprez, firm czy agencji. Wnioskodawca w związku z prawami do logotypów czy ponoszeniem kosztów z tytułu posiadania tego prawa (jak np. koszty rejestracji znaku towarowego w urzędzie patentowym) nie planował żadnej innej działalności promocyjno-reklamowej.
Organy interpretacyjne uznały stanowisko podatnika za nieprawidłowe i odmówiły mu prawa do zastosowania zryczałtowanej stawki w wysokości 8,5%, wskazując, że tego rodzaju przychody powinny być klasyfikowane do przychodów z praw majątkowych. Bez znaczenia był dla organu podatkowego fakt udostępniania tych praw z majątku osobistego, a nie w ramach działalności oraz brak intencji podatnika do wykorzystania tych praw w ramach działalności gospodarczej.
W sprawie wypowiedział się także WSA w Warszawie, który w wyroku z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. III SA/Wa 1628/16, powtórzył tezy NSA wynikające z ukształtowanej już linii orzeczniczej, że tego rodzaju przychody powinny być traktowane jako przychody z praw majątkowych, niezależnie od tego, czy umowę zawrze podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w ramach tej działalności oraz niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której nastąpi udostępnienie praw (tezy wynikające z wyroku NSA z dnia 28 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 1908/14). Według sądu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie prawa do logotypów są prawami majątkowymi, na co wskazuje m.in. zamiar podatnika rejestracji tych praw w urzędzie patentowym. WSA wskazał, że pojęcie „praw majątkowych” jest określone bardzo szeroko z uwagi na zastosowany w przepisach zwrot „w szczególności”. Wskazuje to więc na otwarty katalog możliwości oraz niezbędną kwestię analizy danych praw. WSA wskazał ponadto, że przychód nie może być kwalifikowany jako przychód z dzierżawy i najmu, ponieważ w takiej sytuacji mielibyśmy do czynienia z podwójną kategorią przychodów, czyli oddzielnie przychód z najmu i dzierżawy, a oddzielnie z prawa majątkowego.
Opodatkowanie korzystania ze znaku towarowego
NSA w wyroku z 8 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 3715/17, wskazał, że nie może podzielić poglądu, zgodnie z którym przychodem z praw majątkowych będzie przychód z każdej umowy. NSA wskazał, że umowa w zakresie praw majątkowych ma szczególny charakter, odrębne postanowienia. Zatem w przypadku źródła przychodów, jakim są prawa majątkowe, należy do niego zaliczyć wszystkie przychody z praw majątkowych, jeżeli nie są osiągane z umów dzierżawy czy najmu, czyli np. umowa licencyjna.
Skutkiem orzeczenia NSA jest zmiana podejścia fiskusa do tematyki sposobu opodatkowania prawa do korzystania ze znaków towarowych. Przykładem tego jest ostatnia interpretacja Dyrektora KIS z 8 kwietnia 2021 r. nr 115-KDIT1.4011.23.2021.2.MR, gdzie potwierdzone zostało stanowisko podatnika, że przychód z tytułu dzierżawy zarejestrowanego znaku towarowego może być opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5% przychodu.
Dodatkowo zwrócić należy uwagę, że w związku ze zmianą przepisów w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych i w efekcie zrównania sytuacji osób fizycznych prowadzących i nieprowadzących działalności gospodarczej, z prawa do zastosowania 8,5% stawki podatku będą od 1 stycznia 2021 r. mogli skorzystać także podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, jeżeli wydzierżawienie znaków towarowych nastąpiło w ramach tej działalności.
Zaprezentowane powyżej podejście jest z pewnością bardzo korzystne w sytuacji, gdy podatnik w związku z dzierżawą praw majątkowych nie może wykazać kosztów uzyskania przychodów lub są one małej wysokości. W takich przypadkach może skorzystać ze znacznie korzystniejszej stawki 8,5%, zamiast 18% i 32%, które forsowane były wcześniej przez fiskusa oraz sądy administracyjne.