Organ podatkowy ustalił, że pewien podatnik prowadzący firmę uzyskał przychód, którego nie zgłosił do opodatkowania. W kontrolowanym roku 2004 podatnik wydał bowiem prawie 200 tys. zł, podczas, gdy dysponował oszczędnościami ok. 37 tys. zł i przychodem w wysokości ok. 2 tys. złotych.
Czyli podatnik wydał znacznie więcej niż miał. Dla fiskusa było to jednoznaczne – podatnik miał przychody, których nie zgłosił do opodatkowania.
Organ podatkowy po oszacowaniu ukrytego dochodu ustalił podatek za ten okres w wysokości prawie 70 tys. zł.
Podatnik tłumaczył się, że wydatki w 2004 r. finansował z oszczędności ale nie potrafił udokumentować ich wysokości.
Wobec braku wiarygodnych dowodów organ podatkowy nie uznał za wiarygodne twierdzeń podatnika, że posiadał on określone oszczędności z otrzymanych darowizn, sprzedaży dewiz.
Fiskus nie lubi niedochodowych przedsiębiorców
Co grozi za ukrywanie dochodów
Dopiero w postępowaniu odwoławczym podatnik dostarczył umowy darowizny. Jednak z adnotacji pracownika organu sporządzającego kopie tych dokumentów wynika, że wygląd tych umów (stan papieru, kolor długopisu) wskazywał na sporządzenie ich w niedawnym czasie, mimo że umowy datowane były na lata 1995-1996. Podatnik nie złożył też żadnej z umów darowizn w Urzędzie Skarbowym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, rozpatrujący skargę podatnika uznał, że te okoliczności wskazują, iż umowy zostały sporządzone na potrzeby toczącego się postępowania i nie odzwierciedlają faktycznych czynności prawnych.
Podatnik nie próbował się nawet bronić (np. ekspertyzą biegłego), że umowy zostały sporządzone w latach 1995-1996.
Również Naczelny Sąd Administracyjny, który rozpatrywał skargę kasacyjną nie przyznał racji podatnikowi.
W orzecznictwie sądowym wielokrotnie prezentowane były poglądy, które NSA podziela, że z art. 20 ust. 3 ustawy o PIT wynika, iż podatnik obowiązany jest, w celu uchronienia się przed niekorzystnymi dla siebie skutkami procesowymi, wskazać lub dostarczyć środki bądź źródła dowodowe, które posłużyłyby, obok materiału dowodowego zgromadzonego przez organ podatkowy z urzędu, udowodnieniu istotnych dla rozstrzygnięcia danej spawy tez (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 października 2010, sygn. akt II FSK 1003/09).
Jeżeli podatnik nie potrafi wiarygodnymi dokumentami, czy innymi dowodami potwierdzić swoich twierdzeń, to niestety nie może skutecznie powoływać się na dane okoliczności.
Źródło: wyrok NSA z 19 lipca 2011 r. (sygn. akt II FSK 251/10).