Sprawa dotyczyła spółki, która zawarła ze swoim kontrahentem, umowę dotyczącą usług logistycznych. Kontrahent nabywa od spółki produkty będące w jej ofercie handlowej. Zgodnie z zawartą umową spółka zobowiązana jest do przemieszczenia na własne ryzyko i koszt produktów do miejsca, w którym znajduje się powierzchnia magazynowa. Kontrahent zobowiązany jest do prowadzenia ewidencji produktów przechowywanych w powierzchni magazynowej. Dwa razy do roku strony umowy zobowiązały się do przeprowadzania inwentaryzacji produktów przechowywanych w powierzchni magazynowej. W przypadku stwierdzenia braków uważa się, że brakujące produkty zostały pobrane przez kontrahenta w miesiącu kalendarzowym, którego dotyczy ewidencja lub w którym została przeprowadzona inspekcja lub inwentaryzacja (nastąpiła sprzedaż produktów).
W momencie pobrania produktów pomiędzy stronami dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży produktów za cenę określoną w cenniku stanowiącym załącznik do umowy dostawy towarów znajdujących się w ofercie handlowej spółki. Nie rzadziej niż raz w tygodniu (w każdy poniedziałek oraz w pierwszy dzień kolejnego miesiąca) kontrahent zobowiązany jest do przekazywania spółce raportów dotyczących rozliczeń pobranych produktów zawierających dane o: rodzaju pobranych z powierzchni magazynowej produktów, ilości pobranych z powierzchni magazynowej produktów (z rozbiciem na poszczególne ich rodzaje), dacie pobrania produktów.
Polecamy: JPK_VAT 2018 – Instrukcja wdrożenia
Na tym tle spółka powzięła wątpliwość, czy obowiązek podatkowy w VAT w zakresie dostawy na rzecz kontrahenta produktów, przechowywanych wcześniej w powierzchni magazynowej, nastąpi na zasadach określonych w art. 19a ust. 4 ustawy o VAT, tzn. z upływem każdego okresu rozliczeniowego, do którego odnoszą się raporty sporządzane przez kontrahenta i dotyczące produktów pobranych z powierzchni magazynowej.
Prezentując własne stanowisko spółka wskazała, że obowiązek podatkowy w VAT z tytułu dostawy produktów zgromadzonych w powierzchni magazynowej będzie powstawać na zasadach określonych w art. 19a ust. 4 ustawy o VAT, tzn. z upływem każdego okresu rozliczeniowego, do którego odnoszą się raporty sporządzane przez kontrahenta i dotyczące produktów pobranych z powierzchni magazynowej (na ostatni dzień tygodnia lub miesiąca, w zależności od tego, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy raport sporządzany przez kontrahenta).
Organ uznał to stanowisko za nieprawidłowe. Jego zdaniem podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Skoro spółka dysponuje narzędziami w postaci raportów, które pozwalają jej na ustalenie zarówno momentu dokonania dostawy towarów, jak i jednoznaczne określenie przedmiotu poszczególnych dostaw, to mamy do czynienia ze świadczeniami jednorazowymi dokonywanymi w ustalonych umowami okresach czasu, które można wyodrębnić jako samodzielne dostawy, określone jednoznacznie co do przedmiotu oraz czasu ich realizacji. Wobec tego, świadczonej usługi nie można uznać za sprzedaż o charakterze ciągłym.
WSA w Poznaniu przyznał jednak rację spółce. Choć sąd do tej pory prezentował w podobnych sprawach stanowisko tożsame z rozstrzygnięciem organu, tym razem odszedł od takiego rozumienia pojęcia usługi ciągłej. Powołał się przy tym na wyrok NSA z 11 kwietnia 2017 r., I FSK 1104/15, w którym dopuszczono możliwość rozpoznania obowiązku podatkowego na koniec okresu rozliczeniowego w razie dokonania przez przedsiębiorcę kilkunastu dostaw w ciągu tego okresu. W ocenie WSA o dostawach, które mają charakter ciągły, można mówić także w takiej sytuacji, kiedy te dostawy można wyodrębnić. Pomimo możliwości skonkretyzowania każdej dostawy, ta dostawa ma charakter ciągły, dlatego że dochodzi do regularnej i powtarzalnej sprzedaży. Ponadto taki sposób rozliczenia ułatwia rozliczenie kontrahentom. Wyrok stanowi zatem zmianę dotychczasowej linii orzeczniczej sądu.
Wybór przepisów
Art. 19a ust. 3. Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.
ust. 4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.
Patrycja Łukasiewicz
Źródło: taxonline.pl