Z nowelizacji wynika, że każdą legalną czynność podlegającą opodatkowaniu VAT organ podatkowy będzie mógł zakwestionować, jeżeli uzna, że miała ona na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, czyli obniżenie opodatkowania (zwiększenie odliczenia VAT naliczonego lub kwoty zwrotu VAT).
W konsekwencji – „dzięki” nowelizacji – nawet zwykły rabat może zostać uznany za czynność podjętą w celu uzyskania korzyści podatkowej, czyli obniżenia opodatkowania.
Polecamy: Klauzula przeciw unikaniu opodatkowania – praktyczny poradnik
Dodatkowo w sprawach, w których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą stanowić „nadużycie prawa”, nie ma możliwości uzyskania interpretacji indywidualnej i ochrony wynikającej z takiej interpretacji (art. 14b § 5b i art. 14na Ordynacji podatkowej). Gdyby w sprawach VAT miała zastosowanie „klauzula przeciw unikaniu opodatkowania” wprowadzona w Ordynacji podatkowej, zainteresowany podatnik miałby przynajmniej możliwość wystąpienia o wydanie opinii przez Radę do spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania. Mógłby również skorzystać z prawa do uzyskania tzw. opinii zabezpieczającej.
Z przepisów wprowadzonych nowelizacją z 13 maja 2016 r. wynika jednak, że zamiarem ustawodawcy było wyłączenie wszystkich form ochrony podatnika w przypadku „nadużycia prawa”, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o VAT.
Czytaj więcej na IFK Platformie Księgowych i Kadrowych w artykule: "Jakie zagrożenia dla podatnika VAT niesie klauzula „nadużycia prawa”" >>