Tak uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji podatkowej z 22 sierpnia 2018 r. (znak: 0114-KDIP1-1.4012.343.2018.2.AM) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.
Z dniem 1 lipca 2018 roku, do ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawy o VAT) wszedł kolejny pakiet przepisów uszczelniających system podatkowy w Polsce. Dodane w ustawie o VAT przepisy art. 108a – 108d ustawy o VAT wprowadziły mechanizm podzielonej płatności (ang. split – payment). Rozwiązanie to funkcjonuje w transakcjach B2B, a jego istota sprowadza się do wydzielenia z płatności dwóch wartości: kwoty netto, która stanowi wynagrodzenie sprzedawcy oraz kwotę podatku VAT trafiającą na wyodrębniony rachunek bankowy (rachunek VAT). Sprzedawca posiada jedynie ograniczony dostęp do rachunku VAT.
Polecamy: Akademia VAT
Ministerstwo Finansów wprowadzając mechanizm podzielonej płatności kusiło podatników korzyściami, jakie wynikać będą z wprowadzenia tej instytucji, zaliczając do nich m.in.:
- przyspieszony zwrot podatku na rachunek VAT (art. 87 ust. 6a i 6b ustawy o VAT);
- brak stosowania, w określonych sytuacjach, podwyższonych odsetek od zaległości w VAT.
Niestety przedsiębiorcy działający w ramach poszczególnych branż muszą postrzegać podzieloną płatność głównie przez pryzmat dodatkowych wyzwań i obciążeń. W pierwszych tygodniach działania systemu wielu podatników doświadczyło problemów w związku ze stosowaniem mechanizmu podzielonej płatności przede wszystkim z uwagi na wątpliwości odnośnie zasad stosowania tej nowej instytucji.
Do grona niezadowolonych przedsiębiorców, w dniu 22.08.2018 roku dołączyli ubezpieczyciele, a to za sprawą interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydanej tego dnia, w której organ podatkowy rozstrzygnął o solidarnej odpowiedzialności ubezpieczyciela otrzymującego płatność od dłużnika przy wykorzystaniu mechanizmu podzielonej płatności w przypadku niewykonania zobowiązania podatkowego przez ubezpieczającego.
Na czym polega regres ubezpieczeniowy?
Ubezpieczyciel w stanowisku przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu czynności ubezpieczeniowych na podstawie ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, która polega na wypłaceniu ubezpieczającemu odszkodowania, tytułem nieodzyskanych, bezspornych należności pieniężnych przysługujących ubezpieczającemu od kontrahenta. Ubezpieczyciel wypłaca świadczenie w wysokości niższej niż wynikająca z zawartych przez ubezpieczającego z kontrahentami umów.
Wraz z wypłatą odszkodowania ubezpieczycielowi przysługuje roszczenie wobec kontrahenta ubezpieczającego, wynikające z faktu dokonania zapłaty (tzw. regres). Podstawą prawną roszczenia regresowego ubezpieczyciela jest przepis art. 828 kodeksu cywilnego (dalej: KC), który będąc przepisem szczególnym do art. 518 KC, reguluje kwestię wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela. Podkreślić należy, że zgodnie z regulacją art. 828 § 1 KC z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela.
Podstawowa różnica pomiędzy regresem ubezpieczeniowym a cesją wierzytelności i faktoringiem polega więc na tym, że w przypadku cesji i faktoringu ma miejsce nabycie i sprzedaż wierzytelności podmiotów trzecich, a w przypadku regresu ubezpieczeniowego nie dochodzi do obrotu roszczeniami. Ubezpieczyciel wstępuje w prawa otrzymującego odszkodowanie i następnie dochodzi od podmiotu trzeciego „swoich” roszczeń.
Organ nie widzi różnicy między faktorem a ubezpieczycielem, przecież wierzytelność ubezpieczającego została zbyta.
Wedle stanowiska Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wyrażonego w przywołanej interpretacji z 22 sierpnia 2018 r. przepływ wierzytelności wynikający z zawartej umowy ubezpieczenia nie różni się od innych sposobów zbycia wierzytelności, a więc jeżeli dłużnik dokona wpłaty na rzecz ubezpieczyciela stanowiącej równowartość kwoty VAT z faktury wystawionej przez ubezpieczającego z zastosowaniem mechanizmu podzielności płatności, to ubezpieczyciel będzie odpowiadał wraz z ubezpieczającym za nierozliczony przez niego podatek VAT wynikający z tej dostawy do wysokości kwoty otrzymanej na rachunek VAT (art. 108a ust. 5 ustawy o VAT).
Kamil Kowalski, aplikant radcowski, Konsultant podatkowy w ECDP Sp. z o.o.