Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 grudnia 2010 r. (nr IPPB1/415-843/10-4/KS)
Stan faktyczny
W roku 2010 wnioskodawczyni wraz z mężem kupili (na zasadzie rozdzielności majątkowej) lokal mieszkalny (własność hipoteczna) w starej w. kamienicy wybudowanej w latach 1912-1914 i użytkowanej od 1914 r., wpisanej do rejestru zabytków pod nr 729 przy ul. O. W 2010 r. został przeprowadzony generalny remont ww. mieszkania w celu przywracania mu dawnej, przedwojennej świetności. Wydatki poniesione przez wnioskodawczynię i jej męża na modernizację i ulepszenie ww. lokalu stanowią co najmniej 30 proc. jego wartości początkowej (ceny nabycia przez małżonków tego lokalu). Mieszkanie kupione przez wnioskodawczynię i jej męża było używane i wykorzystywane od 1914 r. W związku z zamiarem najmu powyższego lokalu, małżonkowie chcą rozliczać amortyzację skalkulowaną na okres co najmniej 10 lat. Ponieważ wnioskodawczyni ma z mężem rozdzielność majątkową, zakupili mieszkanie po połowie, wydatki na jego ulepszenie i modernizację także ponieśli po połowie. Amortyzację chcą również rozliczać po połowie.
Stanowisko organu podatkowego
(...) Zgodnie z art. 22a ust. 1, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały m.in. w art. 22g ust. 1 i 3 ww. ustawy.
Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.
Przy czym, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy - zgodnie z odrębnymi przepisami - podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 powoływanej ustawy, podatnicy - z zastrzeżeniem art. 22l - mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,
Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
- używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
- ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 proc. wartości początkowej.
Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10 proc. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.
Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w 2010 r. wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła lokal mieszkalny. Mieszkanie kupione przez wnioskodawczynię i jej męża było używane i wykorzystywane od 1914 r.
Mając na uwadze powoływane powyżej uregulowania prawne oraz opisane zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, iż lokal mieszkalny, którego współwłaścicielem stała się wnioskodawczyni w 2010 r. niewątpliwie był użytkowany przez poprzedniego użytkownika w okresie dłuższym niż 60 miesięcy przed datą jego nabycia. Oznacza to, że zostały spełnione warunki określone w przepisach art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz w art. 22j ust. 3 pkt 1. Tym samym - w świetle powołanych wyżej przepisów - wnioskodawczyni może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokość maksymalnie 10 proc. jego wartości początkowej, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. (...)