Spółka zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na pozyskanie i obsługę kredytu przeznaczonego na wypłatę akcjonariuszom dywidendy.
We wniosku spółka wskazała, że mocą uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy zysk osiągnięty przez nią w 2007 r. może zostać przeznaczony na wypłatę akcjonariuszom dywidendy, zaś jej środki własne mogą okazać się niewystarczające na wypłaty dywidendy i pokrycie zobowiązań wobec kontrahentów.
Spółka zwróciła się więc z zapytaniem, czy wydatki poniesione na pozyskanie i obsługę kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy oraz w celu zabezpieczenia płynności finansowej zagrożonej przez konieczność wypłaty dywidendy, w tym odsetki od zaciągniętego na ten cel kredytu, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie spółki jest to możliwe.
Minister Finansów uznał to stanowisko za nieprawidłowe. W jego ocenie wydatki te nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Pełnomocnik skarżącej wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa. Minister Finansów podtrzymał stanowisko.
W skardze do WSA w Warszawie pełnomocnik skarżącej spółki wniósł o uchylenie interpretacji, zarzucając jej naruszanie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Wskazał nadto, że zaskarżona interpretacja została wydana po upływie trzymiesięcznego terminu do jej wydania. Jego zdaniem, wobec niewydania interpretacji w terminie, zgodnie z art. 14o § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa należy przyjąć, że w dniu następnym po upływie terminu do jej wydania została wydana interpretacja w całości potwierdzająca stanowisko spółki.
WSA uwzględnił skargę. Za zasadny uznał zarzut, iż interpretacja została wydana po upływie trzymiesięcznego terminu wskazanego w art. 14d Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2007 r., interpretację indywidualną wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku. W ocenie sądu termin, o którym mowa w art. 14d Ordynacji podatkowej, może być uznany za zachowany tylko wówczas, gdy przed jego upływem interpretacja zostanie skutecznie doręczona wnioskodawcy.
Prawidłowość tego stanowiska znajduje potwierdzenie w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 listopada 2008 r., sygn. akt I FPS 2/08.
Uchwała ta podjęta została na tle stanu prawnego obowiązującego przed 1 lipca 2007 r., a zatem poprzedzającego stan prawny właściwy dla wydania zaskarżonej interpretacji. Jednakże w jej uzasadnieniu NSA jednoznacznie wskazał, że również na gruncie art. 14d Ordynacji podatkowej, dla zachowania określonego w nim terminu konieczne jest doręczenie, a nie samo wydanie interpretacji. Zdaniem NSA pod rządem obowiązującej obecnie regulacji zwrot „wydać interpretację” (art. 14b i 14j Ordynacji podatkowej) jest ścisłym odpowiednikiem słów „udzielić interpretacji” (art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2007 r.).
WSA w pełni podzielił poglądy NSA.
Wniosek skarżącej wpłynął 5 grudnia 2007 r. Termin określony w art. 14d Ordynacji podatkowej upłynął 5 marca 2008 r. (środa). Natomiast interpretację doręczono skarżącej 7 marca 2008 r. (piątek), o czym świadczą adnotacje na potwierdzeniu odbioru interpretacji. Datę tę wskazali zarówno doręczyciel, jak i skarżąca. Nie kwestionuje jej również organ.
Nie ulega zatem wątpliwości, że zaskarżona interpretacja wydana została z uchybieniem 3-miesięcznego terminu.
Zgodnie z art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej, w razie niewydania interpretacji indywidualnej w terminie określonym w art. 14d, uznaje się, że w dniu następującym po dniu, w którym upłynął termin wydania interpretacji, została wydana interpretacja stwierdzająca prawidłowość stanowiska wnioskodawcy w pełnym zakresie.
Jeżeli zatem organ wydający interpretację nie doręczy jej skutecznie wnioskodawcy przed upływem terminu, traci kompetencje do jej wydania. W obrocie prawnym pojawia się interpretacja o określonej treści, a mianowicie uznająca stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe w pełnym zakresie.
Jedyną możliwość korekty tej interpretacji przewiduje art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, stosowany w takich przypadkach na mocy odesłania zawartego w art. 14o § 2 ww. ustawy. Pozwala on Ministrowi Finansów z urzędu zmienić interpretację, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
Sąd nie mógł badać merytorycznej zasadności zarzutów skargi.
oprac. Wiesława Moczydłowska
ekspert w zakresie podatków i rachunkowości