Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) w wyroku z 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-25/03 dokonał interpretacji art. 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. ETS orzekł, że wspomniane przepisy nie wymagają dla wykonywania prawa do odliczenia VAT, aby podatnik posiadał fakturę wystawioną na swoje nazwisko i wskazującą część ceny i podatku od wartości dodanej odpowiadające jego udziałowi we współwłasności. Faktura wystawiona bez rozróżnienia na oboje małżonków będących współwłaścicielami i bez wzmianki o takim podziale jest wystarczająca do odliczenia.
ETS uznał, że osoba, która nabywa lub zleca budowę domu celem zamieszkania w nim z rodziną, występuje jako podatnik i w związku z tym korzysta z prawa do odliczenia na podstawie art. 17 szóstej dyrektywy w zakresie, w jakim używa pomieszczenia znajdującego się w tym budynku jako biura do celów wykonywania, choćby tylko ubocznie, działalności gospodarczej i zalicza tę część budynku do majątku swojego przedsiębiorstwa. Jeżeli wspólnota wynikająca z małżeństwa, która nie ma osobowości prawnej i nie wykonuje sama działalności gospodarczej, dokonuje zamówienia dobra inwestycyjnego, to współwłaściciele tworzący tę wspólnotę powinni być do celów stosowania tej dyrektywy uznani za odbiorców tej transakcji. W następstwie tego, jeżeli dwoje małżonków pozostających we wspólnocie małżeńskiej nabywa usługę lub towar, którego część jest używana w sposób wyłączny do celów zawodowych przez jednego z małżonków, to małżonek ten korzysta z prawa do odliczenia całości podatku naliczonego od części dobra, które używa do celów swojego przedsiębiorstwa, jeśli odliczona kwota nie przekracza udziału podatnika we współwłasności tego dobra.