Z nowego art. 119a ust. 1 Ordynacji podatkowej wynika, że czynność dokonana przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej, nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli sposób działania był sztuczny (unikanie opodatkowania).
Jeżeli więc podatnik dokona czynności, które – zdaniem organów podatkowych – mają sztuczny charakter i zmierzają przede wszystkim do osiągnięcia korzyści podatkowej, to taka czynność – mimo że prawnie dopuszczalna – nie przyniesie podatnikowi zakładanych korzyści podatkowych.
Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania w polskim prawie podatkowym
Korzyścią podatkową w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej jest:
- niepowstanie zobowiązania podatkowego, odsunięcie w czasie powstania zobowiązania podatkowego lub obniżenie jego wysokości albo powstanie lub zawyżenie straty podatkowej,
- powstanie nadpłaty lub prawa do zwrotu podatku albo podwyższenie kwoty nadpłaty lub zwrotu podatku.
Podstawa prawna: art. 119e ustawy – Ordynacja podatkowa
Polecamy: Klauzula przeciw unikaniu opodatkowania – praktyczny poradnik
Organ, który zdecyduje o zastosowaniu klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, nałoży na podatnika podatek w takiej wysokości, jaka wynikałaby z czynności, której dokonałby podatnik działający w sposób racjonalny, a nie sztuczny, albo też pominie skutki czynności podatnika i nałoży podatek tak, jakby podatnik nie dokonał czynności zmierzającej do uniknięcia opodatkowania.
Klauzula przeciw unikaniu opodatkowania wprowadza dość niejasne kryteria oceny czynności podatników, co może prowadzić do jej nadużywania przez organy podatkowe. Dlatego też zostały wprowadzone ograniczenia w jej stosowaniu oraz stosowna procedura zabezpieczająca i kontrolna, szczególnie że nowe przepisy pozbawiły podatników ochrony wynikającej z interpretacji indywidualnych.
Czytaj więcej na IFK Platformie Księgowych i Kadrowych w artykule: "Klauzula obejścia prawa – jak działa" >>