Ten sam dochód może zostać opodatkowany dwa razy, ponieważ może podlegać opodatkowaniu również w państwie na terytorium którego powstał.
Aby wyeliminować podwójne opodatkowanie tych samych dochodów państwa zawierają ze sobą umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Postanowienia takich umów stosuje się w pierwszej kolejności przed przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Z ustawy o CIT wynika, że dochody uzyskane przez rezydentów poza terytorium Polski są wolne od podatku jeżeli umowa międzynarodowa, której stroną jest Polska tak stanowi. Taka metoda eliminacji podwójnego opodatkowania nosi nazwę metody zwolnienia.
Polecamy: Limity ulg i odliczeń w PIT
Z zasady za granicą zapłacimy podatek od dochodów z nieruchomości położonej za granicą, z zakładu znajdującego się za granicą, z przeniesienia za granicę własności majątku nieruchomego oraz majątku ruchomego jeżeli należy on do zakładu położonego w państwie źródła. Objęcie niektórych dochodów uzyskanych za granicą zwolnieniem podatkowym oznacza, że polski rezydent obliczając podatek do zapłaty w Polsce, dochodu opodatkowanego za granicą nie weźmie pod uwagę.
Podatnik, który jest polskim rezydentem zapłaci podatek od wszystkich przychodów uzyskanych zarówno w kraju jak i zagranicą, tylko w przypadku braku stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo jeżeli zapisy zawartej umowy tak stanowią (co raczej się nie zdarzy, ponieważ umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania służą eliminacji zabronionego w świetle prawa unijnego podwójnego opodatkowania).
W takim przypadku podatnik ma jednak możliwość zaliczenia podatku zapłaconego za granicą. Ustawa o CIT, oprócz metody zwolnienia, przewiduje metodę kredytu podatkowego (metoda wyłączenia proporcjonalnego), której celem jest również eliminacja podwójnego opodatkowania tego samego dochodu.
Zgodnie z metodą wyłączenia proporcjonalnego, w przypadku gdy dochód uzyskany za granicą podlega opodatkowaniu za granicą, w rozliczeniu za rok podatkowy podatnik zobowiązany jest połączyć dochody uzyskane za granicą w jedną podstawę opodatkowania z dochodami osiąganymi na terytorium Polski.
Następnie od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów należy odliczyć kwotę równą podatkowi zapłaconemu w państwie, w którym uzyskaliśmy dochód. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.
Podkreślić należy, że opisana zasada dotyczy wszystkich rodzajów dochodów uzyskiwanych za granicą, w tym także dochodów z tytułu dywidend i innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych.
Polecamy: Najczęstsze błędy w PIT-ach
Warto równie zaznaczyć, że ustawodawca wyjaśnił, że określając wielkość odliczenia, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie przelicza się na złote, według kursu średniego ogłaszanego przez NBP, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku.
Podstawa prawna
- art. 3 ust.1, art. 17 ust. 1 pkt 3, art. 20 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.