Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 października 2010 r. (IBPBI/2/423-965/10/AP)
Sprawa dotyczyła spółki, prowadzącej działalność na terenie SSE na podstawie zezwolenia. Spółka zamierzała dokonać zbycia środków trwałych przed upływem 5 lat od dnia wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
W związku z powyższym, spółka zadała organowi pytanie, czy takie przeniesienie własności skutkuje utratą prawa do zwolnienia od podatku dochodowego w całości, czy też jedynie w części, w jakiej zwolnienie związane było ze zbywanymi środkami trwałymi?
Zdaniem spółki, przeniesienie prawa własności środków trwałych, z którymi były związane wydatki inwestycyjne, przed upływem 5 lat od dnia wprowadzenia ich do ewidencji, skutkuje utratą prawa do zwolnienia od podatku dochodowego z tytułu działalności na terenie SSE jedynie części, w jakiej zwolnienie związane było ze środkami trwałymi, których własność została przeniesiona.
Powołując się na przepisy ustawy o SSE oraz odpowiedniego rozporządzenia wykonawczego organ podatkowy uznał stanowisko spółki za prawidłowe.
Czy interpretacja jest właściwa?
Stanowisko zaprezentowane przez organ podatkowy wydaje się słuszne w świetle przepisów prawa oraz dotychczasowej praktyki. Co ważne, komentowana interpretacja wpisuje się serię innych, podobnych rozstrzygnięć fiskusa wydanych w analogicznych sprawach.
Wydaje się zatem, że zagadnienie konsekwencji podatkowych sprzedaży środka trwałego, którego zakup wliczony był do kosztów kwalifikowanych inwestycji prowadzonej na terenie SSE (przed upływem 5 lat od chwili wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji) nie powinno budzić większych kontrowersji.
Ratio legis obowiązku utrzymania własności środków trwałych przez 5 lat
Obowiązek utrzymania przez 5 lat (lub w przypadku przedsiębiorców z sektora MŚP przez 3 lata) własności środków trwałych, których zakup stanowił koszt kwalifikowany inwestycji prowadzonej na terenie SSE, ma na celu zabezpieczenie Skarbu Państwa przed niewłaściwym wykorzystaniem przez przedsiębiorców przyznanej im pomocy publicznej.
Chodzi o uniknięcie sytuacji, w której przedsiębiorca zbudowałby wysoki limit dostępnego zwolnienia podatkowego kupując środki trwałe, które następnie zostałyby szybko zbyte.
Jednakże zbyt surowe egzekwowanie powyższej zasady (np. poprzez całkowity zakaz sprzedaży środków trwałych przed upływem pięcioletniego terminu pod rygorem utraty zwolnienia podatkowego w całości) byłoby nieuzasadnione i mogłoby prowadzić do sytuacji absurdalnych.
Przedsiębiorcy byliby bowiem karani utratą całości zwolnienia podatkowego nawet w przypadku sprzedaży przestarzałych, nieefektywnych urządzeń i zakupu w ich miejsce nowych, droższych i bardziej innowacyjnych.
Za rozsądne należy zatem uznać podejście organu podatkowego, który stwierdził, że w przypadku zbyt wczesnej sprzedaży środków trwałych (tj. przed upływem 3 lub 5 lat od wprowadzenia ich do ewidencji) przedsiębiorca utraci prawo do korzystania ze zwolnienia podatkowego w SSE, jednak tylko w części w jakiej przysługiwało mu ono z tytułu kosztu poniesionego na te środki trwałe.
Będzie tak oczywiście pod warunkiem, że pomimo zbycia części środków trwałych podatnik osiągnie poziom wydatków inwestycyjnych wskazany w zezwoleniu strefowym oraz spełni pozostałe warunki określone w zezwoleniu.
Diabeł tkwi w szczegółach
Zbyt wczesne zbycie środka trwałego w SSE powoduje konieczność odpowiedniego skorygowania dostępnego limitu zwolnienia podatkowego. Konieczne jest zatem ustalenie w jaki sposób należy dokonać takiej korekty.
W komentowanej interpretacji, organ podatkowy nie podejmuje analizy tego zagadnienia, wspominając jedynie, że do utraty prawa do zwolnienia dochodzi „w okresie następującym po zbyciu składnika majątkowego”.
Takie sformułowanie może sugerować, że w ocenie organu podatkowego wartość sprzedawanego środka trwałego należy wyłączyć z puli kosztów kwalifikowanych inwestycji w chwili jego sprzedaży.
Powyższe stanowisko, pomimo iż zasadniczo korzystne dla podatników, wydaje się jednak nieuzasadnione. Może ono bowiem prowadzić do powstania nienależnych korzyści po stronie podatnika korzystającego ze zwolnienia podatkowego w SSE.
Przykładowo, można sobie wyobrazić sytuację, w której podatnik wykorzysta cały przysługujący mu limit pomocy publicznej przed upływem 5 lat od wprowadzenia niektórych składników majątku do ewidencji środków trwałych.
W takiej sytuacji zbycie takich składników majątku przed upływem pięcioletniego terminu, zasadniczo nie niosłoby za sobą żadnych negatywnych konsekwencji dla podatnika, gdyż nie byłoby możliwe odebranie mu na przyszłość zwolnienia podatkowego.
Za rozwiązanie w pełni zgodne z przepisami prawa należy zatem uznać sposób dokonywania korekty polegający na wycofaniu wartości zbywanych środków trwałych z puli wydatków kwalifikowanych ze skutkiem wstecznym (tj. od miesiąca uznania ich za kwalifikowane).
Tylko takie rozwiązanie daje pewność, że w żadnym momencie wydatki na środki trwałe sprzedane przed upływem pięcioletniego terminu nie były wliczane do puli kosztów kwalifikowanych i nie miały wpływu na wysokość przysługującego podatnikowi zwolnienia podatkowego.
Polecamy: Jak wybrać formę opodatkowania firmy
Polecamy: Jak rozliczać koszty w czasie
Warto również podkreślić, że w wielu innych interpretacjach podatkowych (np. interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygnatura: IPPB3/423-1613/08-4/EŻ) za poprawne uznano właśnie wsteczne korygowanie wartości kosztów kwalifikowanych inwestycji.