Przykładem takiej sprawy, którą fiskus wygrał jest wyrok WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1277/10). W tej sprawie ostatecznie wypowie się NSA, gdyż korzystny dla fiskusa wyrok WSA podatnik zaskarżył w trybie skargi kasacyjnej.
Stan faktyczny
Spółka kapitałowa wniesie do spółki osobowej wkład. Przedmiot wkładu nie będzie stanowił przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części. Z tego tytułu spółka kapitałowa będzie opodatkowana tym podatkiem.
Załóżmy, że wartość rynkowa przedmiotu wkładu wynosi 100 jednostek. Wartość rynkowa z podatkiem VAT będzie wynosić 122 jednostki.
W związku z wniesieniem przez spółkę wkładu niepieniężnego do spółki osobowej miały zostać zawarte dwie umowy:
1. Umowa będąca podstawą do przejścia aportu w wysokości odpowiadającej wartości netto składników będących przedmiotem wkładu, oraz
2. Umowa dodatkowa pomiędzy spółką kapitałową a spółką osobową, w której strony uzgodnią, że w związku z wniesieniem wkładu, spółka osobowa uiści dodatkowo na rzecz spółki kapitałowej w formie pieniężnej kwotę stanowiącą 22% wartości aportu.
Polecamy:Co to są przychody ze wspólnego źródła
Suma obu wartości zapłaconych na podstawie tych umów będzie równa wartości rynkowej przedmiotu wkładu z podatkiem VAT (tj. 122 jednostki).
Stanowisko podatnika
Spółka powołała się na art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, że do przychodów podatkowych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Stanowisko podatnika było następujące:
„Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT., co do zasady do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się podatku VAT. W sytuacji Spółki opisanej w niniejszym wniosku, podatek VAT należny na czynności wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki osobowej nie będzie więc stanowił kosztów uzyskania przychodów w Spółce. Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o CIT., do przychodów podatkowych nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Konsekwentnie więc, kwota Dodatkowej Płatności równa kwocie VAT wynikającej z faktury dokumentującej wniesienie aportu, zwrócona Spółce przez spółkę osobową (beneficjenta aportu), nie będzie stanowić przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych po stronie Spółki. Analogicznie, kwota VAT do odliczenia przez spółkę osobową, wynikającego z dokonanej transakcji, nie będzie przychodem podatkowym spółki osobowej, tak jak kwota Dodatkowej Płatności zapłaconej przez spółkę osobową na rzecz Spółki (równa kwocie VAT wynikającej z faktury dokumentującej wniesienie aportu), nie będzie stanowić w Spółce kosztów uzyskania przychodów.”
Stanowisko fiskusa
Organ podatkowy zgodził się, że art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT stanowi, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Jednocześnie podkreślił, że środki pieniężne przekazane przez spółkę osobową na rzecz wnoszącego aport nie będą miały charakteru podatku.
Zgodnie z art. 6 Ordynacji podatkowej podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Świadczenie, które zdaniem podatnika jest podatkiem VAT jest to tylko równowartość podatku wynikającego z faktury potwierdzającej wniesienie aportu, a nie ten podatek.
Polecamy:Jak rozliczyć objęcie udziałów w zamian za aport?
W konsekwencji nie może znaleźć zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Dlatego otrzymane od spółki osobowej środki pieniężne stanowiące równowartość VAT należnego po stronie spółki z tytułu wniesienia aportu, wynikającego z odpowiedniej faktury VAT wystawionej na rzecz spółki osobowej, stanowić będą przychód dla wnoszącego aport jako otrzymane pieniądze.
Stanowisko sądu
Sąd w sporze fiskusa z podatnikiem przyznał rację fiskusowi:
„Sąd podziela pogląd organu podatkowego, iż jako podatek w rozumieniu wzmiankowanego przepisu należy rozumieć nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa (art. 6 O.p.). Przepisy VATU nie zawierają innej definicji w zakresie należnego podatku od towarów i usług. Istotne w sprawie jest również to, że stosownie do art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483), nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Jak wynika z przedstawionego we wniosku o interpretację stanu faktycznego wynika, iż zwrócona Skarżącej przez spółkę osobową kwota Dodatkowej Płatności wynika z umowy cywilnoprawnej zawartej między tymi podmiotami. Należność ta nie jest zatem zarówno nieodpłatnym, przymusowym oraz bezzwrotnym świadczeniem pieniężnym na rzecz Skarbu Państwa jak i nie została nałożona w drodze ustawy. Tym samym oczywistym jest, iż należność ta nie stanowi należnego podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT.”