Dyrektor Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lutego 2018 roku, sygn. 0115-KDIT2-2.4011.55.2018.1.BK, w odpowiedzi na wniosek z dnia 24 stycznia 2018 r. uznał, że dofinansowanie wycieczki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie stanowi przychodu od którego należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Dofinansowanie wycieczek pracownikom a kwestie podatkowe
W rozpatrywanej sprawie podatnik (Wnioskodawca) wskazał, że jest Spółką Akcyjną odprowadzającą podatki w Polsce i jako pracodawca dysponuje środkami z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, które przeznacza m.in. na wycieczki integracyjne dla pracowników. Zdaniem podatnika dofinansowanie wycieczek pracownikom nie spowoduje u nich przychodu podlegającego opodatkowaniu.
Przepisem ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określającym rodzaje uzyskanych świadczeń pieniężnych podlegających opodatkowaniu jest art. 10, który jako przychód określa m.in. stosunek służbowy i stosunek pracy, przydatny w tej materii jest również art. 11 ustawy, w świetle którego za przychód uważa się m.in. wartości otrzymane w naturze czy inne nieodpłatne świadczenia.
Istotną kwestią jest definicja samego przychodu ze stosunku pracy, ponieważ dotacje dla pracowników na wycieczki są wypłacane w związku z wykonywaną przez nich pracą. Ustawodawca w art. 12 ust. 1 ustawy jako dochód ze stosunku pracy określił m.in. świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Należy dodać, że przepis ten nie wymienia wszystkich przypadków przychodów ze stosunku służbowego, dlatego co do zasady przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są wszelkiego rodzaju wypłaty i nieodpłatne świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Stanowisko Trybunału Konstytucyjnego
Orzecznictwo sądów w kwestii nieodpłatnych świadczeń jest niejednolite dlatego należy sięgnąć po wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym to Trybunał dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał uznał, że aby nieodpłatne świadczenia jakie pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy mogły być uznane za dochód w świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy oraz art. 11 ust. 1 należy łącznie spełnić trzy przesłanki:
- pracownik musi z owych świadczeń korzystać dobrowolnie,
- świadczenia zostały wykonane w jego interesie,
- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Trybunał uznał również, że aby nieodpłatne świadczenie mogło podlegać opodatkowaniu powinno mieć realny charakter, być przypisane konkretnemu pracownikowi i dawać mu wymierne korzyści, bez tych cech ciężko będzie ustalić realną wartość świadczenia.
Polecamy: PIT 2018. Komentarz
Niezwykle istotny jest wyrażenie „świadczenia otrzymane” w art. 11 ust. 1 ustawy, ponieważ wskazuje to wyraźnie na konkretnego odbiorcę oraz wymierne koszty. Stanowisko Trybunału podzielają organy podatkowe przykładowo w interpretacji indywidualnej nr 2461-IBPB-2-2.4511.117.2017.1.KK z dnia 7 kwietnia 2017 r., wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Interpretacja dotyczyła sytuacji w której pracodawca deleguje swoich pracowników na spotkanie integracyjne bądź szkolenia, w tym te po za miejscem pracy, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wydarzenie organizowane przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Porównując wyżej przedstawioną sytuację do dofinansowania wycieczki należy zauważyć, że zarówno konferencje jak i wyjazdy integracyjne organizowane i finansowane przez pracodawcę nie generują przychodu u pracownika, gdyż trudno jest stwierdzić czy wydałby on swoje środki pieniężne na takowy wyjazd czy szkolenie. Tego typu dofinansowania nie są również skierowane do konkretnego pracownika, co w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego wyklucza możliwość powstania korzyści majątkowej. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.
Mając na uwadze przytoczone przykłady, przepisy prawa podatkowego oraz stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przychylił się do wniosku podatnika i uznał, że nie należy odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń dla pracowników na pokrycie kosztów wyjazdów integracyjnych.