Czy zwrot kosztów dojazdu do pracy jest przychodem pracownika?

Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z 12 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 709/17.

Zwrot kosztów przejazdu z miejsca pracy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych

Urząd Miasta zwrócił się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Urząd Miasta podał, że jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Sprawa dotyczyła pracowników Urzędu zatrudnionych na stanowisku gońca, którzy zgodnie z przydziałem obowiązków wykonują czynności polegające na dostarczeniu urzędowej korespondencji do mieszkańców miasta i instytucji na jego terytorium. Urząd Miasta jako pracodawca zamierzał uregulować kwestie zwrotu kosztów przejazdów dla pracowników. Zwrot kosztów przejazdu (w formie ekwiwalentu) miał dotyczyć przejazdu z miejsca pracy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W związku z powyższym Urząd zadał pytanie: Czy zwrot poniesionych kosztów przejazdów dla pracowników, którzy przemieszczają się publicznymi środkami komunikacji miejskiej w ramach wykonywania obowiązków służbowych wypłacany w formie ekwiwalentu, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu?

Urząd Miasta stwierdził, iż zwrot ww. kosztów nie będzie stanowił dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie będzie podlegał opodatkowaniu. Urząd za istotne uznał również to, że pracownicy nie będę się wzbogacali poprzez zwrot kosztów przejazdu w formie ekwiwalentu, ponieważ wykonują świadczenia dla swojego pracodawcy.

Stanowisko Krajowej Informacji Skarbowej

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) uznał interpretacje wnioskodawcy za nieprawidłową. Uzasadnienie opierało się na art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Artykuł ten wymienia kategorie przychodów podlegających opodatkowaniu, trudno było ustawodawcy wymienić wszystkie sytuacje, w których przychód pracownika jest obciążony opodatkowaniem dlatego wymienione zostały te najbardziej powszechne z zastrzeżeniem, że kategorie przychodów zawarte w ust. 1 stanowią katalog otwarty. Organ interpretacyjny oparł się na nieostrości przepisu, argumentując, że przychodem pracownika są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Urząd Miasta zaskarżył interpretację KIS-u powołując się na stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny  w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. K 7/13. Trybunał Konstytucyjny zajął stanowisko w sprawie odpowiadając na wniosek Prezydenta Konfederacji Lewiatan dotyczący opodatkowania świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. Zdaniem Trybunału świadczenie uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegało opodatkowaniu musi prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu. Kolejnym przykładem zawartym w skardze na interpretację KIS-u było stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 17 maja 2017 r. (sygn. II FSK 1132/15). Sprawa dotyczyła firmy zajmującej się poszukiwaniem i eksploatacją, która delegowała swoich pracowników do pracy w odległych miejscach. Noclegi i dojazdy zapewniane były przez firmę. Dodatkowo firma ponosiła wydatki na wyżywienie pracowników, bądź wypłacała im ryczałty. Spółka uważała, że nie będzie musiała odprowadzać podatku dochodowego od pracowników, ponieważ żadne z tych nieodpłatnych świadczeń nie jest przychodem. NSA, opierając się na decyzji Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2017 r. uznał, że opłacone przez pracodawcę przejazdy w godzinach pracy, a także zwrot kosztów wyżywienia i dojazdu do pracy, nie są przychodami pracownika.

Polecamy: PIT 2018. Komentarz

Dyrektor KIS wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując swoje stanowisko z interpretacji. Sprawa trafiła przed Sąd Administracyjny w Rzeszowie

Decyzja sądu

Sąd powołując się na liczne orzecznictwo w podobnych sprawach oraz przedstawiony przez Urząd Miasta stan faktyczny przychylił się do interpretacji Urzędu. Sąd stwierdził, że "zapewnienie dojazdu do miejsca pracy od miejsca siedziby pracodawcy, jest obowiązkiem pracodawcy, który zobligowany jest do zapewnienia pełnego wykorzystania efektywnego czasu pracy, a tym samym to on odnosi korzyść ekonomiczną z tego tytułu". Sąd nie widział również zasadności stosowania w tym przypadku art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wyznacza przychody nie podlegające opodatkowaniu, gdyż zwrot kosztów podróży nie generuje przychodu u pracownika.

Ostatecznie Sąd uchylił zaskarżoną interpretację oraz zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego.