W pierwszej kolejności należy określić krąg podmiotów, które mogą podlegać hipotezie przepisu z art. 54 kodeksu karno-skarbowego (dalej k.k.s.).
W świetle ogólnych unormowań ustawy, użyte w omawianym przepisie z art. 54 określenia: „deklaracja” oraz „podatnik”, przyjmują znaczenie nadane im na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm. ).
W związku z tym przymiot podatnika posiadają osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, podlegające na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.
Ponadto należy wskazać, że wspomniane ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione powyżej. Podatnikiem w rozumieniu art. 54 k.k.s. jest również osoba zobowiązana do uiszczenia opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa o podobnym charakterze daninowym.
Polecamy: serwis VAT
Bardzo istotną kwestią, na którą uwagę zwraca zarówno doktryna (W. Kotowski, B. Kurzępa, Komentarz do art. 54 § 1 k.k.s, Lex Polonica) jak i judykatura jest fakt, że podmiotem przestępstwa określonego w/w przepisie może być wyłącznie podatnik (osoba fizyczna), na której ciąży obowiązek podatkowy.
Oznacza to definiowanie podatnika jako personalnie zindywidualizowanej osoby, na które spoczywają obowiązki podatkowe. Zatem w przypadku podatników niebędących osobami fizycznymi (np. osób prawnych) odpowiedzialności będzie podlegać osoba je reprezentująca. Takie sformułowanie przepisu i de facto mnożenie znaczenia pojęć wprowadza wiele niejasności, jednakże powyższe ustalenia są w pełni prawidłowe.
Zatem odpowiedzialności na podstawie przepisu art. 54 § 1 k.k.s. podlegają:
1. podatnicy będący osobami fizycznymi,
2. osoby fizyczne reprezentujące podatników takich jak osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, podlegające na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu,
3. osoby fizyczne będące innymi podmiotami w rozumieniu art. 7 § 2 Ordynacji podatkowej, które na mocy ustaw podatkowych zostały ustanowione podatnikami,
4. osoby fizyczne zobowiązane do uiszczenia opłat oraz niepodatkowych należności budżetu państwa o podobnym charakterze daninowym.
Ponadto nie sposób pominąć art. 9 § 3 k.k.s., który stanowi, że za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną.
Zatem na podstawie powołanego przepisu odpowiedzialność z tytułu art. 54 § 1 będą ponosić również osoby fizyczne, które na mocy przyznanych im uprawnień przez podatnika zobowiązane są do realizacji obowiązków podatkowych lub faktycznie niniejsze obowiązki wykonują np. główny księgowy zatrudniony na umowę o pracę, doradca podatkowy na podstawie umowy zlecenia.
Kolejną kwestią, którą należy rozwinąć jest brak ujawnienia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub brak złożenia deklaracji, przez co podatnik naraża podatek na uszczuplenie.
Przede wszystkim należy podkreślić, że ustawy podatkowe nakładają na podatników różnego rodzaju obowiązki, w tym ujawnianie przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub złożenie deklaracji, o których mowa w prezentowanym przepisie. Ustanawiając obowiązki, ustawodawca statuuje również terminy do ich wypełnienia.
Polecamy: serwis Koszty
Zatem „nieujawnienie” oraz „niezłożenie”, ma w tym wypadku oznaczać niewywiązanie się z nałożonych obowiązków w ustawowo wskazanych terminach.
Ponadto ustawy podatkowe wskazują co należy rozumieć za przedmiot lub podstawę opodatkowania. P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski wskazują, że „w piśmiennictwie podatkowym przedmiot opodatkowania definiuje się jako określone zachowanie się podmiotu podatku lub obiekt tego zachowania, podstawę opodatkowania zaś jako bliższe określenie abstrakcyjnie ujętego w przepisach stanu faktycznego opodatkowania skonkretyzowaną co do wielkości i podmiotu część przedmiotu podatku” (Komentarz do art. 54 kodeksu karnego skarbowego, [w:] P. Kardas, G. Łabuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, LEX, 2010).
Zatem przedmiotem opodatkowania może być m.in. dochód czy też czynność cywilnoprawna. Z kolei jako przykład podstawy opodatkowania można wskazać kwotę pieniężną.
Przepis z art. 54 § 1 k.k.s wprowadza ponadto przesłankę skutku, którym ma być narażenie na uszczuplenie podatku. Należy również wskazać, że owe narażenie musi mieć charakter realnego niebezpieczeństwa wystąpienia uszczerbku finansowego i pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z nie ujawnieniem przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie złożeniem deklaracji w ustawowym terminie.
Ponadto koniecznym wydaje się również wyjaśnienie definicji pojęcia „deklaracja”. Na podstawie odesłania z art. 53 § 30 do przepisów ordynacji podatkowej, pod pojęciem tym należy rozumieć nie tylko deklaracje, ale również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci. Deklaracja tak definiowana jest ponadto dokumentem w rozumieniu art. 53 § 20 k.k.s..
Należy również podkreślić, że czyn zabroniony wskazany w art. 54 § 1 k.k.s. można popełnić jednie z winy umyślnej w postaci zamiaru bezpośredniego, co oznacza, że podatnik nie chce ujawniać przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie chce składać deklaracji właściwemu organowi podatkowemu.
Sankcje
Ponadto w związku z takim zachowaniem podatnika, ustawodawca przewidział określone sankcje. Wypełnienie przesłanek § 1 tj. nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub niezłożenie deklaracji przez sprawcę czynu, na skutek czego naraża on podatek na uszczuplenie stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności do lat 5, bądź obu tym karom łącznie.
Natomiast w § 2 ustawodawca wskazał uprzywilejowany typ przestępstwa skarbowego w sytuacji gdy kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest kwotą małej wartości. W związku z art. 53 § 14 oznacza ona wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. W takiej sytuacji sprawca czynu zagrożony jest karą grzywny do 720 stawek dziennych.
Ponadto art. 54 w § 3 stanowi, że jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe, tj. do 20-krotności minimalnego wynagrodzenia.
Ustawowy próg w tym wypadku oznacza kwotę uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej albo wartość przedmiotu czynu, która nie przekracza pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie popełnienia czynu zabronionego.
Należy również dodać, że ustawodawca penalizuje również usiłowanie czynu zabronionego opisanego w art. 54 § 1. W takim przypadku górna granica kary pozbawienia wolności zostaje ograniczona do 3 lat i 4 miesięcy, zaś kara grzywny do 480 stawek dziennych. Usiłowanie przestępstwa skarbowego z § 2 i wykroczenia skarbowego z § 3 nie jest karalne.
Ponadto w przypadku przestępstw skarbowych określonych w § 1 i § 2 może zostać orzeczony przepadek przedmiotów. Zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej może zostać orzeczony tylko i wyłącznie w sytuacji wskazanej w § 1. Z kolei pozbawienie praw publicznych sąd może orzec w zw. z art. 38 § 1 i 2 k.k.s. w wypadku skazania sprawcy za przestępstwo skarbowe przewidziane w art. 54 § 1 przy orzeczeniu kary pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż 3 lata.