NSA na ten temat…
W takim właśnie duchu wypowiedział się ostatnio Naczelny Sąd Administracyjny. W wyroku z dnia 21 lutego 2018 r., sygn. akt II FSK 377/16. Sąd rozpatrując tę sprawę odwołał się przy tym do uchwały tego Sądu z dnia 29 września 2014 r., II FPS 4/13, podjętej w składzie całej Izby. Uchwały, w której stwierdzono, że w świetle art. 70 § 1 i art. 208 § 1 oraz art. 233 § 1 pkt 2 lit. a Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2005 r. po upływie terminu przedawnienia nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego. Nie jest dopuszczalne również orzekanie o wysokości zobowiązania podatkowego, które wygasło przez zapłatę (art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej).
Sąd zauważył, iż teza tej uchwały dotyczy szerszego zagadnienia. Zagadnienia związanego z przedawnieniem zobowiązań podatkowych. W jej uzasadnieniu NSA nie wypowiadał się w kwestii, co jest istotne dla zachowania terminu przedawnienia. Czy istotna jest data wydania, czy też data doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego. Jednak w orzecznictwie wskazuje się, że istotna jest data doręczenia, a nie data wydania takiej decyzji.
Podsumowując, kwestia przedawnienia powinna być brana pod uwagę z urzędu przez organ podatkowy. Tym samym w przypadku określenia zobowiązania podatkowego istotna jest data doręczenia decyzji. Irrelewantne przy tym pozostaje dla skuteczności określenia zobowiązania podatkowego w jakiej dacie została wydana sama decyzja.
Artykuł pochodzi z bloga kontrolapodatkowa.pl