Faktury VAT RR
Szczególną formą dokumentowania sprzedaży są faktury VAT RR, które mogą być sporządzane przez nabywców produktów rolnych lub usług rolniczych od rolników ryczałtowych. Trzeba przy tym pamiętać, że
prawo wystawiania tego rodzaju faktur mają tylko podatnicy VAT czynni, którzy rozliczają VAT.
Podatnik zarejestrowany jako
podatnik VAT czynny nabywający produkty rolne od rolnika ryczałtowego wystawia w dwóch egzemplarzach fakturę dokumentującą nabycie tych produktów. Oryginał faktury jest przekazywany dostawcy. Zgodnie z treścią art. 116 ust. 2 ustawy o VAT faktura dokumentująca nabycie produktów rolnych powinna być oznaczona jako Faktura VAT RR i zawierać co najmniej:
- imię i nazwisko lub nazwę albo nazwę skróconą dostawcy i nabywcy oraz ich adresy;
- numer identyfikacji podatkowej lub numer PESEL dostawcy i nabywcy;
- numer dowodu osobistego dostawcy lub innego dokumentu stwierdzającego jego tożsamość, datę wydania tego dokumentu i nazwę organu, który wydał dokument, jeżeli rolnik ryczałtowy dokonujący dostawy produktów rolnych jest osobą fizyczną;
- datę dokonania nabycia oraz datę wystawienia i numer kolejny faktury;
- nazwy nabytych produktów rolnych;
- jednostkę miary i ilość nabytych produktów rolnych oraz oznaczenie (opis) klasy lub jakości tych produktów;
- cenę jednostkową nabytego produktu rolnego bez kwoty zryczałtowanego zwrotu podatku;
- wartość nabytych produktów rolnych bez kwoty zryczałtowanego zwrotu podatku;
- stawkę zryczałtowanego zwrotu podatku;
- kwotę zryczałtowanego zwrotu podatku od wartości nabytych produktów rolnych;
- wartość nabytych produktów rolnych wraz z kwotą zryczałtowanego zwrotu podatku;
- kwotę należności ogółem wraz z kwotą zryczałtowanego zwrotu podatku, wyrażoną cyfrowo i słownie;
- czytelne podpisy osób uprawnionych do wystawienia i otrzymania faktury lub podpisy oraz imiona i nazwiska tych osób.
Jak wynika z powyższego wyliczenia podpisy nabywcy, jak i sprzedawcy są w tym przypadku niezbędnym elementem faktury. Ponadto na takiej fakturze musi się też znaleźć oświadczenie dostawcy produktów rolnych. Ustawa o VAT wskazuje, że powinno ono mieć następujące brzmienie: Oświadczam, że jestem rolnikiem ryczałtowym zwolnionym od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.
Jedynie w przypadku umów kontraktacji lub innych umów o podobnym charakterze oświadczenie może być złożone tylko raz w okresie obowiązywania umowy. Należy je sporządzić jako osobny dokument, który jest sporządzany w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał jest przekazywany nabywcy. Dokument ten powinien zawierać imię i nazwisko lub nazwę albo nazwę skróconą dostawcy i nabywcy oraz ich adresy; NIP lub numer PESEL dostawcy i nabywcy; numer dowodu osobistego dostawcy lub innego dokumentu stwierdzającego jego tożsamość, datę wydania tego dokumentu i nazwę organu, który wydał dokument, jeżeli rolnik ryczałtowy dokonujący dostawy produktów rolnych jest osobą fizyczną. Jednak to nie wszystko. Powinna na nim widnieć również data sporządzenia tego dokumentu oraz czytelny podpis składającego oświadczenie.
Nabywca może skorzystać z prawa do
odliczenia podatku wypłacanego rolnikowi w formie zryczałtowanego zwrotu. Zryczałtowany
zwrot podatku zwiększa u nabywcy produktów rolnych kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za miesiąc, w którym dokonano zapłaty. Aby jednak było to możliwe, konieczne jest spełnienie dodatkowych warunków zastrzeżonych w ustawie o VAT. I tak, odliczenie będzie dopuszczalne, jeśli:
- nabycie produktów rolnych jest związane z dostawą opodatkowaną,
- zapłata należności za produkty rolne, obejmująca również kwotę zryczałtowanego zwrotu podatku, nastąpiła na
rachunek bankowy rolnika ryczałtowego nie później niż 14 dnia, licząc od dnia zakupu, z wyjątkiem przypadku, gdy rolnik zawarł umowę z podmiotem nabywającym produkty rolne określającą dłuższy termin płatności,
- w dokumencie stwierdzającym dokonanie zapłaty za produkty rolne zostaną podane numer i data wystawienia faktury potwierdzającej nabycie produktów rolnych.
Przez datę dokonania zapłaty należy rozumieć datę wydania dyspozycji bankowej przekazania środków finansowych na rachunek bankowy rolnika ryczałtowego, jeżeli dyspozycja ta została zrealizowana.
Uznanie za fakturę
Poza fakturami istnieją też dokumenty, które - na mocy przepisów rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług - można traktować na równi z fakturami VAT. Ważne jest jednak, by zawierały inne wymagane przepisami elementy. Wskazane rozporządzenie za fakturę uznaje również:
- bilety jednorazowe, wydawane przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób: kolejami normalnotorowymi, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami, jeżeli zawierają następujące dane:
a) nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,
b) numer i datę wystawienia biletu,
c) odległość taryfową nie mniejszą niż 50 km,
d) kwotę należności wraz z podatkiem,
e) kwotę podatku;
- dowody zapłaty za usługi radiokomunikacji przywoławczej, jeżeli zawierają następujące dane:
a) nazwy i numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy,
b) kwotę należności wraz z podatkiem,
c) kwotę podatku;
- dokumenty dotyczące usług bankowych i ubezpieczeniowych zwolnionych od podatku, jeżeli zawierają co najmniej następujące dane:
a) określenie usługodawcy i usługobiorcy,
b) numer kolejny i datę ich wystawienia,
c) nazwę usługi,
d) kwotę, której dotyczy dokument;
- dowody zapłaty za przejazdy autostradami płatnymi, jeżeli zawierają następujące dane:
a) nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,
b) numer kolejny i datę wystawienia,
d) kwotę należności wraz z podatkiem,
e) kwotę podatku;
- rachunki potwierdzające dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi, o których mowa w Ordynacji podatkowej.
Rachunki, o których mowa w Ordynacji podatkowej, mogą wystawiać podatnicy, którzy nie zostali zobowiązani do wystawiania faktur, a zatem ci, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni. Przypomnijmy, że obowiązek wystawiania rachunku nie dotyczy rolników sprzedających produkty roślinne i zwierzęce pochodzące z własnej uprawy lub hodowli, nieprzerobione sposobem przemysłowym, chyba że sprzedaż jest dokonywana w ich odrębnych, stałych miejscach sprzedaży, poza obrębem umowy lub hodowli.
Zasadność poprawek
Wystawianie not korygujących nie zawsze jest konieczne. Ten rodzaj dokumentu odnosi się do przypadków, kiedy stwierdzone w fakturach pomyłki nie skutkują brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego w nich wykazanego, nawet wtedy gdy nabywca nie poprawi takiego błędu, stosując notę korygującą. Zdarza się, że nabywcy towarów lub usług wystawiają noty korygujące w sytuacjach, które wcale tego nie wymagają. Nie ma sensu wystawianie noty korygującej tylko wtedy, gdy doszło do tzw. literówki. Niepotrzebne jest wystawianie not korygujących również w sytuacjach, gdy w fakturze były używane powszechnie znane skróty (np. sp. z o.o.), a nota miałaby tylko taki skrót rozwijać.
Nie ma też potrzeby wystawiania not korygujących, wtedy gdyby miały one dotyczyć faktur niezawierających kwot podatku naliczonego lub faktur, które zawierają kwotę podatku naliczonego, ale kwotę nieobniżającą kwotę podatku należnego. Chodzi tu zatem o faktury, które dokumentują nabycie usług zwolnionych od VAT, czy takich, które dokumentują nabycie usług, w stosunku do których podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego przy jego nabyciu.
Not nie wystawia się w przypadku pomyłek w oznaczeniach dotyczących:
- jednostki miary i ilości sprzedanych towarów lub rodzaju wykonanych usług,
- ceny jednostkowej netto towaru lub usługi,
- wartości sprzedaży netto,
- stawki podatku,
- sumy wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu,
- kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,
- wartości sprzedaży brutto z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku lub zwolnionych od podatku, lub niepodlegających opodatkowaniu,
- kwoty należności ogółem wraz z należnym podatkiem, wyrażoną cyframi i słownie.
EDYTA WERESZCZYŃSKA
Kto wystawia notę korygującą
Notę korygującą zamiast sprzedawcy towaru czy usługi wystawia jego nabywca. Można nią skorygować tylko błędy formalne faktury, których brak nie pozbawia jednak podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dotkniętej pomyłką. Niezależnie więc od tego, czy błędy formalne zostaną skorygowane notą, podatnik będzie mógł odliczyć
podatek naliczony w terminach przewidzianych w ustawie.
Kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według bieżącego kursu średniego wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień wystawienia faktury. W przypadku gdy na dzień wystawienia faktury kurs ten nie został wyliczony i ogłoszony, przeliczenia dokonuje się w oparciu o ostatnio wyliczony i ogłoszony kurs wymiany.
Niemniej jednak powyższa zasada znajduje zastosowanie tylko w sytuacji, gdy faktura dokumentująca daną czynność została wystawiona w terminie, w którym zgodnie z przepisami podatnik zobowiązany był do jej wystawienia. W przypadku, gdy podatnik nie wystawił faktury w terminie, w którym zobowiązany był do jej wystawienia, do przeliczenia kwot wyrażonych w walucie obcej stosuje się średni kurs wyliczony i ogłoszony przez NBP na dzień powstania obowiązku podatkowego, a jeśli taki nie został ogłoszony, należy zastosować ostatnio wyliczony i ogłoszony kurs.
Zgodnie z zasadami wyliczania i ogłaszania bieżących kursów walut obcych przez NBP, średni kurs euro i dolara amerykańskiego na dany dzień wyliczany jest na godzinę 11:00, a ogłaszany najczęściej około południa. W praktyce więc w ciągu tego samego dnia może pojawić się konieczność zastosowania dwóch różnych kursów w zależności od godziny wystawienia faktury. W przypadku wystawienia faktury do południa zastosowanie znajdzie kurs z dnia poprzedniego (jeśli faktura została wystawiona w poniedziałek, będzie to kurs z ostatniego piątku), natomiast do przeliczenia faktur wystawionych po południu należy przyjąć kurs z dnia bieżącego.
Powyższe zasady stosuje się również do przeliczania kwot wykazanych na fakturze wystawionej przez podatnika VAT lub podatku o podobnym charakterze, jeżeli faktura ta dokumentuje:
- wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów,
- dostawę towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, lub
W powyższych przypadkach kwoty z faktur należy przeliczać na złote według kursu z dnia wystawienia faktury (faktura oryginalna wystawiona w przepisowym terminie) bądź według kursu z dnia powstania obowiązku podatkowego (faktura wystawiona z uchybieniem terminu).
Zasady te mają zastosowanie do wszystkich faktur w walucie obcej wystawianych przez podatnika, a więc również do faktur dokumentujących
eksport towarów. Generalnie do jej przeliczenia należy zastosować kurs waluty z dnia jej wystawienia, jeśli kurs ten został już ogłoszony w tym dniu, lub kurs ostatnio wyliczony i ogłoszony. Jeżeli natomiast faktura została wystawiona z uchybieniem terminu, przeliczenia kwot należy dokonać w oparciu o kurs waluty z dnia powstania obowiązku podatkowego.
Przepisy nie określają wprost zasad przeliczania waluty obcej na złote w przypadku faktur korygujących. Pojawiają się zatem wątpliwości, czy stosować należy kurs z dnia wystawienia faktury korygującej czy też kurs z dnia wystawienia faktury korygowanej. Wątpliwości w tym zakresie potwierdzały również organy skarbowe, które prezentowały niejednolite stanowisko w tym zakresie. Zagadnienie to zostało jednak ostatecznie rozstrzygnięte przez WSA w Warszawie w wyroku z 28 września 2005 r. (sygn. III SA/Wa 1665/2005), który wskazał, że do przeliczenia waluty obcej wykazanej na fakturze korygującej powinien mieć zastosowanie kurs przyjęty do przeliczenia waluty obcej wykazanej na fakturze pierwotnej.
AGATA NIEŻYCHOWSKA
doradca podatkowy w Zespole Doradztwa Podatkowego kancelarii Salans
PODSTAWA PRAWNA
- Par. 37 rozporządzenia ministra finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o VAT (Dz.U. nr 97, poz. 970 z późn. zm.).
W sytuacji gdy na skutek nieprzewidzianego zdarzenia losowego lub siły wyższej zostanie zagubiony bądź zniszczony oryginał faktury VAT, wówczas sprzedawca na wniosek nabywcy wystawia ponownie fakturę, czyli jej duplikat.
Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, którą stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego, oraz od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu.
Zatem w przypadku utraty dokumentów źródłowych, aby skorzystać jednak z możliwości pomniejszenia kwot podatku należnego o naliczony, powinniśmy odtworzyć utraconą dokumentację na warunkach określonych w par. 22 rozporządzenia ministra finansów w sprawie m.in. wystawiania faktur, zgodnie z którym jeżeli oryginał faktury lub faktury korygującej ulegnie zniszczeniu albo zaginie, sprzedawca na wniosek nabywcy ponownie wystawia fakturę. Duplikat powinien zawierać takie same dane, jakie były ujęte w pierwotnej fakturze, a nadto zawierać wyraz DUPLIKAT oraz datę jego wystawienia. Duplikat faktury wystawia się w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Wówczas tak wystawione duplikaty traktuje się jak faktury VAT i dlatego obniżenia kwoty podatku należnego o naliczony wynikający z duplikatu dokonuje się na takich samych zasadach jak dla zwykłej faktury.
Ponadto wskazać należy na występujące w praktyce wątpliwości związane z tym, kiedy podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z duplikatu - czy w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał pierwotną fakturę, czy w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał duplikat. Otóż w sytuacji kiedy podatnik zdążył w ustawowym terminie odliczyć podatek z oryginału faktury VAT, zanim zaginęła bądź uległa zniszczeniu, otrzymany duplikat faktury uważa się za dokument potwierdzający uprawnienie do już dokonanego odliczenia podatku. Przyjmuje się, iż wówczas nie ma obowiązku korekty VAT podatku naliczonego za okres, w którym odliczono go z faktury oryginalnej i wykazania go w okresie rozliczeniowym właściwym dla duplikatu.
Z kolei w przypadku gdy oryginał faktury nigdy nie dotarł do nabywcy i tym samym nie została ona zaksięgowana, do wystawionego duplikatu możemy zastosować ogólne zasady dotyczące rozliczania VAT, zgodnie z którymi podatnik ma prawo do odliczenia podatku VAT w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę lub w rozliczeniu za okres następny, przy czym możliwość traktowania duplikatu tak jak faktury pierwotnej wynika z nadania pojęciu faktura szerszego znaczenia, obejmującego swym zakresem również faktury korygujące oraz duplikaty tych faktur. Zatem stwierdzić należy, iż prawo do odliczenia VAT przysługuje w okresie rozliczeniowym, w którym podatnik otrzymał duplikat faktury lub w miesiącu następnym.
DARIA GĄGLEWSKA
radca prawny z kancelarii Liber D. Paliszewski i Partnerzy w Gdańsku
PODSTAWA PRAWNA
- Ustawa z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004 r., nr 54, poz. 535 z późn.zm.).
- Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2005 r. nr 95, poz. 798).
Refakturowanie polega na odprzedaży usług przez podmiot, który faktycznie tej usługi nie świadczy. Co do zasady refakturowaniu podlegają usługi dostarczania energii elektrycznej, cieplnej, telekomunikacyjne, przenoszone przez wynajmującego na najemców.
W piśmiennictwie podkreśla się, że aby refakturowanie było skuteczne, należy spełnić określone przesłanki. I tak usługa, która jest refakturowana przez głównego świadczeniodawcę (sprzedawcę czy też usługodawcę) na świadczeniobiorcę (kupującego, usługobiorcę) musi być wyodrębniona z całości usług. W niektórych orzeczeniach sądy wskazują na konieczność umownego zastrzeżenia, że
koszty związane z tą usługą będą odrębnie rozliczane (NSA w wyroku z 27 listopada 1995 r., SA/Wr 752/95). Poza tym odprzedaż powinna się odbyć bez jakiejkolwiek marży. Tak wskazał NSA w wyroku z 22 grudnia 1998 r. (sygn. akt SA/Sz 2446/97). Zdaniem sądu określenie marży wskazuje na świadczenie usługi pośrednictwa. Regulacje dotyczące refakturowania zawierają przepisy wspólnotowe, zgodnie z którymi, jeżeli podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. A zatem możliwość dokonania odprzedaży usług nie jest uzależniona od faktu doliczenia marży. Marża w aspekcie dokonania refakturowania powinna być zatem irrelewantna. Trzeba też pamiętać, że z usługi nie może korzystać podmiot dokonujący refakturowania usługi. Odbiorca jest obciążany co do zasady według tej samej stawki VAT, jaka widnieje na fakturze źródłowej zakupu usługi od podmiotu, który ją faktycznie świadczy.
Po przystąpieniu do Wspólnoty refakturowania nie można uznać jako prostego przeniesienia kosztów, bowiem podmiot, który dokonuje odprzedaży usług, jest traktowany z punktu widzenia podatkowego jako podmiot, który te usługi świadczy. Ma on zatem prawo do zastosowania stawki właściwej ze względu na sprzedaż przedmiotowej usługi.
W sytuacji, w której podmiot, którego usługa byłaby następnie refakturowana, nie byłby podatnikiem podatku od towarów i usług, podmiot dokonujący refakturowania zmuszony jest zastosować stawkę właściwą ze względu na refakturowaną usługę, bez względu na to, iż pierwotnie nie podlegała ona VAT. Kolejną konsekwencją refakturowania w obecnym stanie prawnym jest konieczność uwzględnienia we własnej proporcji sprzedaży - usług zwolnionych, podlegających refakturowaniu. Jeżeli podatnik nie jest w stanie wyodrębnić kwot podatku naliczonego związanego z refakturowanymi, a zwolnionymi z VAT usługami, musi co do zasady swój podatek naliczony odliczać z uwzględnieniem proporcji sprzedaży.
Zasadę tą należy zastosować z jednym wyjątkiem. Przez refakturowanie usług można bowiem rozumieć także poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi tego ostatniego się następnie obciąża. Nie następuje zatem kupno i odsprzedaż usługi, lecz poniesienie przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy. Przepisy wspólnotowe w powyższym zakresie zawierają odpowiednie regulacje, zgodnie z którymi do podstawy opodatkowania nie wlicza się kwot, które podatnik otrzymał od nabywcy i klienta jako
zwrot kosztów poniesionych w imieniu i na rachunek tego ostatniego, jeżeli kwoty te zostały odrębnie zaksięgowane, a podatnik może udowodnić faktyczną wysokość tych wydatków.
PAWEŁ JABŁONOWSKI
ekspert podatkowy, Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy
PODSTAWA PRAWNA
- Dyrektywa VAT 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.
UE. L Nr 347/1).
Jak wynika z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, fakturę wystawiają podatnicy, dokumentując dokonaną czynność opodatkowaną. Ustawodawca uznał za szczególny rodzaj faktury także bilety jednorazowe, wydawane jedynie przez określoną grupę podatników, tzn. podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób między innymi kolejami normalnotorowymi, ale pod warunkiem, iż zawierają one pewne, określone powyżej informacje.
W tym miejscu organ drugiej instancji wskazuje, że z przedstawionego przez stronę stanu faktycznego wynika, iż bilety, które będą przez stronę sprzedawane w systemie elektronicznym, będą zawierały wszystkie elementy określone w par. 23 pkt 1 rozporządzenia ministra finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. i będą drukowane na drukarce bezpośrednio przez jego nabywcę.
Biorąc powyższe pod uwagę, organ odwoławczy stwierdza, że przedmiotowe bilety nie będą uznane za fakturę, o której mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie będą wydawane przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób kolejami normalnotorowymi, a jedynie drukowane przez nabywców tych usług. Wydanie, o którym mowa w wyżej zacytowanym przepisie par. 23 pkt 1 rozporządzenia ministra finansów, oznacza bowiem przeniesienie fizycznego władztwa nad dokumentem (biletem), co w przypadku przekazywania biletów za pośrednictwem internetu nie będzie miało miejsca. W związku z czym nie zostaną spełnione wszystkie warunki, określone w ww. par. 23 pkt 1 rozporządzenia ministra finansów, zezwalające na potraktowanie biletów jako faktur VAT (obecnie par. 20 pkt 1 rozporządzenia ministra finansów z dnia 25 maja 2005 r.).
Decyzja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2006 r. nr 1401/HTI/4407/14-91/05/EN.
Podatnik prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Aby móc odliczać podatek naliczony wystarczy, że na fakturze będzie podawał swoje imię i nazwisko, zgodnie z danymi, które podał w zgłoszeniu rejestracyjnym, w którym wskazał, że jest osobą fizyczną. Jeśli więc podatnik prowadzi firmę np. Eko-consulting Zbigniew Nowak i na fakturze poda tylko swoje imię i nazwisko - będzie to prawidłowe i wystarczające.
Podatnik otrzymał zaliczkę 29 czerwca. Faktura może zostać wystawiona w lipcu z zachowaniem 7-dniowego terminu, jednak wynikający z faktury VAT należy odprowadzić jeszcze w czerwcu, czyli w miesiącu otrzymania zaliczki.
- Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.).
- Rozporządzenie ministra finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 95, poz. 798).
- Rozporządzenie ministra finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz.U. nr 133, poz. 1119).