W przypadku gdy podatnik spełniła kryteria małego podatnika, a nabyty system fotowoltaiczny stanowi samodzielny środek trwały zaliczony do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego (systemu fotowoltaicznego), do wysokości określonego w przepisach prawa limitu, przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis. Tak uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 4 września 2020 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.522.2020.2.AC.
We wniosku o interpretację podatnik (Wnioskodawca) wskazał, że prowadzi działalność, z której dochód jest ustalany na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Dochód jest opodatkowany według skali podatkowej, zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387; dalej także: ustawa PDOF). Wnioskodawca posiada status małego podatnika, w rozumieniu art. 5a pkt 20 powołanej ustawy oraz jest zarejestrowany, jako podatnik VAT czynny na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106).
Działalność jest prowadzona w nieruchomości zabudowanej budynkiem stanowiącej współwłasność małżeńską Wnioskodawcy i Jego żony, żona nie prowadzi działalności gospodarczej. Budynek w całości jest przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. W małżeństwie Wnioskodawcy obowiązuje wspólność majątkowa (wspólność ustawowa).
Wnioskodawca zamierza zainstalować na wspomnianym budynku instalację fotowoltaiczną, która ma obniżyć koszty eksploatacji budynku. Przewidywany koszt zakupu i montażu instalacji to około 50 000 zł, bez podatku od towarów i usług. Instalacja fotowoltaiczna zostanie zabudowana w taki sposób, że w każdym momencie może zostać zdemontowana, bez szkody dla substancji budowlanej i przeniesiona w inne miejsce, w tym na inny budynek. Pozwala na to konstrukcja samej instalacji oraz sposób jej montażu.
Wnioskodawca w 2020 r., nie dokonywał żadnych jednorazowych odpisów amortyzacyjnych przewidzianych w art. 22k ust. 7 ustawy PDOF oraz nie zachodzi żadna przesłanka ustawowa, która powodowałaby, że nie mógłby On korzystać z uprawnienia do dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, przewidzianych w art. 22k ust. 7 ustawy PDOF.
Wnioskodawca wskazał też, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy PDOF. Po zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznej zostanie ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n ust. 4 powołanej wyżej ustawy w miesiącu przekazania instalacji do używania. Zdaniem Wnioskodawcy, instalacja fotowoltaiczna winna być klasyfikowana, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, pod symbolem 669 – Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe. Budynek, na którym zostanie zainstalowana instalacja fotowoltaiczna, jest wpisany do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie: Czy Wnioskodawca ma prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionej instalacji fotowoltaicznej na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do dokonania jednorazowego odpisu od nabytej instalacji fotowoltaicznej.
Organ skarbowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe, wyjaśniając, co następuje:
"Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Konstrukcja powyższego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.
W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
- nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
- nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
- ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak stanowi art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Polecamy: PIT 2020. Komentarz
Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.
Jak stanowi art. 22k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.
Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Z kolei, stosownie do art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.
W myśl art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.
Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).
W świetle wyżej cytowanych przepisów, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:
- mali podatnicy lub
- podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.
Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.
Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność, posiada status małego podatnika, w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Działalność jest prowadzona w nieruchomości zabudowanej budynkiem stanowiącej współwłasność małżeńską. Budynek w całości jest przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza zainstalować na wspomnianym budynku instalację fotowoltaiczną, która ma obniżyć koszty eksploatacji budynku. Przewidywany koszt zakupu i montażu instalacji to około 50 000 zł, bez podatku od towarów i usług. Instalacja fotowoltaiczna zostanie zabudowana w taki sposób, że w każdym momencie może zostać zdemontowana, bez szkody dla substancji budowlanej i przeniesiona w inne miejsce, w tym na inny budynek. Po zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznej zostanie ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n ust. 4 powołanej wyżej ustawy w miesiącu przekazania instalacji do używania. Zdaniem Wnioskodawcy, instalacja fotowoltaiczna winna być klasyfikowana, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, pod symbolem 669 – Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca spełniła kryteria „małego podatnika”, a nabyty system fotowoltaiczny stanowi samodzielny środek trwały zaliczony do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w roku podatkowym, to zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego (systemu fotowoltaicznego), do wysokości określonego w przepisach prawa limitu, przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis.
W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.".
Interpretacja indywidualna z 4 września 2020 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.522.2020.2.AC - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej