Zasady wydawania zaświadczeń przez organy podatkowe zostały uregulowane w dziale VIIIa ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Organ podatkowy wydaje zaświadczenia na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Zaświadczenie wydaje się, jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa lub gdy ubiega się o nie osoba ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zaświadczenie wydaje się w granicach żądania wnioskodawcy, potwierdza ono stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania.
Co do zasady, zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni od dnia złożenia wniosku. W rozporządzeniu ministra finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie zaświadczeń wydawanych przez organy podatkowe (Dz.U. nr 165, poz. 1374 z późn. zm.) zostały określone wzory niektórych rodzajów zaświadczeń wydawanych przez organy podatkowe. Nie oznacza to jednak, iż organy podatkowe wydają wyłącznie zaświadczenia określone w przedmiotowym rozporządzeniu. Na żądanie wnioskodawcy organ podatkowy jest obowiązany wydać zaświadczenie na przedstawionym przez niego formularzu.
Odnosząc się do artykułu - Od dziś trudniej będzie uzyskać zaświadczenie, zamieszczonego w GP nr 142/2007, nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, iż „jeśli na własnym formularzu podatnik zechce uzyskać zaświadczenie o niezaleganiu w podatkach lub stwierdzające stan zaległości w przypadku, gdy będzie ubiegać się o kredyt w banku, przedłożony dokument w zakresie opłaty skarbowej powinien zawierać elementy takie, jak zmieniony formularz „ZAS-W”. Z par. 10 ust. 2 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zaświadczeń wydawanych przez organy podatkowe wynika, że na żądanie wnioskodawcy zaświadczenie jest wydawane na przedłożonym przez niego formularzu, jeżeli na tym formularzu jest możliwe zamieszczenie przez organ podatkowy wydający zaświadczenie adnotacji dotyczącej opłaty skarbowej. Oznacza to, że wnioskodawca powinien przedłożyć formularz, na którym jest miejsce wystarczające na zamieszczenie na nim przez organ podatkowy adnotacji o opłacie skarbowej.
Z powyższego jednak nie wynika, by na wnioskodawcy ciążył obowiązek zamieszczenia, na przedłożonym przez niego formularzu, wzoru adnotacji o opłacie skarbowej. Umieszczenie adnotacji dotyczącej opłaty skarbowej i ustalenie jej właściwej treści pozostaje nadal zadaniem organu wydającego zaświadczenie. Dostrzec trzeba dalej, że obowiązek dokonania takiej adnotacji wynika z przepisu art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. nr 225, poz. 1635 z późn. zm.) i nie jest to obowiązek nowy. Przepis ten przewiduje, że organy administracji rządowej i samorządowej obowiązane są dokonać adnotacji o zapłacie opłaty skarbowej, zwolnieniu lub wyłączeniu obowiązku zapłaty tej opłaty od wydanych zaświadczeń.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. nr 78, poz. 486 z późn. zm.), w Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski. Przepis ten nie narusza praw mniejszości narodowych wynikających z ratyfikowanych umów międzynarodowych. Wyjątki od tej zasady są więc możliwe jedynie ze względu na ochronę praw mniejszości narodowych.
Zakres podmiotowy obowiązku posługiwania się językiem polskim jako językiem urzędowym określa obecnie art. 4 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz.U. nr 90, poz. 999 z późn. zm.). Przepisy tej ustawy nakazują wszystkim podmiotom realizującym zadania publiczne na terenie Rzeczypospolitej Polskiej dokonywania wszelkich czynności urzędowych w języku polskim, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej (art. 5 ust. 1 ustawy). Przepisy szczególne, tak jak i zobowiązania międzynarodowe, nie mogą, z uwagi na treść art. 27 Konstytucji RP, przewidywać podejmowania przez organy podatkowe czynności urzędowych w języku obcym.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom polskich obywateli zatrudnionych w państwach Unii Europejskiej, w par. 10 ust. 3 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zaświadczeń wydawanych przez organy podatkowe, wprowadzono możliwość wydawania zaświadczeń, na potrzeby organów podatkowych obcych państw, na formularzach sporządzonych w obcych językach. Mając jednak na uwadze powołany powyżej przepis Konstytucji RP, jak również przepisy ustawy o języku polskim, wprowadzono jednocześnie wymóg przedłożenia, poświadczonego przez tłumacza przysięgłego, tłumaczenia tego formularza z języka obcego na język polski.
Wobec powyższego nietrafna jest teza zawarta w artykule, iż w przypadku formularza sporządzonego w języku obcym „uwierzytelnienie tłumacza przysięgłego za zgodność z oryginałem raczej nie będzie honorowane”. Wręcz przeciwnie, z treści przepisu par. 10 ust. 3 rozporządzenia ministra finansów w sprawie zaświadczeń wydawanych przez organy podatkowe, jednoznacznie wynika, że jeżeli przedłożony przez wnioskodawcę formularz jest sporządzony w języku obcym, zaświadczenie wydaje się na tym formularzu, pod warunkiem przedłożenia przez wnioskodawcę jego tłumaczenia na język polski, poświadczonego przez tłumacza przysięgłego.
Ważne!
Wnioskodawca (podatnik) powinien przedłożyć formularz, na którym jest miejsce wystarczające na zamieszczenie przez organ podatkowy adnotacji o opłacie skarbowej
ZOFIA OGIŃSKA
zastępca dyrektora Biura Ministra Ministerstwa Finansów