Takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25 kwietnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.98.2019.1.LG.
W rozpatrywanej przez Dyrektora KIS sprawie podatnik (Wnioskodawca) podpisał na okres trzech lat umowę na świadczenie usług reklamowych w zakresie reklamy świetlnej loga Wnioskodawcy na dachu wieżowca. Po dwóch latach obowiązywania umowy Wnioskodawca podjął decyzję o przedterminowym wypowiedzeniu umowy ze względów ekonomicznych w celu zabezpieczenia źródła przychodów poprzez eliminację kosztów i minimalizacji straty oraz w celu przeznaczenia zaoszczędzonych środków finansowych na prowadzenie bieżącej działalności gospodarczej. Zgodnie z postanowieniami tej umowy Wnioskodawca za zerwanie umowy był zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia na rzecz drugiej strony umowy.
W związku powyższym podatnik chciał się dowiedzieć, czy wynagrodzenie z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy może być uznane za koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Wnioskodawca stwierdził, że wypłacone wynagrodzenie ma i będzie miało w sposób obiektywny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów (poniesione zostało w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów) w związku z obniżeniem kosztów działalności gospodarczej i minimalizacji strat.
Z takim podejściem nie zgodził się Dyrektor KIS uznając, że koszty związane z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów to wydatki ponoszone na ogólne funkcjonowanie działalności gospodarczej, które z racji swojej niedookreśloności nie można powiązać bezpośrednio lub też nawet pośrednio z konkretnym przychodem. Do kosztów związanych z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów można zaliczyć jedynie te wydatki, które odnoszą się do tego źródła jako całości. Natomiast źródłem konieczności zapłaty przedmiotowego wynagrodzenia jest konkretny stosunek prawny (tj. umowa na świadczenie usług reklamowych), nie zaś abstrakcyjna konstrukcja „ogólnej działalności gospodarczej podmiotu”. Stosunek obligacyjny, będący podstawą roszczenia o zapłatę określonej kwoty indywidualizuje przedmiotową należność, przekreślając tym samym możliwość nadawania jej ogólnego charakteru.
Ważne!
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.
Do kosztów podatkowych nie zalicza się wydatków z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy, tj. kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
Organ podkreślił, iż nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, bada natomiast celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). Zdaniem organu, Wnioskodawca nie wykazał jednak związku poniesionych kosztów wynagrodzenia z zachowaniem czy zabezpieczeniem źródła przychodów.
Reasumując, Dyrektor KIS uznał, że wydatek z tytułu zapłaconego wynagrodzenia wskutek przedterminowego rozwiązania umowy na świadczenie usług reklamowych jako nie spełniający przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Bez znaczenia w rozpoznawanej sprawie pozostaje również fakt braku podlegania przedmiotowych wydatków pod normę prawną zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Polecamy: CIT 2019. Komentarz
Dodatkowo, jak napisano w interpretacji, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca poniósł ryzyko gospodarcze decydując się na zawarcie takiej umowy z której wynika zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za przedterminowe zerwanie umowy. Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie można sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z dn. 12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98; wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05; wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).