Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 czerwca 2019 r., 0114-KDIP2-2.4010.185.2019.1.RK.
Sprawa dotyczyła spółki z o.o., która prowadziła działalność gospodarczą w zakresie robót związanych z budową dróg szynowych i kolei podziemnej. W związku z przedmiotem wykonywanej działalności spółka zatrudniała m.in. pracowników na stanowiskach pracownik torowy, zawierając z nimi umowy o pracę. Pracownicy wykonywali pracę poza miejscowością, w której znajdowała się siedziba firmy. Z uwagi na brak możliwości powrotu do miejsca zamieszkania, pracownikom zapewniano nocleg, a za dni odbytej podróży służbowej krajowej wypłacano diety zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.
Polecamy: CIT 2019. Komentarz
W związku ze zmianą udziałowców spółki w wyniku sprzedaży udziałów, wymienione wyżej sposoby rozliczenia z pracownikami wysłanymi w podróż służbową, były stosowane przez spółkę od dnia zakupu udziałów. Ze względu na brak wiedzy i odpowiednich dokumentów za lata wcześniejsze, zmieniony zarząd spółki nie był w stanie stwierdzić sposobu wcześniejszego rozliczania spółki z pracownikami wykonującymi pracę poza miejscem siedziby spółki, co zostało potwierdzone podczas kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.
W międzyczasie spółka rozwiązała umowę o pracę za wypowiedzeniem z jednym z pracowników. Na skutek tego zdarzenia, pracownik pozwał spółkę do właściwego sądu pracy o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 27.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem diet za podróże krajowe (tj. za cały okres zatrudnienia w spółce. Sąd rejonowy, rozpoznający sprawę, skierował strony do mediacji, której wynikiem było zawarcie umowy mediacyjnej, w której pozwana spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz powoda kwotę 10.000 zł brutto.
Wątpliwości podatnika
Spółka powzięła wątpliwość, czy ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wypłacone diety zgodnie z ugodą mediacyjną, w dacie jej dokonania.
Prezentując własne stanowisko, spółka wskazała, że wypłacone diety zgodnie z ugodą mediacyjną stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich wypłaty na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Według spółki, zatrudnienie pracowników stanowi naturalną konsekwencję prowadzenia działalności gospodarczej. Świadczona przez nich praca służy osiągnięciu przychodów, jak również zachowaniu lub zabezpieczeniu ich źródła. W konsekwencji, związek wszelkich wydatków ponoszonych przez pracodawcę ze stosunku pracy z osiąganymi przez niego przychodami, jak również celowość ich ponoszenia są, w ocenie spółki, niezaprzeczalne.
Spółka uważa, że kosztami podatkowymi są tzw. koszty pracownicze, a co za tym idzie świadczenie wypłacone przez spółkę byłemu pracownikowi, wynegocjowane w ramach ugody mediacyjnej. Wydatek poniesiony przez spółkę jest świadczeniem pozostającym w ścisłym związku ze stosunkiem pracy, jaki łączył pracodawcę z byłym pracownikiem, na rzecz której dokonano wypłaty. W ocenie spółki wydatek ten należy więc uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgadza się z podatnikiem
Organ uznał to stanowisko za prawidłowe. Wskazał, że świadczenie wypłacone przez spółkę byłemu pracownikowi, wynegocjowane w ramach ugody mediacyjnej, należy uznać za koszty pracownicze. Skoro zatem wydatek poniesiony przez spółkę jest świadczeniem pozostającym w ścisłym związku ze stosunkiem pracy, jaki łączył pracodawcę z byłym pracownikiem, na rzecz którego dokonano wypłaty, to wydatek ten - jako mający na celu zabezpieczenie funkcjonowania przychodów podatnika – należy uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej.
Katarzyna Narejko
Źródło: taxonline.pl