Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lipca 2016 r. (sygn. II FSK 1826/14).
Sprawa dotyczyła spółki prowadzącej działalność w zakresie produkcji i sprzedaży części dla przemysłu samochodowego, która dokonuje zakupu materiałów produkcyjnych od zagranicznych podmiotów powiązanych. Zgodnie z warunkami obowiązującymi w grupie kapitałowej do której należy spółka, materiały nabywane są przez nią po cenach standardowych - stałych w okresie roku. Raz na trzy miesiące strony dokonują dodatkowego rozliczenia. Pozwala ono na wyrównanie zastosowanej ceny standardowej do cen rynkowych, obowiązujących w danym trzymiesięcznym okresie. W tym celu sprzedawcy wystawiają na spółkę noty uznaniowe lub obciążeniowe. Rozliczenie dokonywane jest zbiorczo na jednym dokumencie za cały okres i traktowane jest przez spółkę jako korekta ceny zakupu materiałów (in plus lub in minus). Okresy rozliczeniowe nie pokrywają się z kwartałami kalendarzowymi i dlatego w poszczególnych latach spółka otrzymuje obciążenia lub uznania z tytułu korekty ceny zakupów materiałów zarówno przed, jak i po sporządzeniu sprawozdania finansowego za rok, w którym zostały dokonane objęte korektą zakupy.
Polecamy: Jednolity Plik Kontrolny – praktyczny poradnik (książka)
Na tym tle spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, w którym okresie rozliczeniowym powinna ująć korektę kosztów związanych z zakupem materiałów (stanowiących bezpośrednie koszty uzyskania przychodu) w przypadku, gdy dokument stanowiący podstawę do takiej korekty otrzyma po zakończeniu roku podatkowego, w którym zostały zawarte transakcje, których korekta dotyczy.
Prezentując własne stanowisko spółka wskazała, że skoro prawodawca nie przewidział w tym zakresie szczególnych regulacji, przyjąć należy, iż korekta taka powinna być rozliczona na zasadach ogólnych, zdefiniowanych dla kosztów bezpośrednich przez art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT. Zgodnie z tym założeniem noty korygujące otrzymane do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego powinny być ujmowane w roku podatkowym, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody, natomiast noty otrzymane po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego – w roku kolejnym.
Organ uznał to stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że faktura korygująca odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości, a punktem odniesienia jest zawsze faktura pierwotna. Korekta wielkości kosztu powinna być rozliczona w okresie, w którym został on ujęty w ewidencji księgowej. Według organu istotne jest, czy koszty bezpośrednio związane z przychodami zostały już rozliczone, tj. czy podatnik uzyskał przychody z nimi związane. Jeżeli tak, otrzymanie noty korygującej po sporządzeniu sprawozdania finansowego nie będzie uprawniało do potrącenia tego wydatku zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT. W przypadku otrzymania faktury korygującej po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego, należy dokonać korekty za rok poprzedni.
Sprawa trafiła do WSA w Gdańsku, który przyznał rację podatnikowi. Sąd wskazał, że poniesienie kosztu po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego skutkuje koniecznością rozliczenia tego kosztu wyłącznie w trybie art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, tj. w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, którego dotyczy przychód powiązany z danym wydatkiem. Tym samym nie ma potrzeby odwoływać się do przepisów ogólnych ujętych w Ordynacji podatkowej.
Sprawa trafiła do NSA, który w całości podzielił zdanie sądu I instancji.
Katarzyna Dobosz