Takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji, której fragment przedstawiamy.
W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym będzie zachodziła sytuacja, w której Wnioskodawca otrzyma świadczenie w postaci prawa do korzystania z renomowanego znaku towarowego. Wartością takiego świadczenia niewątpliwie jest korzyść wynikająca z zaniechania pobrania wynagrodzenia za prawo z korzystania z tego znaku towarowego. Wartość ta jednocześnie stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, podlegający opodatkowaniu w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (updop), a jego wysokość należy określić na podstawie art. 12 ust. 5 i 6 updop.
Na podstawie art. 12 ust. 5 updop wartość otrzymanych rzeczy lub praw, w tym otrzymanych nieodpłatnie, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Stosownie natomiast do art. 12 ust. 6 updop, wartość świadczeń w naturze, w tym nieodpłatnych świadczeń, ustala się:
- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
- jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
- w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
W ocenie Organu wartość nieodpłatnego świadczenia, o jakim mowa we wniosku, powinna być ustalona na podstawie art. 12 ust. 6 pkt 4 updop.
Stanowisko Wnioskodawcy uznano zatem za nieprawidłowe.
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lutego 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.440.2017.2.PH
Od redakcji:
Stanowisko organu podatkowego jest niekorzystne dla podatników. Fiskus od dawna stoi na stanowisku, że polski podatnik, otrzymując prawo do bezpłatnego używania logo, uzyskuje nieodpłatne świadczenie, od którego powinien zapłacić podatek. Warto zauważyć, że dla podatnika oznacza to duży problem związany z wyceną wartości takiego świadczenia. Fiskus podpowiada jedynie, że wartość przychodu należy określić na podstawie cen rynkowych podobnego znaku towarowego "z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania" (zgodnie z art. 12 ust. 5 updop). Niestety nie zawsze możliwe jest uzyskanie rynkowej wyceny takiego znaku.
Polecamy: Monitor Księgowego – prenumerata
Polscy podatnicy mogą uniknąć rozpoznawania takiego przychodu, płacąc centrali wynagrodzenie za prawo do korzystania z logo (znaku towarowego). Należy jednak przy tym pamiętać, że w tym roku wprowadzono przepisy limitujące wysokość kosztów uzyskania przychodów związanych z zawieranymi przez podatników podatku CIT umowami z podmiotami powiązanymi na określone usługi niematerialne (zob. art. 15e updop). Tym samym polski podatnik płacący wysokie wynagrodzenie za granicę z tytułu usług niematerialnych, takich jak korzystanie z znaku towarowego, musi się liczyć, że część płaconego wynagrodzenia do podmiotu powiązanego będzie wyłączona z kosztów podatkowych na podstawie art. 15e updop. Redakcja przypomina jedynie, że zgodnie z art. 15e ust. 12 updop ograniczenie stosuje się do nadwyżki wartości kosztów przekraczającej w roku podatkowym kwotę 3 mln zł.
Sławomir Biliński
prawnik, redaktor "MONITORA księgowego", ekspert podatkowy, autor licznych publikacji z prawa podatkowego i gospodarczego