Wprowadzając instytucję ograniczonego obowiązku podatkowego, przepis posługuje się pojęciem „miejsca osiągnięcia dochodu”, a nie „miejsca wykonania usługi”. Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia tego zagadnienia ma pojęcie „dochody uzyskane na terytorium Polski”, które należy rozumieć jako dochody osiągane z działań podejmowanych na terytorium Polski, jak i te podejmowane poza granicami Polski, ale na rzecz polskiego rezydenta.
Tak wynika z wyroku NSA z 8 stycznia 2019 r., II FSK 12/17.
Sprawa dotyczyła spółki, której pracownicy na potrzeby realizacji powierzonych zadań wynajmują samochody u zagranicznych podmiotów i korzystają z nich wyłącznie za granicą. Spółka uiszcza na rzecz wynajmujących należne wynagrodzenie z tytułu wynajmu samochodów. Wynajmujący są osobami prawnymi podlegającymi w państwie siedziby lub zarządu opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka nie posiada certyfikatów dokumentujących rezydencję podatkową wynajmujących.
Na tym tle spółka zapytała organ podatkowy, czy w związku z dokonywaniem wypłaty należności z tytułu umów najmu samochodów spółka jest obowiązana jako płatnik pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych.
Prezentując własne stanowisko spółka wskazała, że nie ciąży na niej obowiązek podatkowy w związku z wypłatą opisanych w stanie faktycznym należności z tytułu umów najmu samochodów.
Polecamy: CIT 2019. Komentarz
Organ uznał to stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że w związku z dokonywaniem wypłaty należności z tytułu umów najmu samochodów, spółka jest zobowiązana, jako płatnik pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych. Bez znaczenia w omawianej sprawie pozostaje fakt wynajmowania samochodów poza terytorium Polski, gdyż zasadnicze znaczenie ma miejsce położenia źródła, w tym przypadku wynajmujący będą uzyskiwać dochód od spółki będącej polskim rezydentem podatkowym. W konsekwencji, źródło dochodów jest położone na terytorium Polski, gdyż jego źródłem jest spółka będąca polskim rezydentem podatkowym.
Innego zdania był WSA w Gorzowie Wielkopolskim.W uzasadnieniu wskazał, iż zagadnienie prawne, którego dotyczy niniejsza sprawa było już przedmiotem analizy sądów administracyjnych. Przy czym, na tym tle zasadniczo zarysowały się dwa poglądy.
Zgodnie z pierwszym, sądy przyjmowały, że uznanie, iż nierezydent osiąga dochód na terenie Polski możliwe jest dopiero wtedy, gdy zostanie stwierdzone, że również rezultat świadczonej przez niego usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodu następuje u usługodawcy na terytorium Polski. Z kolei, według drugiej linii orzeczniczej, obowiązek zapłaty podatku u źródła powstaje w sytuacji, gdy podmiot zagraniczny uzyska dochód od spółki będącej polskim rezydentem podatkowym, czyli źródło dochodów będzie położone na terytorium Polski. Sąd orzekający podzielił pierwszy z poglądów. Jego zdaniem, uzależnianie opodatkowania nierezydentów od wystąpienia rezultatu usługi u ich kontrahenta formułuje warunek, który nie został przez ustawodawcę zawarty w art. 3 ust. 2 ustawie o CIT. Wbrew więc twierdzeniom organu, na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na podstawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Polski.
NSA uchylił jednak wyrok sądu I instancji. Sąd kasacyjny wskazał, że w związku z rozbieżnościami interpretacyjnymi, 15 maja 2017 r. NSA wydał wyrok w składzie 7 sędziów (II FSK 3587/14), w którym sformułował tezę, że: „Podmioty, które nie posiadają w Polsce siedziby lub zakładu (oddziału), a świadczą na rzecz polskiej spółki usługi niematerialne poza granicami Polski, obciąża ograniczony obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT. Spółka wypłacając zagranicznym kontrahentom wynagrodzenie za tego rodzaju usługi zobowiązana jest do potrącenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ustawie o CIT.” Od tej daty, jak się wydaje, orzecznictwo jest jednolite. Zatem można przyjąć, stosując zasadę wykładni językowej, że nierezydenci świadczący usługi na rzecz spółki będącej polskim rezydentem, podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z wszelkimi tego konsekwencjami.
Patrycja Łukasiewicz
Źródło: taxonline.pl