NSA, w wydanym orzeczeniu podzielił argumentację Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (wyrok z dnia 03 kwietnia 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 1246/18) i przyznał rację podatnikowi, który zgodnie z art. 15e ust. 1 oraz 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, zaliczył do kosztów uzyskania przychodu, bez limitowania ich wysokości, wydatki poniesione na rzecz podmiotów powiązanych, z tytułu zakupu usług niematerialnych, bezpośrednio związane ze świadczeniem tych usług.
Podatnik wchodzący w skład globalnej korporacji z branży usług finansowych, w ramach Grupy, pełni funkcję wspierającą dla innych podmiotów, w tym także dla jednostek powiązanych. W celu prowadzenia działalności gospodarczej oraz wykonywania świadczonych usług na rzecz innych podmiotów, spółka sama nabywa niezbędne usługi (m.in. w zakresie wsparcia IT, wsparcia księgowego, przetwarzania danych gospodarczych), przy czym zakupione usługi pozostają w ścisłym związku z usługami świadczonymi następnie przez spółkę.
Sąd uznał działanie spółki za prawidłowe, jednocześnie odrzucając argumentację prezentowaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej mówiącą, że o spełnieniu warunku z art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy o CIT decydować ma możliwość przypisania indywidualnego kosztu nabycia usług niematerialnych do konkretnej, pojedynczej usługi, świadczonej na rzecz danego podmiotu.
Wyraźnie podkreślone zostało również pierwszeństwo wykładni językowej w procesie interpretacji przepisów podatkowych oraz jedynie pomocniczy charakter wykładni funkcjonalnej, którą posłużył się organ, dochodząc do wniosków niezgodnych z brzmieniem ustawy o CIT. Zdaniem Sądu, wykładnia językowa prowadzi do jasnego i logicznego wniosku, że poniesiony koszt ma pozostawać w bezpośrednim związku z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.
Dodatkowo Sąd wskazał, że organ powinien był wziąć pod uwagę wyjaśnienia Spółki dotyczące związku poniesionych kosztów ze świadczonymi usługami. Z przytoczonych przez Spółkę przykładów nabywanych usług wynika, że pozostają one w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i świadczonymi usługami. Skład orzekający przypomniał, że regulacja zawarta w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT została wprowadzona w celu zwalczania nieuczciwych praktyk, poprzez ograniczenie prawa do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków sztucznych lub ekonomicznie nieuzasadnionych. Wprowadzony obowiązek limitowania tych kosztów, nie może być zatem interpretowany rozszerzająco. Powinien być rozumiany zgodnie z literalnym brzemieniem przepisu.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 stycznia 2020 r. - sygn. II FSK 1750/19
Polecamy: CIT 2020. Komentarz
NOWOŚĆ na Infor.pl: Prenumerata elektroniczna Dziennika Gazety Prawnej KUP TERAZ!
Polecamy: INFORLEX Biznes