Cesja wierzytelności i przejęcie długu w podatku dochodowym od osób prawnych

Jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych cedenta, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej „updop”), odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, ponieważ w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Natomiast, gdy wierzytelność zbywana jest przez podmiot, który wcześniej nabył ją, np. w celu windykacji lub dalszej odsprzedaży, kwota uzyskana przez cedenta jest dla niego przychodem. Dzieje się tak, ponieważ wierzytelność, aż do momentu dalszego jej zbycia lub wyegzekwowania, nie stanowi przychodu podatkowego. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się strat powstałych z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Wyjątek stanowi odpłatne zbycie wierzytelności zaliczonych uprzednio do przychodów należnych, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 15 ust. 1 updop stratę powstałą w wyniku tej transakcji do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny, tj. przychód w kwocie netto (bez podatku od towarów i usług). Zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 20 updop do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W myśl art. 12 ust 4b updop, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty. Do kosztów uzyskania przychodów, wynajmującego lub wydzierżawiającego zalicza się zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie (art. 15 ust 7 updop).

Po stronie cesjonariusza odpłatne nabycie wierzytelności nie stanowi czynności skutkującej powstaniem przychodu/kosztu podatkowego a tym samym nie powstaje obowiązek podatkowy w momencie nabycia wierzytelności. Przychód podatkowy powstanie dopiero w momencie faktycznej realizacji wierzytelności, tj. dalszej odsprzedaży, windykacji lub dobrowolnej spłaty przez dłużnika. Wydatek poniesiony na zakup wierzytelności będzie natomiast kosztem podatkowym dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez Cesjonariusza wierzytelności lub jej części, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4 updop.

Do przychodów podatkowych cesjonariusz zaliczyć powinien kwoty wpłacane przez dłużnika w miarę ich uzyskiwania, tj. w dacie ich wpływu na rachunek bankowy. Wydatek poniesiony na zakup wierzytelności będzie kosztem podatkowym dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez cesjonariusza wierzytelności lub jej części. Dopiero w tym momencie poniesione wydatki pozostaną w związku z uzyskanymi przychodami.

Do rozpatrywania momentu powstania przychodu w związku z nabyciem wierzytelności należy zastosować art. 12 ust. 3e updop.. Stosownie do art. 12 ust. 3e updop w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 updop, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Od 2019 roku, koszty nabycia wierzytelności bądź pakietu wierzytelności są rozpoznawane wprost w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności (pakietu wierzytelności) z kwotą poniesioną na jej nabycie. Czyli dopiero od momentu, gdy kwota spłat dokonywanych przez dłużnika przekroczy kwotę poniesioną na zakup wierzytelności powstaje dochód stanowiący podstawę opodatkowania. Z pakietem wierzytelności mamy do czynienia w przypadku nabycia w ramach jednej transakcji co najmniej 100 wierzytelności bez wyodrębnienia ceny nabycia poszczególnych wierzytelności. Dochód z pakietu wierzytelności stanowi nadwyżka przychodów uzyskanych z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności nad kosztem nabycia pakietu wierzytelności (art. 15ab ust 1 updof).

Dla momentu rozpoznania kosztu nie ma znaczenia, czy cesjonariusz faktycznie zapłaciła za przejętą wierzytelność, ponieważ na gruncie updop koszt nie sprowadza się tylko do wydatku. Kosztem podatkowym jest świadczenie o określonej wartości poniesione w celu osiągnięcia przychodu, które wpływa na strukturę pasywów i aktywów. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e updop wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów, od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości

Przejęcie długu dokonane przez przejemcę długu w zamian za wynagrodzenie równe wartości przejmowanych zobowiązań, w tym ewentualnych odsetek naliczonych do dnia zawarcia umowy przejęcia długu, jest neutralne dla dotychczasowego dłużnika z podatkowego punktu widzenia, tj. nie będzie powodować po stronie dłużnika powstania obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego tak, jak miałoby to miejsce w przypadku zwolnienia z długu. W przypadku przejęcia długu za wynagrodzeniem równym wartości przejętego zadłużenia, po stronie dotychczasowego dłużnika nie powstanie też koszt podatkowy.  Podmiot będący przejemcą długu wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki dotychczasowego dłużnika. W konsekwencji zwiększa swoje aktywa i jest to zwiększenie trwałe oraz definitywne, co oznacza powstanie przychodu. Wynagrodzenie z tytułu przejęcia zobowiązań handlowych jest przychodem w momencie otrzymania. Również w tym momencie przejemca długu powinien rozpoznać koszt uzyskania przychodu z tytułu spłaty długu. Przychód u przejemcy długu powstaje na moment otrzymania środków pieniężnych, czyli ich wpływu bezpośrednio do majątku podatnika, na podstawie art. 12 ust. 3e updop.

Wynagrodzenie z tytułu przejęcia długu pożyczkowego, analogicznie do otrzymanych pożyczek, nie jest przychodem w części przypadającej na kwotę kapitału. Przychodem i kosztem przejemcy długu powinny być natomiast odpowiednio przejęte naliczone odsetki oraz zapłacone odsetki od pożyczki, które nie stanowią przychodu pożyczkobiorcy. W wyroku NSA z 16 stycznia 2018 r., sygn. II FSK 3584/15 sąd uznał, że w sytuacji, gdy przejemca przejmuje dług wynikający z umowy kredytowej, a zatem będzie zobowiązany na tej podstawie do spłaty pozostałej części kredytu, nie uzyskuje przychodu, bowiem w tej samej wysokości/kwocie będzie zobowiązany do spłaty tego kredytu. Kosztem uzyskania przychodu będą wydatki poniesione przez przejemcę długu na spłatę przejętego długu.

Polecamy: PODATKI 2020 – Komplet

W przypadku przejęcia długu pożyczkowego przejemca długu uprawniony jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zapłaconych odsetek od kapitału pożyczki, naliczonych od dnia przejęcia zobowiązania od dłużnika, w momencie dokonania przez przejemcę długu faktycznej zapłaty tych odsetek. Skoro przejęcie długu nie narusza istniejącego stosunku zobowiązaniowego, a jedynie powoduje zmianę podmiotową, po stronie dłużnika, te koszty, które mógłby rozpoznawać dłużnik na gruncie updop, może rozpoznawać analogicznie przejemca długu. W myśl regulacji art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) i pkt 11 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), jak również naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Tym samym odsetki od pożyczek/kredytów mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie ich kapitalizacji lub faktycznej zapłaty.

Skutek potrącenia wzajemnych wierzytelności między podmiotami jest identyczny z otrzymaniem przez wierzyciela zapłaty pieniężnej.  Potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, gdy potrącenie stało się możliwe. Oznacza to, że wierzytelności obu podmiotów muszą być wymagalne, czyli upłynął już termin ich spełnienia. Zatem i jeden, i drugi wierzyciel mogą nawzajem żądać od siebie spełnienia należnych im świadczeń. Rozpoznanie kosztu z tytułu nabycia wierzytelności oraz przychodu z tytułu potrącenia i wygaśnięcia wierzytelności nastąpi w momencie najpóźniej wymagalnej wierzytelności. Ewentualna nadwyżka wartości potrącenia w stosunku do ceny nabycia wierzytelności przez spółkę stanowi jej dochód.

Izabela Żurkowska-Mróz, doradca podatkowy

Podstawa prawna

- art. 12 ust. 2, ust. 3, ust. 3e, ust. 4b, art. 15 ust. 1, ust. 4, ust 4e, ust. 7, art. 15ab, ust 1, art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a), pkt 11 pkt 20, pkt. 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.),

- wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 stycznia 2018 r., sygn. II FSK 3584/15.

Chcesz dowiedzieć się więcej, sięgnij po nasze publikacje

KOMPLET: VAT zmiany od 1 lipca 2021 + JPK_VAT + VAT w e-commerce

Tylko teraz

99,00 zł

119,70 zł

Przejdź do sklepu