Sprawa dotyczyła spółki zajmującej się świadczeniem usług pośrednictwa w uzyskaniu zwrotu podatku VAT dla osób fizycznych. W ramach rozliczeń należności z tytułu podatku CIT Spółka powzięła w wątpliwość prawidłowość interpretowania przepisu art. 15e ustawy o CIT.
Obowiązujący od 1 stycznia 2018 r. przepis wprowadził ograniczenie wysokości kosztów uzyskania przychodów, ponoszonych przez podatnika na rzecz podmiotów powiązanych, związanych z nabyciem m.in.:
- usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
- autorskich lub pokrewnych praw majątkowych i licencji.
Ograniczeniu podlegają koszty powyżej limitu, obliczanego jako suma dwóch zmiennych:
- 5% EBITDA oraz
- kwoty niepodlegającej ograniczeniom – tzw. bezpiecznej przystani o wartości 3 mln zł.
Grupa, do której należy spółka, jest największym na świecie dostawcą usług pośrednictwa w refundacji VAT dla podróżnych. Za stworzenie, utrzymanie, rozwój oraz ochronę modelu biznesowego, w oparciu o który podmioty z grupy – w tym również i spółka – prowadzą proces zwrotu VAT dla podróżnych, jest podmiot z siedzibą w Szwajcarii. Umożliwia on prowadzenie działalności podmiotom operacyjnym na rynkach krajowych poprzez udzielenie licencji na korzystanie z tzw. Modelu Biznesowego. Model ten zapewnia niezbędne narzędzia, procesy i środki do świadczenia usług dotyczących zwrotu VAT dla podróżnych, jak również zapewnia dostęp do klientów, na rzecz których są świadczone usługi.
Kością niezgody pomiędzy podatnikiem a Dyrektorem Krajowej Informacji Skarbowej było rozumienie ograniczenia z art. 15 ustawy o CIT, a dokładnie zinterpretowania ust. 11 pkt 1. Przepis ten zawiera warunki umożliwiające niestosowanie opisywanego limitu, a jednym z warunków jest okoliczność, w której koszt przedmiotowych usług niematerialnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów ma bezpośredni związek z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Podatnik musiał skonfrontować, czy wydatki na nabycie licencji są rzeczywiście bezpośrednio związane z wytworzeniem finalnego produktu.
Zdaniem organu „[…] związek poniesionych kosztów z tyt. nabytych licencji na Model Biznesowy ze świadczeniem usług ma charakter pośredni, gdyż ich ponoszenie jest związane z prawidłowym, racjonalnym ekonomicznie funkcjonowaniem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, jednak nie ma możliwości wskazania bezpośredniego wpływu tych wydatków na świadczenie usług zwrotu podatku VAT podróżnym”.
Organ konkludował, iż niemożliwe jest zastosowanie wyłączenia zastosowania ograniczenia, bowiem koszt nabywanych licencji nie jest bezpośrednio ujmowany w kalkulacji wysokości prowizji spółki (przychodu z działalności), lecz jest pochodną wartości zafakturowanego (zwróconego przez spółki) podatku VAT. Oznaczałoby to, że koszt licencji nie wpływa bezpośrednio na wielkość uzyskiwanej prowizji.
Jednak zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, taki model kalkulacji ceny za usługę oraz polityka firmy nie stoją na przeszkodzie do zastosowania wyłączenia z omawianego limitu. Przemawia za tym m.in. fakt, iż opłata licencyjna na rzecz podmiotu szwajcarskiego ma formę prowizji (procentu) od całkowitej wartości zwróconego przez spółkę VAT.
Polecamy: CIT 2020. Komentarz
Jest to stanowisko w naszej ocenie pożądane. Model Biznesowy opisany we wniosku zapewnia dostęp do klientów, na rzecz których spółka świadczy usługi, a zatem jest to związek nierozerwalny. Ponoszenie tego kosztu jest – co poniekąd przewrotne – istotą funkcjonowania spółki. Organ dopuścił się zupełnie niepotrzebnego odstępstwa od pozytywnej wykładni w tym zakresie – przykładowo z wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2019 r., w którym sąd podsumował: „[…] ustanawiając wyłączenie ograniczenia limitowania wydatków, ustawodawca nie uzależnił tego wyłączenia od inkorporowania poniesionego wydatku wprost w cenie produktu. Warunkiem wyłączenia wydatku z limitowania kosztów jest, by wydatek ten jako koszt uzyskania przychodów był bezpośrednio związany z czynnością wytworzenia lub nabycia towaru lub świadczenia usługi“.
Zalecamy wnikliwą analizę rozliczeń wewnątrzgrupowych, również pod kątem opisanego ograniczenia w zaliczaniu wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Jednocześnie zauważamy zdroworozsądkowe podejście sądów administracyjnych, które powinno znaleźć odzwierciedlenie w interpretacjach podatkowych.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 marca 2020 r. (sygn. akt III SA/Wa 1941/19)