Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT za środki trwałe uznaje się składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które m.in. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.
Posiadany środek trwały wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania go do użytkowania (art. 22d ust. 2 ustawy o PIT).
W przypadku nabycia samochodu wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej istotnym jest fakt posiadania prawa własności tego samochodu (umowa kupna-sprzedaży bądź inna np. darowizny) oraz faktycznego wykorzystywania go w prowadzonej działalności.
Dowód rejestracyjny nie jest absolutnie dokumentem potwierdzającym prawo własności samochodu, stwierdza on natomiast jedynie w tym wypadku dopuszczenie do ruchu pojazdu. Rejestracja odbywa się na podstawie dowodu własności samochodu, np. umowy, faktury.
Samochód jest wykorzystywany do działalności gospodarczej, jeżeli jest zarejestrowany, czyli dopuszczony do ruchu. Zatem decydujące znaczenie ma fakt posiadania prawa własności samochodu oraz wykorzystywania go do działalności gospodarczej.
Właściciel samochodu, wykorzystywanego do działalności gospodarczej oraz dopuszczonego do ruchu, ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu koszty związane z jego eksploatacją również przed jego przerejestrowaniem. Istotniejsze jest, aby wydatki te były związane z prowadzoną działalnością, spełniały przesłanki zaliczenia ich do kosztów a podatnik mógł je wiarygodnie uzasadnić (np. fakturami).
Polecamy: Koszty ubezpieczenia składników majątku obrotowego