Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 listopada 2018 r., II FSK 799/18.
Sprawa dotyczyła spółki działającej w branży budownictwa przemysłowego. Spółka deleguje pracowników do pracy za granicę, głównie do Francji i Niemiec. Na czas delegowania do pracy za granicą, w drodze aneksu do umowy o pracę, zmianie ulegają miejsce wykonywania pracy oraz wynagrodzenie. Jako miejsce wykonywania pracy określana jest miejscowość poza granicami kraju, w której praca jest wykonywana. Wynagrodzenie zaś ustalane jest zgodnie z bezwzględnie obowiązującymi przepisami w kraju przejściowego wykonywania zatrudnienia. Pracownicy nie wyjeżdżają więc do pracy za granicę w ramach podróży służbowej. Zgodnie z zapisami w regulaminie pracy i wynagradzania, pracownicy delegowani mają zapewnione zakwaterowanie podczas wykonywania pracy za granicą. W zależności od realizowanego projektu, koszty zakwaterowania ponosi sama spółka lub zagraniczny kontrahent. W zależności od liczby pracowników zaangażowanych przy realizacji usług na danej inwestycji, pracownicy są lokowani w jednym lub większej liczbie obiektów noclegowych.
Na tym tle spółka zapytała organ podatkowy, czy wartość finansowanych przez spółkę i udostępnianych bezpłatnie w czasie oddelegowania pracownikom noclegów, z których będą oni korzystać w związku z koniecznością świadczenia pracy w ramach oddelegowania przy realizacji usług na poszczególnych projektach (kontraktach), poza siedzibą spółki i poza miejscem swego zamieszkania, jest przychodem pracownika ze stosunku pracy i czy w rezultacie spółka powinna pobierać oraz odprowadzać z tego tytułu zaliczkę na podatek PIT, jeśli świadczenie to przekracza miesięcznie kwotę 500 zł.
Zdaniem spółki, ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. W konsekwencji, zdaniem spółki, ponoszone przez nią wydatki za noclegi mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania tych zadań, a ich koszt nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie powinien być traktowany jako przychód ze stosunku pracy.
Organ uznał to stanowisko za prawidłowe, jednak Minister Finansów zmienił z urzędu to stanowisko. W uzasadnieniu wskazał, że jeżeli miejsce zamieszkania oddelegowanego pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z podwyższonych zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów dla osób dojeżdżających do pracy spoza innej miejscowości, niż tej w której znajduje się zakład pracy, spółka oblicza i pobiera zaliczki na podatek od wartości świadczeń, jakie pracownik otrzymał z tytułu bezpłatnego zakwaterowania, stanowiącej nadwyżkę ponad kwotę korzystającą ze zwolnienia.
WSA w Warszawie uchylił wskazaną zmianę interpretacji. Zdaniem sądu niezasadne jest stanowisko organu, że opisane we wniosku świadczenia pracodawcy będą stanowiły dla pracowników przychód. W ocenie sądu, świadczenie polegające na skorzystaniu przez pracowników oddelegowanych do pracy zagranicą z bezpłatnego zakwaterowania nie będzie spełnione w interesie pracowników, ale w interesie pracodawcy i nie przyniesie pracownikom korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musieliby ponieść.
Rozstrzygając ostatecznie sprawę NSA był jednak innego zdania. Zdaniem NSA, skoro to nie jest wyjazd służbowy, czyli nie wchodzimy w kwestie rozliczenia delegacji pracownika, tylko jest to skierowanie do stałego wykonywania pracy w miejscu oddelegowania, to należy w tym zakresie odnieść się do argumentów Sądu Najwyższego, który wskazuje, że z samego faktu zamieszkiwania poza stałym miejscem pobytu (w miejscu wykonywania pracy) nie wynika, że pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy i że używa lokalu, w którym został zakwaterowany, w celach służbowych. Zestawienie linii orzeczniczej kształtowanej przez sądy administracyjne z uwzględnieniem wyroku TK z 8 lipca 2014 r. (K 7/13) oraz stanowiska prezentowanego przez sądy powszechne, w szczególności w uchwale SN z 10 grudnia 2015 r. ( III UZP 14/15) prowadzi więc do wniosku, że udostępnienie przez pracodawcę nieodpłatnie pracownikom nie będącym w podróży służbowej, lecz delegowanych do stałego miejsca pracy poza granicami kraju, kwatery, mieszkania służbowego może i powinno być kwalifikowane jako nieodpłatne świadczenie, po stronie pracownika.
Patrycja Łukasiewicz
Źródło: taxonline.pl
Polecamy: Monitor Księgowego – prenumerata
Polecamy: PIT 2019. Komentarz
Polecamy: INFORLEX Księgowość i Kadry