Prowadzenie działalności opodatkowanej w formie karty podatkowej
Wyjaśnijmy, że w świetle przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej także "ustawa") osoby fizyczne osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej.
Możliwość rozliczania się kartą podatkową jest ograniczona do pewnych rodzajów działalności wymienionych w załączniku do ustawy. Są to zawody przede wszystkim rzemieślnicze. Przykładowo, kartą podatkową może zostać opodatkowany: handel detaliczny wyrobami spożywczymi, handel detaliczny wyrobami nieżywnościowymi, usługi gastronomiczne, usługi weterynaryjne i medyczne, usługi fryzjerskie i kosmetyczne, usługi transportowe, usługi fotograficzne, usługi rozrywkowe, korepetycje oraz inne usługi i wytwórczość.
W celu rozliczania się na podstawie karty podatkowej niezbędne jest spełnienie określonych formalności. Należy złożyć wniosek (PIT-16) o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej, według ustalonego wzoru, na dany rok podatkowy. Wniosek składa się właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego.
Wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej podatnik może dołączyć do wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej składanego na podstawie przepisów ustawy o CEIDG.
Naczelnik urzędu skarbowego uwzględniając wniosek o zastosowanie karty podatkowej, wydaje decyzję ustalającą wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej odrębnie na każdy rok podatkowy.
W przypadku natomiast gdy podatnik prowadzący działalność w formie karty podatkowej do dnia 20 stycznia roku podatkowego nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej, nie złożył oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych albo oświadczenia o wyborze opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albo nie zawiadomił w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z tej formy opodatkowania, uważa się, że prowadzi nadal działalność opodatkowaną w tej formie.
Wysokość miesięcznej stawki karty podatkowej dla danego podatnika jest określona w tabeli stanowiącej załącznik do ustawy. Przy czym, karta podatkowa jest specyficzną formą opodatkowania, w jej przypadku bowiem wysokość podatku nie jest uzależniona ani od wielkości uzyskiwanych przychodów, ani od ponoszonych kosztów. Wysokość podatku jest wypadkową różnych, niezależnych od uzyskanego przychodu wielkości takich jak np. liczba zatrudnionych osób, liczba mieszkańców w miejscowości, w której prowadzona jest działalność, czy też liczba godzin w miesiącu w której prowadzona jest działalność gospodarcza. Ostateczną wysokość miesięcznej stawki karty podatkowej dla danego podatnika (uwzględniającą powyższe wielkości) określa naczelnik urzędu skarbowego w drodze decyzji.
Zgłoszenie przerwy w prowadzeniu działalności opodatkowanej kartą podatkową
Jak wynika z przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (art. 34 ust. 1 ustawy) w przypadku zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności w danym roku podatkowym nie pobiera się podatku opłacanego w formie karty podatkowej za cały okres przerwy trwającej nieprzerwanie co najmniej 10 dni w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień przerwy, jeżeli podatnik zawiadomi o tej przerwie najpóźniej w dniu jej rozpoczęcia i w dniu poprzedzającym dzień jej zakończenia (chyba że przerwa wynika z choroby – wtedy podatnik zawiadamia naczelnika właściwego urzędu skarbowego o przerwie wynikającej ze zwolnienia lekarskiego, w dniu rozpoczęcia działalności po tej przerwie).
Podatnik może także wnioskować o zawieszenie wykonywania działalności. Podczas trwania zawieszenia wykonywania działalności również nie jest pobierany podatek (art. 34 ust. 3 ustawy).
Polecamy: Elektroniczna dokumentacja podatkowa
Zgłoszenie przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej lub zawieszenie oznacza stan czasowego zaprzestania jej wykonywania, bez konieczności jej likwidacji. W tym czasie czynności będące istotą działalności gospodarczej nie są wykonywane, tj. działalność ta jest w istocie prowadzona, jednakże nie jest ona tymczasowo wykonywana. Wobec czego przez cały okres przerwy obowiązuje decyzja ustalająca wymiar podatku za dany rok podatkowy, jednak nie jest wykonywana, bowiem art. 34 ustawy wyklucza możliwość poboru podatku za ten okres.
W wyroku z 27 lutego 2018 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, sygn. I SA/Gd 34/18, wskazano, że „warunkiem niepobierania podatku opłacanego w formie karty podatkowej jest obowiązek zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności w danym roku podatkowym i to w ściśle określonych terminach dotyczących tak jej rozpoczęcia jak i zakończenia, co wynika z art. 34 ust. 1 u.z.p.d.o.f. Dla zaistnienia przerwy istotne (jest zatem zachowanie obydwu terminów, w tym przede wszystkim rozpoczęcia przerwy, gdyż bez tego nie jest możliwe w ogóle rozpoczęcie jej biegu, a w rezultacie także jej zakończenie.”
Czas trwania przerwy w działalności
Jeżeli chodzi o okres trwania przerwy w wykonywaniu działalności, to zgodnie z zapisem ustawy, musi ona trwać nieprzerwanie co najmniej 10 dni. Ustawodawca nie określa natomiast maksymalnego czasu trwania przerwy w prowadzeniu działalności.
W tej kwestii wypowiedział się m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 26 lipca 2019 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.254.2019.1.JŁ, który stwierdził, że "w przypadku przerwy w prowadzeniu działalności trwającej nieprzerwanie co najmniej 10 dni, Wnioskodawca ma prawo zawiadomić o powyższym fakcie naczelnika urzędu skarbowego (z zachowaniem ww. terminu). Za okres zgłoszonej przerwy zgodnie z art. 34 ust. 1 ww. ustawy nie pobiera się podatku dochodowego w formie karty podatkowej. Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne nie zawiera przepisów, które określałyby maksymalny czas przerwy w prowadzeniu działalności. Ustawodawca określił natomiast minimalny czas trwania przerwy".
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne - tj. z dnia 10 stycznia 2019 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 43).