Takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 października 2019 r. (nr 0115-KDIT2-3.4011.318.2019.1.AD).
We wniosku o interpretację Wnioskodawca wskazał, że jest jednym z dwóch wspólników spółki jawnej, która została zarejestrowana w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 5 marca 2008 r. Została ona zawarta na czas nieoznaczony. Zgodnie z treścią umowy spółki przedmiotem działalności spółki jest m.in. sprzedaż hurtowa drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego, wykonywanie konstrukcji i pokryć dachowych, a także roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.
Wspólnicy posiadają po 50% udziałów w spółce. Stosownie do wielkości udziałów zyski spółki są dzielone pomiędzy jej wspólników. W tej samej proporcji uczestniczą oni w stratach spółki. Natomiast wypłata zysku za dany rok obrotowy - zgodnie z treścią umowy - następuje po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego spółki i podjęciu uchwały wspólników o podziale zysku. Ponadto, umowa spółki przewiduje także, że na poczet zysku wspólnicy mogą otrzymywać zaliczki w ciągu roku obrotowego jeżeli istnieje pewność bilansowego zamknięcia roku zyskiem przekraczającym wypłacone kwoty zaliczek. Tego rodzaju zaliczki na poczet zysku wspólnicy spółki uzyskują w ciągu roku obrotowego.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, z tytułu uzyskanych zaliczek na poczet zysku spółki, wspólnicy są zobowiązani do zapłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Zobowiązania podatkowe Wnioskodawcy (m.in. z tytułu zaliczek na podatek dochodowy) były w przeszłości (do dnia 1 stycznia 2016 r.) wpłacane przez niego na konto właściwego urzędu skarbowego - ale za pośrednictwem konta spółki jawnej, przy czym spółka w takiej sytuacji działała jako „posłaniec” (wyręczyciel). Z powodów technicznych Wnioskodawca chciałby również w przyszłości korzystać z takiej możliwości przy zapłacie należnego podatku dochodowego.
W związku z powyższym zadano pytanie: czy w świetle treści art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej istnieje możliwość dokonywania wpłaty z konta spółki jawnej na konto właściwego dla Wnioskodawcy urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłacanych na rzecz Wnioskodawcy zaliczek na poczet przyszłych zysków spółki, w sytuacji gdy kwota podatku przekracza kwotę 1 000 zł, a podatnik skutecznie wykaże, że wpłata pochodzi z jego środków?
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyjaśnił, że zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r.. poz. 505) spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.
Spółka jawna, będąca spółką osobową nieposiadającą osobowości prawnej, nie jest podatnikiem podatków dochodowych. Opodatkowaniu podlegają dochody poszczególnych wspólników spółki jawnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce jawnej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy, przez spółkę niebędącą osobą prawną należy rozumieć spółkę inną niż określona w pkt 28.
W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.
Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.
W konsekwencji wspólnik spółki osobowej, przychody i koszty podatkowe winien rozliczać w wysokości ustalonej stosownie do jego udziału w spółce i w takim zakresie w jakim, jako wspólnik tej spółki, jest upoważniony i obowiązany do rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów tej spółki.
Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług (art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Co do zasady należą do niego wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.
Zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.
Polecamy: PODATKI 2020 – Komplet
Podstawowym warunkiem wystąpienia u podatnika obowiązku zapłaty podatku dochodowego jest uzyskanie przez niego dochodu, rozumianego jako nadwyżka przychodu nad kosztami jego uzyskania w rozumieniu ww. ustawy podatkowej. Istotą powstania zobowiązania w tym podatku jest zatem uzyskanie przez osobę fizyczną (podatnika) korzyści (przysporzenia) ze zdarzenia, czy też czynności prawnej, z którymi ww. ustawa wiąże obowiązek podatkowy.
Z kolei kwestię sposobu regulowania zaliczek określają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.).
Zgodnie z treścią art. 3 pkt 3 lit. a) Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach - rozumie się przez to również zaliczki na podatki.
Obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 Ordynacji podatkowej).
Zgodnie z art. 5 Ordynacji podatkowej, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.
W myśl art. 6 Ordynacji podatkowej, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.
Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty (art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.
Zapłata podatków przez podatników prowadzących działalność gospodarczą i obowiązanych do prowadzenia księgi rachunkowej lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów następuje w formie polecenia przelewu (art. 61 § 1 Ordynacji podatkowej).
W myśl art. 62b § 1 Ordynacji podatkowej zapłata podatku może nastąpić także przez:
- małżonka podatnika, jego zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę;
- aktualnego właściciela przedmiotu hipoteki przymusowej lub zastawu skarbowego, jeżeli podatek zabezpieczony jest hipoteką przymusową lub zastawem skarbowym;
- inny podmiot, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł.
W przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika (art. 62b § 2 Ordynacji podatkowej).
Natomiast w przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1-3, przepisy dotyczące zapłaty podatku przez podatnika stosuje się odpowiednio (art. 62b § 3 Ordynacji podatkowej).
Powyżej przytoczony przepis art. 62b Ordynacji podatkowej zawiera zamknięty katalog przypadków dopuszczających zapłatę podatku przez inny podmiot niż podatnik. W obecnym stanie prawnym na podstawie art. 62b Ordynacji podatkowej, poza przypadkami wymienionymi w ww. regulacji, zapłata podatku z rachunku bankowego innego podmiotu nie jest w ogóle możliwa.
A zatem zgodnie z art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, zapłata podatku może nastąpić również przez „inny podmiot”, jeżeli:
- kwota podatku nie przekracza 1000 zł,
- z treści dowodu zapłaty wynika przeznaczenie zapłaty na zobowiązanie podatnika, co zarazem uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika,
- zapłata podatku nastąpi z zachowaniem przepisów dotyczących zapłaty podatku przez podatnika.
Zapłata podatku na rzecz wspólnika spółki jawnej przez inny podmiot, jest więc możliwa (art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej), ale tylko w kwocie nieprzekraczającej 1.000 zł. W takim przypadku, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika. Jeżeli kwota podatku przekracza 1.000 zł, taka zapłata jest niedopuszczalna.
W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że ma on prawo dokonania zapłaty podatku (zaliczki na podatek) w kwocie przewyższającej ustawowy limit, ze skutkiem wygaśnięcia zobowiązania z konta spółki Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał za nieprawidłowe.