Organy podatkowe miały prawo uznać, że nieoprocentowana pożyczka od zagranicznego kontrahenta była nieodpłatnym świadczeniem dla spółki. Ustalając wysokość tego świadczenia, mogły też przyjąć oprocentowanie, jakie podatnik uzyskałby z lokalnego banku.
Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła spółka, której organy podatkowe zakwestionowały rozliczenie podatku dochodowego za 1996 r. I choć spór dotyczył wielu kwestii związanych z kosztami uzyskania przychodów oraz samym przychodem, najistotniejsze znaczenia miała pożyczka. Były to pieniądze od austriackiej spółki, większościowego udziałowca. W kontrakcie początkowo nie znalazła się klauzula dotycząca oprocentowania pożyczki. Dopiero później dodano do niego takie zastrzeżenie.
Organy podatkowe uznały, że polska spółka otrzymała nieodpłatne świadczenie. Stanowisko fiskusa podzielił sąd administracyjny. Sprawa ostatecznie trafiła na wokandę NSA.
W skardze kasacyjnej spółki podkreślono, że organy podatkowe nie zbadały wszystkich okoliczności sprawy. Twierdzono, że pożyczka była oprocentowana. Jedyny członek zarządu podpisał protokół kontroli, w którym stwierdził brak oprocentowania. Ale był to obcokrajowiec, który nie mówił po polsku. Przedstawiciele organów podatkowych, którzy nie mówili po niemiecku, nie zapewnili mu tłumacza, przez co złamali podstawową zasadę czynnego udziału podatnika w postępowaniu. Ponadto organy i sąd błędnie uznały, że wartość nieodpłatnego świadczenia trzeba przyjąć w oparciu o ofertę lokalnego banku.
NSA oddalił skargę. W ocenie sądu przedstawiciele spółki nie mieli racji. Organy podatkowe miały prawo ocenić wartość nieodpłatnego świadczenia w oparciu o ofertę banku, z którego spółka skorzystałaby w normalnych warunkach. Był to bank lokalny i jego oprocentowanie należało przyjąć do rozliczeń. Wyrok jest prawomocny. Sygn. akt FSK 2356/04
