Rabaty nie są kosztem

Prowadzona przez spółkę apteka udzielała klientom premii pieniężnej stanowiącej pewnego rodzaju nagrodę. Nie pomniejszała ona obrotu ewidencjonowanego w kasie fiskalnej, do której wpływała kwota pomniejszona o udzielony klientowi bonus. Spółka złożyła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji prawa podatkowego. Zdaniem spółki, nagroda ta powinna zostać uznana za koszt podatkowy. Natomiast organy twierdziły, że premia miała charakter rabatu, a więc nie mogła stanowić kosztu. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 3 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm. - dalej ustawa o CIT), z przychodu wyłączane są wszelkie bonifikaty. Taka regulacja, zdaniem organów, przesądza też o tym, że nie można zaliczyć do kosztów udzielanych przez spółkę premii pieniężnych.

Spółka twierdziła, że interpretacji nie wydano w ciągu trzech miesięcy od złożenia wniosku, więc organy były związane stanowiskiem przytoczonym we wniosku. Zdaniem organów, art. 14b ust. 3 Ordynacji podatkowej mówi o wydaniu, a nie doręczeniu decyzji we wspomnianym terminie, a ten termin został zachowany.

WSA w Gdańsku oddalił skargę spółki. Stwierdził, że z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT jasno wynika, że bonifikaty nie stanowią przychodu w rozumieniu powołanej ustawy. Stosowane przez spółkę bonusy należało uznać raczej za rabaty, bowiem określane były jeszcze przed ustaleniem ceny danego towaru. Nie były one wliczane do obrotu, a więc nie stanowiły dla spółki żadnego wydatku, a tym samym nie mogły zostać uznane za koszt uzyskania przychodu. Sąd nie podzielił też zarzutu dotyczącego uchybienia terminowi do wydania interpretacji. Wskazał, że wniosek strony skarżącej był kilkakrotnie uzupełniany i dopiero od momentu sformułowania pełnej treści wniosku organ mógł zająć stanowisko w prezentowanej sprawie. Od tego dnia również biegł termin trzech miesięcy do wydania postanowienia.

Sygn. I SA/Gd 580/06

Katarzyna Nowak