Wydatki ponoszone na opracowanie dokumentacji ISO oraz przeprowadzenie odpowiedniego audytu powinny być zaliczane do kosztów podatkowych w momencie ich poniesienia. Nie należy ich amortyzować, ponieważ nie są to zbywalne prawa majątkowe.
Wymogi rynku zmuszają coraz większą liczbę firm do zdobycia certyfikatu zarządzania jakością ISO. Związane są z tym różne wydatki. Bardzo często w celu spełnienia norm ISO konieczna jest modernizacja jednostki. Przykładowo, niezbędny może okazać się zakup dodatkowych komputerów bądź zmiana systemu informatycznego. W takim przypadku przy klasyfikowaniu tych zdarzeń nie ma znaczenia, że koszty te zostały poniesione w celu uzyskania certyfikatu. Zakup lub ulepszenie środków trwałych ewidencjonuje się tak samo jak w innych analogicznych przypadkach. Warto przy tym pamiętać, że w wielu przypadkach koszty poniesione w celu uzyskania certyfikatu ISO powinny zostać zakwalifikowane jako zakończone prace rozwojowe.
Jednak modernizacja firmy to dopiero połowa sukcesu. W momencie gdy przedsiębiorstwo spełnia już wszelkie wymogi, należy ponieść kolejne wydatki m.in. na: przygotowanie i sprawdzenie odpowiedniej dokumentacji, opracowanie procedur systemu jakości oraz audyt. Ich wysokość znacznie przekracza 3500 zł. W związku z tym u przedsiębiorców często powstają wątpliwości, czy wydatków takich nie należy traktować jako wartości niematerialnych. Warto jednak pamiętać, że ISO nie spełnia dwóch podstawowych cech praw majątkowych – nie posiada wartości majątkowej oraz nie może być przedmiotem obrotu. Dlatego wydatki związane z jego uzyskaniem, jako niezwiązane z konkretnym przychodem, powinny być zaliczane do kosztów w momencie poniesienia.
