Ustawa o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych

Wkrótce może to ulec zmianie, ponieważ w dniu 17 lipca 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. Nr 106, poz. 675), której celem jest unowocześnienie gospodarki poprzez zapewnienie rozwoju dostępu do telekomunikacji, w tym w szczególności szerokopasmowego dostępu do internetu.

Ustawa przewiduje, że jednostki samorządu terytorialnego będą prowadzić działalność telekomunikacyjną, a także budować sieci jako zadanie własne o charakterze użyteczności publicznej. Zadania te będą finansowane ze środków własnych jednostek. Jednostki mogą budować przede wszystkim infrastrukturę telekomunikacyjną, głównie jej elementy pasywne (kanalizacja kablowa, pomieszczenia kolokacyjne, słupy, maszty, kable) i przygotowywać ją na potrzeby wykorzystania jako podstawowej warstwy sieci telekomunikacyjnych. Mogą one budować również sieci telekomunikacyjne, a także eksploatować takie sieci i infrastrukturę oraz nabywać prawa do już istniejącej infrastruktury. Następnie, mogą prowadzić działalność w zakresie udostępniania takiej infrastruktury i sieci przedsiębiorcom telekomunikacyjnym, a także dysponentom innych sieci niż publiczne. Podejmowanie takiej działalności wymagać będzie spełnienia przewidzianych wymagań. Uregulowania zawarte w ustawie wpłyną z pewnością na aktywizację jednostek w tym zakresie.

Ustawa przewiduje także ułatwienia w zakresie lokalizacji szczególnej formy inwestycji, jaką są regionalne sieci szerokopasmowe. Zgodnie z ustawą, lokalizacja takich inwestycji ustalana będzie na mocy decyzji o ustaleniu lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej. Decyzja taka wydawana będzie przez właściwego miejscowo wojewodę na wniosek inwestora. Rozwiązanie zakładające wydawanie decyzji lokalizacyjnych przez wojewodę - niezależnie od istnienia lub treści planów zagospodarowania przestrzennego - pozwoli na szybsze przygotowanie i realizację inwestycji.

Ustawa reguluje również ułatwienia dla inwestycji telekomunikacyjnych na poziomie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Przyjęto, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Ustawa dokonuje ponadto zmian w zakresie tzw. prawa drogi, a więc uprawnienia o dużym znaczeniu dla inwestycji telekomunikacyjnych i rozwoju efektywnej konkurencji, zwłaszcza z punktu widzenia nowych operatorów, którzy nie dysponują kanalizacją kablową i prawem drogi. Rozszerzono katalog podmiotów mogących żądać prawa drogi. Obecnie obejmuje on również jednostki samorządu terytorialnego, którym prawo to jest niezbędne dla prowadzenia działalności w telekomunikacji.

Ustawa przewiduje też nałożenie obowiązku lokalizowania kanałów technologicznych w pasie drogowym przy okazji budowy i przebudowy dróg publicznych, które realizowane będą przez zarządców dróg.

Podsumowując, należy stwierdzić, że ustawa może przyczynić się do usprawnienia procesu inwestycyjnego w dziedzinie telekomunikacji, a tym samym doprowadzi do zwiększenia dostępności usług telekomunikacyjnych w naszym kraju, w tym szerokopasmowego dostępu do internetu. Biorąc pod uwagę szybki rozwój społeczeństwa informacyjnego, dostęp do internetu jest elementem wręcz niezbędnym. Ustawa była niewątpliwie potrzebna także z tego względu, że Polska może do 2013 r. otrzymać z Unii Europejskiej ponad 5,5 miliarda zł na rozwój szybkiego internetu. Jak na razie, Polska wydała z tej puli raptem kilka procent. Miejmy nadzieję, że ustawa przyczyni się do zwiększenia wykorzystania środków unijnych.

M. Szulikowski i Partnerzy Kancelaria Prawna