Korekta kosztów w odniesieniu do "złych długów" - stanowisko organów podatkowych

Polecamy: Przewodnik po zmianach przepisów 2013/2014

Samo Ministerstwo Finansów opublikowało wkrótce po wprowadzeniu przepisów broszurę, która wyjaśniała podstawowe problemy związane ze stosowaniem regulacji - nie rozwiewała jednak wszystkich wątpliwości. W obecnej chwili, poza nie do końca jasnym brzmieniem przepisów, dodatkowym problemem staje się praktyka organów podatkowych. Kierując się bowiem wskazaniem, że regulacja miała na celu wyeliminowanie zjawiska „zatorów płatniczych”, podchodzą one restrykcyjnie do kwestii korygowania kosztów.

Korekta przy faktoringu

Przykładem powyższego zjawiska mogą być liczne negatywne interpretacje dotyczące korekty w przypadku korzystania z faktoringu (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-392/13/CzP). Organy stoją na stanowisku, że dla celów stosowania przepisów o korekcie, za moment zapłaty należy uznać dzień, w którym spółka-dłużnik uiści zobowiązanie na rzecz faktora - nie zaś dzień, kiedy faktor dokona zapłaty na rzecz kontrahenta. Po stronie dłużnika musi bowiem nastąpić faktyczne uszczuplenie majątku. Co istotne, w podobnej sprawie, odmienne stanowisko zajął ostatnio Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (sygn. I SA/Wr 76/14). Wskazał on, że w przypadku dokonania przez faktora płatności na rzecz wierzyciela dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania handlowego, a więc do uregulowania należności w rozumieniu art. 15b ustawy o CIT.

Ulga na złe długi w księgach rachunkowych wierzyciela

Data zaliczenia faktury do kosztów

Innym przykładem niekorzystnej praktyki organów jest ich podejście do sytuacji, w których z uwagi na konstrukcję systemu księgowego, przedsiębiorcy nie są w stanie ustalić dokładnej daty zaliczenia faktury do kosztów (w szczególności w odniesieniu do kosztów bezpośrednich, np. materiałów do produkcji). Organy podatkowe nakazują wówczas stosowanie przepisów o złych długach niezależnie od problemów technicznych (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB3/423-136b/13/PS). W praktyce, powoduje to, że podatnicy mogą nie mieć faktycznej możliwości prowadzenia swych rozliczeń w poprawny, zgodny z interpretacją sposób. Jedynym wyjściem w takiej sytuacji może okazać się przyjęcie jednolitej, spójnej metodologii przybliżonego określania momentu zaliczenia wydatku do kosztów i próba obrony takiego podejścia w przypadku ewentualnej kontroli.

Zapraszamy do dyskusji na forum o podatkach

Autorka: Monika Ławnicka, doradca podatkowy, menedżer w Accreo