Wydatki na doradztwo dotyczące zeznań podatkowych mogą odliczyć zarówno osoby podlegające ograniczonemu, jak i nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w danym kraju.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził (wyrok C-364/04), że niemieckie przepisy podatkowe, które uniemożliwiają nierezydentowi skorzystanie z pewnych korzyści podatkowych przysługujących rezydentom, są niezgodne z zasadami unijnymi. Według Trybunału stanowi to ograniczenie polegające na nieuzasadnionym zakazie odliczania od dochodu wydatków na doradztwo podatkowe przez osoby podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w danym kraju.
Trybunał przypomniał, że podatki bezpośrednie, czyli np. podatek dochodowy od osób fizycznych, należą do kompetencji państw członkowskich. Państwa te muszą przestrzegać prawa wspólnotowego.
W rozstrzyganej sprawie holenderski wspólnik spółki komandytowej, jako osoba podlegająca ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Niemczech, żądał, aby uznano jego prawo do odliczenia od dochodu podlegającego opodatkowaniu wydatków poniesionych na doradztwo podatkowe przy sporządzaniu zeznania o wysokości dochodu osiągniętego w tym kraju.
Swoboda przedsiębiorczości obywateli jednego z państw członkowskich na terytorium innego państwa członkowskiego obejmuje dostęp do działalności na własny rachunek i jej wykonywanie. Dotyczy również zakładania i zarządzania przedsiębiorstwami na warunkach określonych przez ustawodawstwo danego państwa dla jego obywateli. W związku z tym Trybunał potwierdził, że przepisy Traktatu UE sprzeciwiają się ustawodawstwu krajowemu, które nie zezwala osobie podlegającej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (nierezydentowi) na odliczenie od dochodu podlegającego opodatkowaniu wydatków na doradztwo podatkowe dotyczące sporządzenia zeznania o wysokości osiągniętych dochodów na tej samej podstawie co osoba podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (rezydent).
