Kiedy wierzytelność jest kosztem

Z decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanej przez Izbę Skarbową w Łodzi wynika, że pojęcie kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.; dalej ustawa o PIT), który wprowadza generalną zasadę uznawania wydatków za koszty uzyskania przychodów. Za koszty uzyskania przychodów uznaje się bowiem wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych za nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Jednym z dokumentów potwierdzających nieściągalność wierzytelności jest postanowienie o nieściągalności, uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Nieściągalną wierzytelność można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdy zostaną spełnione obydwa warunki: wierzytelność wcześniej została zarachowana do przychodów należnych, nieściągalność wierzytelności została w odpowiedni sposób udokumentowana.

W sytuacji przedstawionej w pytaniu zaprezentowane warunki nie zostały spełnione, gdyż pismo komornika nie jest postanowieniem.

Ewa Matyszewska