Zastaw i zastaw rejestrowy jako rzeczowe zabezpieczenie wierzytelności

Na wstępie warto wyjaśnić, że odpowiednie zabezpieczenie wierzytelności ma na celu ochronę wierzyciela i zapewnienie mu spłaty należności w sytuacji, gdy dłużnik nie wywiązuje się ze swojego zobowiązania. W związku z faktem, że zabezpieczenia są coraz powszechniejsze w obrocie gospodarczym i coraz częściej występują w umowach pomiędzy przedsiębiorcami, warto zapoznać się z poniższą publikacją. Polskie prawo wyróżnia dwa sposoby zabezpieczenia wierzytelności: osobiste oraz rzeczowe.

Zabezpieczenie osobiste zapewnia wierzycielowi możliwość dochodzenia swojej wierzytelności z całego majątku osoby dającej zabezpieczenie. Do tego sposobu zabezpieczeń należy m.in. weksel in blanco oraz poręczenie. O wekslu in blanco pisaliśmy w naszej publikacji z dnia 18 sierpnia 2011 r.

Zabezpieczenie rzeczowe zaś jest to zabezpieczenie ustanowione na rzeczy - czyli części majątku. Dzięki ustanowieniu takiej formy zabezpieczenia, wierzyciel uzyskuje prawo na rzeczy dłużnika lub osoby trzeciej, które umożliwia mu zaspokojenie się z tej rzeczy w przypadku niewykonania zobowiązania przez dłużnika, nawet jeżeli prawo własności tej rzeczy zostanie przeniesione na inną osobę.

Zabezpieczeniem rzeczowym może być zastaw (w tym zastaw rejestrowy), hipoteka, przewłaszczenie na zabezpieczenie oraz kaucja. Ze względu na obszerność tej tematyki, w niniejszej publikacji postaramy się przedstawić ogólne uregulowania dotyczące zestawu oraz zastawu rejestrowego.

Jedną z możliwości zabezpieczenia rzeczowego jest ustanowienie zastawu (zwany potocznie również jako „zastaw zwykły”), który został uregulowany w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej „Kodeks cywilny”). Zastaw jest prawem, które można ustanowić na rzeczach ruchomych lub prawach zbywalnych. Dla ustanowienia zastawu niezbędne jest zawarcie umowy przez właściciela rzeczy z wierzycielem i co do zasady wydanie rzeczy wierzycielowi lub osobie trzeciej, na którą strony się zgodziły. Kodeks cywilny co do zasady nie wymaga szczególnej formy umowy zastawu jako przesłanki jej ważności. Jednak, aby zastaw był skuteczny wobec wierzycieli właściciela rzeczy, na której ustanowienie zastawu następuje (zwanym zastawcą), umowa o ustanowienie zastawu powinna być zawarta na piśmie z datą pewną. Warto przy tym dodać, że zastawcą nie musi być dłużnik.

Zastaw zawsze zabezpiecza oznaczoną wierzytelność. Wraz z ustanowieniem zastawu powstaje więź łącząca ten zastaw z wierzytelnością, na której zabezpieczenie został ustanowiony. Zastaw jest  zatem prawem akcesoryjnym w stosunku do wierzytelności, co oznacza, iż jego istnienie jest zależne od istnienia wierzytelności. Akcesoryjność zastawu względem wierzytelności oznacza jednocześnie, że nieważność zobowiązania, z którego wynika wierzytelność zabezpieczona zastawem, powoduje nieważność wierzytelności, a tym samym i ustanowienia zastawu.

Jeżeli zaś chodzi już o samo wykonywanie zastawu, to należy wskazać, że w przypadku, gdy rzecz będąca przedmiotem zastawu, przynosi pożytki (np. owoce, odsetki) i strony umowy nie uregulowały w umowie tej kwestii inaczej, wierzyciel (zwany zastawnikiem) powinien je pobierać i zaliczać na poczet zabezpieczonej wierzytelności. Zastawnik ma również obowiązek dbania o rzecz, aby nie uległa pogorszeniu. Zastaw, co wynika z jego akcesoryjności, wygasa z chwilą zaspokojenia roszczenia. Zastawnik musi wtedy wydać rzecz właścicielowi. W przypadku niewypełnienia zobowiązania, zaspokojenie zastawnika z rzeczy obciążonej zastawem, następuje według przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym.