Uregulowania prawne dotyczące fundacji - cz. I

Działalność fundacji reguluje ustawa z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r., Nr 46, poz. 203 z późn. zm., dalej „ustawa”), która nie zawiera bezpośredniej definicji „fundacji” i stanowi jedynie, że fundacja może być ustanowiona dla realizacji celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

Najistotniejszą więc cechą fundacji, jest realizacja celów publicznych, wskazanych przez fundatora, na rzecz nieograniczonego kręgu odbiorców. Elementami tworzącymi fundację są: majątek (a nie członkowie), cel publiczny, struktura organizacyjna niemająca korporacyjnego charakteru i wyposażenie fundacji w osobowość prawną.

Założycielem fundacji (fundatorem) może być zarówno osoba fizyczna (niezależnie od jej obywatelstwa i miejsca zamieszkania),, jak i osoba prawna mająca siedzibę w Polsce lub za granicą. Przy czym, siedziba fundacji powinna znajdować się na terytorium Polski. Niezbędnym elementem powstania fundacji jest złożenie przez fundatora oświadczenia woli o ustanowieniu fundacji i przeznaczeniu określonego majątku na realizację celu fundacji, które powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Natomiast, jeżeli ustanowienie fundacji następuje w testamencie, to zachowanie formy aktu notarialnego nie jest wymagane. Fundacja podlega obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego (dalej „KRS”) - rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej i z chwilą wpisu uzyskuje osobowość prawną.

Co wyróżnia fundację od innych osób prawnych? Niezarobkowy charakter. Chociaż warto podkreślić, że fundacja może prowadzić działalność gospodarczą, ale w rozmiarach służących realizacji jej celów. W praktyce oznacza to, że działalność fundacji nie może przynosić dochodów, ani samej fundacji, ani fundatorom.