Opłata za legalizację samowoli budowlanej jako koszt

Indywidualna interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 marca 2008 r. (nr IBPB1/415-11/08/MW/KAN-77/01/08/KAN-2309/03/08)

Stan faktyczny

(...) Powiatowy inspektor nadzoru budowlanego ustalił wysokość opłaty legalizacyjnej dla wspólników spółki cywilnej w związku z realizacją samowoli budowlanej budynku mieszkalnego jednorodzinnego w wysokości 50 000 zł. Budynki mieszkalne były budowane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i przeznaczone do sprzedaży. Postępowanie administracyjne w sprawie budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego wszczęto w związku z przeprowadzoną z urzędu kontrolą robót budowlanych. Jak ustalono realizowany budynek stanowi samowolę budowlaną w świetle art. 48 ustawy - Prawo budowlane. W związku z tym inspektorat nadzoru budowlanego nałożył na wspólników spółki cywilnej opłatę.

Po przedłożeniu kompletu dokumentów ustalono, że obiekt spełnia przesłanki określone w art. 48 ust. 2 prawa budowlanego, dopuszczające jego legalizację. Sprawdzając przedłożoną dokumentację nie stwierdzono naruszeń w zakresie określonym art. 49 ust. 1 pkt 1, 2, 3 ustawy. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 49 ust. 2 ustawy, do opłaty legalizacyjnej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1. Stawka opłaty podlega 50-krotnemu podwyższeniu, a wnioskodawca otrzymał najwyższą karę. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną 19-proc. podatkiem liniowym (podatkowa księga przychodów i rozchodów).

Pytanie

Czy opłata legalizacyjna w wysokości 50 000 zł jest kosztem z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej?

Stanowisko podatnika

Zdaniem wnioskodawcy, wszelkie koszty ponoszone z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej są związane z uzyskanym później przy sprzedaży przychodem, a opłata legalizacyjna powinna stanowić koszt z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko organu podatkowego

(...) aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

- celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

- wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu = wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

- musi być prawidłowo udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar.

Stosownie do treści art. 49 ust. 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (j.t. Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn.zm.) do opłaty legalizacyjnej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega pięćdziesięciokrotnemu podwyższeniu. Karę, o której mowa w art. 59f ust. 1, właściwy organ wymierza w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie (art. 59g ust. 1 ww. ustawy). Organem właściwym w ww. zakresie jest - zgodnie z art. 83 ust. 1 ww. ustawy - powiatowy inspektor nadzoru budowlanego (jako organ pierwszej instancji) będący organem zespolonej administracji publicznej. Kara powyższa nakładana jest przy tym w trybie określonym w kodeksie postępowania administracyjnego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy, należy stwierdzić, iż opłata legalizacyjna ma charakter kary nałożonej w postępowaniu administracyjnym. W związku z powyższym, nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy uznać należy zatem za nieprawidłowe. (...)