Podstawa opodatkowania w podatku od nieruchomości

Podatek od nieruchomości uregulowany jest w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. W ustawie wyraźnie zostało wskazane, jak należy rozumieć pojęcie „grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”. Chodzi tutaj o grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Opodatkowaniu nie podlegają użytki rolne i lasy, chyba że są przeznaczone na prowadzenie działalności gospodarczej. Podmiotami obowiązanymi do zapłaty podatku od nieruchomości są właściciele, użytkownicy wieczyści, samoistni posiadacze, a w niektórych przypadkach także posiadacze zależni nieruchomości lub ich części stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Grunty, budynki i budowle, które są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, zostały opodatkowane najwyższymi stawkami podatku od nieruchomości. Co więcej, przedsiębiorcy muszą je płacić nawet gdy ich nie wykorzystują lub je wynajmują.

Stawki podatku od nieruchomości obowiązujące w 2017 roku

Obwieszczenie Ministra Finansów w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych kształtuje się w następujący sposób:

• maksymalna stawka podatku od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków od 1 m² powierzchni wynosi 0,89 zł. Natomiast w przypadku gruntów zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego – stawka podatku od 1 m² powierzchni wynosi 0,47 zł;
• podatek od budynków i ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej wynosi 22,66 zł od 1 m² powierzchni użytkowej;
• niższa stawka obowiązuje w przypadku budynków i ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym – 10,59 zł od 1 m² powierzchni użytkowej;
• podatek od budynków i ich części związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń wynosi 4,61 zł od 1m² powierzchni użytkowej;
• podatek od pozostałych budynków i ich części związanych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego wynosi 7,62 zł od 1 m² powierzchni użytkowej. Stawka podatku od budowli wynosi 2% ich wartości.

Należy również pamiętać o tym, że w ubiegłym roku zmienione zostały zasady opodatkowania części wspólnych budynków, co znaczenie podniosło koszty przedsiębiorców.

Profitentem dochodów pochodzących z podatków od nieruchomości jest gmina, w której znajdują się stanowiące przedmiot opodatkowania grunty, budynki czy budowle. Warto zwrócić uwagę, że podatek od nieruchomości zajmuje kluczową pozycję pośród wszystkich rodzajów podatków zasilających budżet gminy. Wysokość stawek podatku od nieruchomości na dany rok określa rada gminy w drodze uchwały. Stawki te nie mogą być wyższe od ustalonych przez Ministra Finansów stawek maksymalnych.

Sprawdź: INFORLEX SUPERPREMIUM

Obecnie stosowane rozwiązania legislacyjne nie pozwalają na jednolite traktowanie podobnych sytuacji w różnych gminach. Po pierwsze, pojawiają się różnice w wysokościach podatku od nieruchomości, ponieważ każda gmina stawowi odmienne uchwały, a ponadto może różnicować wysokość stawek dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania uwzględniając np.: lokalizację, rodzaj zabudowy, rodzaj prowadzonej działalności czy też przeznaczenie i sposób wykorzystywania gruntu. Po drugie, definicja budowli wskazana w ustawie o prawie budowlanym, budzi spore wątpliwości w praktyce. Pojawiające się nieścisłości mogą prowadzić do sytuacji, w której identyczny obiekt jest odmiennie traktowany w zależności od miejsca, w którym się znajduje. Przykładowo jedna gmina zakwalifikuje dany obiekt jako podlegającą opodatkowaniu budowlę, podczas gdy druga uzna ją jako rzecz nie dającą się zakwalifikować jako przedmiot opodatkowania.