Jak należy wycenić rozchód walut obcych z rachunku walutowego

Różnice kursowe powstające na skutek przychodów i rozchodów walut obcych realizowanych przez jednostkę na rachunku bankowym muszą być ewidencjonowane w trakcie roku obrotowego. Aby prawidłowo ustalić wartość powstałych przy transakcji różnic należy wybrać metodę rozchodu walut. Różnica między kursem historycznym walut a kursem stosowanym do wyceny rozchodu stanowi różnicę kursową.

Różnice kursowe mogą być zrealizowane lub niezrealizowane. Wycena aktywów i pasywów na koniec roku obrotowego powoduje powstanie różnic niezrealizowanych, natomiast rozliczenie operacji gospodarczych skutkuje powstaniem różnic zrealizowanych.

Różnice kursowe ewidencjonuje się jako przychody lub koszty finansowe.

Według ustawy o rachunkowości wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia odpowiednio po kursie:

•  kupna lub sprzedaży walut zastosowanego przez bank, za pośrednictwem którego jednostka dokonała transakcji w przypadku zapłaty zobowiązań lub należności oraz transakcji nabycia lub zbycia walut,

•  średnim kursie NBP lub innym ustalonym oficjalnie kursie (na przykład kursie z dokumentów celnych) w przypadku pozostałych operacji.

Opisana sytuacja dotyczy wpływu i wypływu walut na rachunek bankowy prowadzony w walucie obcej. Waluty obce na rachunku bankowym są wyceniane według kursu kupna banku na dzień ich wpływu na ten rachunek (kurs historyczny).

Do wyceny rozchodu walut z rachunku bankowego można stosować metody analogiczne jak przy rozchodzie zapasów.

Wycena rozchodu walut może być dokonywana za pomocą:

•  metody cen przeciętnych – kurs wyceny jest ustalany jako średnia ważona kursów historycznych,

•  metody FIFO – pierwsze weszło pierwsze wyszło, zgodnie z którą rozchód walut nastąpi w kolejności od najwcześniej otrzymanych do najpóźniej otrzymanych po kursach historycznych,

•  metody LIFO – ostatnie weszło pierwsze wyszło, zgodnie z którą rozchód walut z rachunku bankowego nastąpi od najpóźniej otrzymanych do najwcześniej otrzymanych po kursach historycznych,

•  szczegółowej identyfikacji, która jednak nie jest metodą łatwą do zastosowania w przypadku rachunku bankowego o dużych obrotach.