Skierowanie pracowników do pracy w Norwegii

Pytanie zawiera dość ogólny opis usług, mowa jest jedynie o kontrakcie na wykonanie konstrukcji stalowych i o wysłaniu pracowników w celu wykonania prac spawalniczych. Niewątpliwe jest, że są to usługi wykonywane na terenie Norwegii, czyli państwa trzeciego i na rzecz kontrahenta z państwa trzeciego.

Co do zasady, miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę. Jednakże w przypadku, gdy usługodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi, miejscem świadczenia jest miejsce stałego prowadzenia działalności. Natomiast jeżeli świadczący usługę nie posiada ani siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności, miejscem powstania obowiązku podatkowego jest jego miejsce stałego zamieszkania. Od tej reguły ustawa przewiduje szereg odstępstw i określa szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia w stosunku do wybranych grup usług.

Te szczególne zasady dotyczą m.in. usług na ruchomym majątku rzeczowym (naprawa, uszlachetnianie, przerabianie rzeczy ruchomych, wytwarzanie towarów z materiałów powierzonych). Zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ustawy o VAT miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie są one faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28. (Zastrzeżenie z art. 28 ust. 7 ustawy o VAT ma zastosowanie do usług świadczonych pomiędzy podmiotami z terytorium Wspólnoty, czyli nie dotyczy omawianej sytuacji. Przepis ten reguluje sytuację przeniesienia miejsca opodatkowania usług za nabywcą usługi, wówczas gdy poda on wykonującemu usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane. Przeniesienie miejsca opodatkowania usług na terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi numer identyfikacyjny, jest możliwe pod warunkiem, że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane).

Czytelnik pisze, że zawarł z firmą norweską kontrakt na wykonanie konstrukcji stalowych i wyekspediował pracowników do Norwegii w celu wykonania tych prac – chodzi głównie o prace spawalnicze. Nie wspomniano o przemieszczeniu własnych materiałów, z czego należy wysnuć wniosek, że usługa polskiej firmy polega na zapewnieniu wykonawstwa, natomiast materiały niezbędne do wykonania usług pochodzą od kontrahenta norweskiego. Z powyższego wyraźnie wynika, że mamy do czynienia z usługami na ruchomym majątku rzeczowym kontrahenta zagranicznego, które polegają na wytwarzaniu towarów z materiałów powierzonych, bądź też na wykonywaniu elementów prac remontowych. Miejscem powstania obowiązku podatkowego w stosunku do tych usług będzie więc miejsce ich faktycznego wykonania, czyli w tym przypadku Norwegia.