Czy polisa opłacana przez spółkę stanowi przychód pracownika

Odpowiedź na to pytanie jest skomplikowana. Aby jej udzielić należy wyjść od definicji przychodu, który kwalifikuje do zapłaty podatku dochodowego. I tak, zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są: „[...] otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.” Dodatkowo, art. 1 ustawy określa, że kwota, którą pracodawca dolicza do przychodu pracownika, musi być zidentyfikowana danymi określonej osoby. W konsekwencji tego pracodawca powinien obliczyć wysokość indywidualnego świadczenia otrzymywanego nieodpłatnie przez każdego z ubezpieczonych. Okazuje się jednak, że nie zawsze jest to możliwe, a więc nie w każdym przypadku zapłata podatku dochodowego jest konieczna! Wchodząc w szczegóły tak zarysowanego problemu, pomocne okazują się odpowiedzi na kilka pytań.

Jak obliczyć świadczenie indywidualne kiedy całość składki opłaca spółka?

Odpowiedź na to pytanie jest formułowana w oparciu o treść art. 11 ust. 2a pkt 2 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu usług. Za Naczelnym Sądem Administracyjnym (sygn. wyroku: II FSK 527/11) należy przyjąć, że zwrot „według cen zakupu” ma szersze znaczenie aniżeli samodzielnie użyty termin „cena zakupu”. W rezultacie składka ubezpieczeniowa stanowi punkt odniesienia do dalszych obliczeń i może zostać podzielona na tyle części, ilu było ubezpieczonych pracowników. Każdy z nich ma bowiem równe prawo do skorzystania ze wszystkich usług objętych polisą.

Ubezpieczenie OC członków zarządu spółek kapitałowych

Czy ubezpieczenie na życie zmniejsza podatek

Zapraszamy na forum PIT

Jak dokonać sprawiedliwego podziału składki pomiędzy osoby ubezpieczone?

Trzeba mieć świadomość, że różne osoby pełnią w spółce różne funkcje, z czym wiąże się dywersyfikacja zakresu odpowiedzialności za wykonanie obowiązków. Przytoczony wyrok NSA pomaga wyjaśnić również to zagadnienie. Okazuje się bowiem, że indywidualny zakres obowiązków nie ma znaczenia i wszyscy ubezpieczeni w równym stopniu korzystają z zafundowanej im ochrony. Również niejednakowe ryzyko spowodowania szkody przez poszczególnych pracowników nie jest w tym przypadku istotne. Rodzi to oczywiście konsekwencje - jeśli składkę dzieli się zawsze po równo, pozwala to na precyzyjne wskazanie przychodu każdego z ubezpieczonych.

Jaka w praktyce jest zdolność spółki do wskazania dokładnej liczby osób ubezpieczonych?

W większości funkcjonujących obecnie umów D&O ubezpieczeni definiowani są na podstawie pełnionej funkcji oraz charakteru wykonywanej pracy i nie są wskazani z imienia, i z nazwiska. Dopuszcza to art. 808 § 1 Kodeksu cywilnego, który jasno wskazuje, że „ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia.” Automatyczne wiązanie takiej konstrukcji umowy ze zwolnieniem podatkowym jest jednak błędne.

Zaprzeczenie tej zasady znaleźć można w interpretacjach podatkowych (m.in. sygn. nr ITPB2/415-70/11/IL czy ILPB1/415-163/11-4/TW), z których jasno wynika, że jeśli liczba osób objętych świadczeniem, czas sprawowania przez nich funkcji oraz dane osobowe są spółce znane, to ustalenie wartości otrzymanego świadczenia, a więc przychodu konkretnych osób z tytułu posiadania polisy nie jest problemem. Przykładem jest sytuacja, gdy krąg ubezpieczonych ogranicza się wyłącznie do osób reprezentujących spółkę w obrocie gospodarczym, a więc wpisanych do KRS-u. Powoduje to, że w każdej chwili można orzec kto, kiedy i czym zajmował się w danej spółce.