Rezerwy na świadczenia pracownicze jako element rezerw tworzonych zgodnie z MSSF

Rezerwy na zobowiązania i mające pokrewną naturę bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów to zobowiązania o szczególnym charakterze. W ogólności odzwierciedlają one wynikający z przeszłych zdarzeń niedający się uniknąć obowiązek jednostki wykonania w przyszłości świadczeń, których kwotę można określić wiarygodnie, i dlatego wymagają one ujęcia w księgach rachunkowych oraz wykazania w sprawozdaniu finansowym, m.in. w bilansie. Zobowiązania te ze względu na swój charakter obciążone są niepewnością, nie jest znana ich ostateczna wysokość czy dokładny termin zapadalności, a często także kontrahent, mający otrzymać te świadczenia, nie jest pewny w momencie ich ujęcia. Dlatego określenie ich wartości związane jest z przewidywaniem, stosowaniem szacunku, określeniem prawdopodobieństwa, uwzględnieniem wielu informacji bieżących i historycznych. Trudność oszacowania dokładnej kwoty rezerwy i terminu uznania zobowiązań za wymagane nie usprawiedliwia jednak zaniechania przez jednostkę jej tworzenia.

Obowiązek tworzenia rezerw wynika z zasady współmierności i ostrożności. Zasada współmierności mówi o konieczności zaliczania przez jednostkę do kosztów danego roku obrotowego także tych kosztów, które przypadają na ten okres, ale w rzeczywistości ich jeszcze nie poniesiono. Zasada ostrożności zaś nakazuje jednostce uwzględnić w wyniku finansowym znane jednostce ryzyko, straty i skutki innych zdarzeń, jakie nastąpiły w roku obrotowym. Najpóźniej na dzień bilansowy powinno nastąpić ustalenie tytułów oraz kwot rezerw wymagających utworzenia na nowo oraz weryfikacja poszczególnych tytułów i korekta ich wysokości lub rozwiązanie, jeśli są już zbędne. Rezerwy wykazuje się w bilansie oraz księgach tak długo, dopóki aktualne jest ryzyko, na które je utworzono. Z chwilą zrealizowania się ryzyka następuje rozwiązanie rezerwy.

Sposób określania wielkości rezerw uzależniony jest przede wszystkim od ich rodzaju. Szczególnie złożonym zagadnieniem jest oszacowanie wysokości rezerw na świadczenia emerytalne i podobne. Sposób ich kalkulacji omawia MSR 19 Świadczenia pracownicze (MSR 19). Jednostki mają możliwość wyboru metody, która w sposób najbardziej wiarygodny pozwoli oszacować wartość tych rezerw. Sugerowaną metodą jest wycena aktuarialna. W myśl MSSF kwota rezerw powinna odpowiadać bieżącej wartości nakładów, które według oczekiwań będą konieczne dla wywiązania się z zobowiązań. W ogólności wysokość należnych świadczeń pracowniczych określają przepisy prawne, układy zbiorowe pracy lub umowy o pracę. Do świadczeń pracowniczych należą odprawy emerytalne, rentowe i pośmiertne, zwane w MSR 19 świadczeniami po okresie zatrudnienia, nagrody jubileuszowe, zwane w MSR 19 innymi długoterminowymi świadczeniami pracowniczymi, oraz urlopy zwane krótkoterminowymi świadczeniami pracowniczymi. Ustalenie kwoty rezerw na świadczenia krótkoterminowe nie jest trudne, gdyż znane są informacje o niewykorzystanych urlopach.

Inaczej jest w przypadku rezerw na świadczenia emerytalne, rentowe i pośmiertne oraz nagrody jubileuszowe. Rezerwę z tytułu tych świadczeń oblicza się z zastosowaniem metody aktuarialnej Projected Unit Credit, rekomendowanej przez MSR 19. Jej wartość ustala się na dzień bilansowy jako sumę rezerw dotyczących poszczególnych pracowników oraz poszczególnych świadczeń, zgodnie ze wzorem:

Kliknij aby zobaczyć ilustrację.

gdzie:

R_d - wartość rezerwy na dzień bilansowy d, czyli przewidywana na dzień bilansowy kwota przyszłych wypłat,

W - przewidywana wartość przyszłego świadczenia na rzecz pracowników w pełnej wysokości w dniu jego wypłaty,

S - staż w spółce (w latach) na dzień bilansowy d,

n - liczba lat do wypłaty świadczenia (w latach) od dnia bilansowego d,

P - prawdopodobieństwo wypłaty przyszłego świadczenia, uwzględniające ruchy kadrowe (rotacja) i demograficzne (śmierć, przejście na rentę),

v - współczynnik dyskontujący.

W praktyce obliczenie wysokości rezerw na dzień bilansowy wymaga uwzględnienia wielu dodatkowych czynników wpływających na dokładność szacunków.

Przewidywana wartość przyszłego świadczenia (W) jest to w większości przypadków odpowiedni procent wynagrodzenia pracownika ustalonego na moment wypłaty świadczenia, zależny od jego stażu. Przy ustalaniu rezerwy na świadczenia pracownicze inne niż krótkoterminowe, zgodnie z metodą Projected Unit Credit wymagane jest przyjęcie założeń w zakresie stopy wzrostu wynagrodzeń od dnia bilansowego do dnia wypłaty świadczenia. MSR 19 nakazuje stosowanie założeń (w tym stopy wzrostu wynagrodzeń) wzajemnie dopasowanych (spójnych), opartych na określonych na dzień bilansowy rynkowych oczekiwaniach odnoszących się do okresu, w którym przewiduje się uregulowanie zobowiązań.

W przypadku ustalania stopy wzrostu wynagrodzeń przyjmuje się taki jej poziom, aby zapewnić wzrost wynagrodzeń na poziomie, jaki jest zagwarantowany pracownikom w wewnętrznych uregulowaniach spółki lub zwyczajowo oczekiwany (np. poziom inflacji). W praktyce większość zakładów pracy nie ma zagwarantowanego wzrostu wynagrodzeń w swoich uregulowaniach (np. w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania), w związku z tym do wyceny przyszłych świadczeń przyjmuje się oczekiwania w zakresie przyszłego wzrostu wynagrodzeń. Ze względu na różny poziom wzrostu wynagrodzeń nie tylko w różnych sektorach gospodarki, ale także w podobnych branżach oraz różnych obszarach geograficznych, wzrost wynagrodzeń oparty jest na indywidualnej analizie jednostki z uwzględnieniem cech jej polityki płacowej oraz czynników warunkujących wzrost płac, takich jak sytuacja na rynku pracy, mobilność siły roboczej, poziom bezrobocia itd. Na zmianę wskaźnika wzrostu wynagrodzeń mogą też mieć wpływ indywidualne założenia odnoszące się do poszczególnych pracowników: przynależność do grupy zawodowej, stopień wykształcenia, rodzaj ścieżki kariery (promocji lub awansów), staż pracy, lata pozostałe do emerytury itd. Wszystko to może powodować, że w wycenie przyszłych świadczeń poziom wzrostu wynagrodzeń w przyszłości jest zmienny i w różnych latach kalendarzowych może przyjmować różne wartości.

Istotnym elementem omawianego wzoru jest S/(S + n), nazywany często współczynnikiem zarobienia. Oznacza on, że pracownik nabył prawo do wypłaty świadczenia w części „narosłej” do dnia bilansowego, a więc bez jeszcze niewypracowanego prawa do świadczenia. Elementem niezbędnym do wyliczenia tego współczynnika jest okres dotychczasowej pracy w spółce. Na przykład pracownik, który przepracował do tej pory w jednostce 10 lat i zgodnie z jej wewnętrznymi uregulowaniami nabędzie prawo do nagrody jubileuszowej za pięć lat, „wypracował” 10/15 tej nagrody (współczynnik 10/15 jest właśnie współczynnikiem zarobienia).

Kolejnym składnikiem mającym wpływ na wysokość rezerwy na przyszłe świadczenia pracownicze jest prawdopodobieństwo wypłaty przyszłego świadczenia (P), uwzględniające ruchy kadrowe i demograficzne. Ustala się je z uwzględnieniem wielu czynników, między innymi współczynnika rotacji pracowników, prawdopodobieństwa śmierci pracownika czy prawdopodobieństwa przejścia na rentę. Rotacja, w kontekście wyceny rezerw na świadczenia pracownicze, oznacza współczynnik prawdopodobieństwa odejścia pracownika z jednostki w ciągu jednorocznego okresu, przy czym rotacja powinna być określona od dnia bilansowego do dnia wypłaty świadczenia. Przy jej wyliczaniu nie uwzględnia się odejść związanych ze zmiennymi demograficznymi modelowanymi odrębnie (tj. całkowita niezdolność do pracy, śmierć pracownika czy odejście na emeryturę). Nie ma natomiast znaczenia, czy odejście z pracy nastąpiło z winy pracodawcy, pracownika czy za porozumieniem stron. Ponieważ wskaźnik rotacji bywa odmienny dla różnych jednostek, powszechnie przyjęło się, że dla każdej jednostki tabele rotacji tworzy są indywidualnie.

Do wiarygodnego oszacowania wartości rotacji niezbędne są rzeczywiste dane dotyczące odejść z pracy w danej jednostce oraz łącznej liczby pracowników zatrudnionych na początek i koniec badanego okresu. Im dłuższy przedział czasowy, z jakiego pochodzą wykorzystywane informacje, tym bardziej wiarygodne wyniki dokonanych szacunków.

Rotację określa się na podstawie informacji przynajmniej z kilku lat. Najczęściej wymagane są dane co najmniej za ostatnie trzy lata od dnia bilansowego. Ponadto gdy powyższe dane zawierają bardziej szczegółowe informacje, takie jak wiek pracownika i staż pracy w jednostce, możliwe jest dokonanie wielowymiarowej analizy rotacji.

W praktyce bowiem często stosuje się uzależnienie rotacji od wieku i stażu pracy w jednostce. Badania rotacji wskazują, że rotacja jest malejącą funkcją wieku. Osoby starsze są mniej mobilne, dlatego najwyższe współczynniki rotacji odnotowuje się wśród najmłodszych pracowników. Różnice między rotacją osób w różnym wieku mogą być nawet kilkunastokrotne.

Ostatnim czynnikiem mającym wpływ na wysokość rezerwy w omawianym wzorze jest współczynnik dyskontujący (v). Pozwala on oszacować wartość bieżącą świadczeń na podstawie przyszłej ich wartości. W ogólności wysokość rezerw na przyszłe świadczenia powinna uwzględniać zmiany wartości pieniądza w czasie, co oznacza uwzględnienie dyskontowania przyszłych świadczeń na dzień bilansowy (realizowane poprzez współczynnik dyskontujący).

OD CZEGO ZALEŻY PRAWDOPODOBIEŃSTWO WYPŁATY ŚWIADCZENIA PRACOWNICZEGO

Prawdopodobieństwo wypłaty przyszłego świadczenia pracowniczego zależne jest od śmiertelności pracowników, która jest różna dla mężczyzn i kobiet, oraz zależy od wieku pracownika. Ogólny obraz śmiertelności pracowników przedstawiają wykorzystywane w wycenie aktuarialnej tablice trwania życia. W praktyce polskiej najczęściej wykorzystuje się polskie tablice trwania życia publikowane przez Główny Urząd Statystyczny. W wycenie zakłada się, że populacja zatrudnionych w jednostce odpowiada tym tablicom, względnie ustalonemu procentowi tych tablic. Czasem modyfikuje się współczynniki prawdopodobieństwa śmierci na potrzeby konkretnej analizy. Wyznaczając prawdopodobieństwo wypłaty przyszłego świadczenia pracowniczego, uwzględnia się również prawdopodobieństwo przejścia na rentę oraz prawdopodobieństwo przejścia na wcześniejszą emeryturę.

Z kolei do wyznaczenia wartości współczynnika niezbędne jest przyjęcie założenia co do wysokości stopy dyskontowej i takiej, że:

Kliknij aby zobaczyć ilustrację.

Zgodnie z MSR 19 Świadczenia pracownicze:

1) stopa stosowana do dyskontowania zobowiązań z tytułu świadczeń po okresie zatrudnienia powinna być ustalona na podstawie występujących na dzień bilansowy rynkowych stóp zwrotu z wysoko ocenianych obligacji przedsiębiorstw. W krajach, w których nie ma rozwiniętego rynku takich obligacji (w tym w Polsce), należy zastosować występujące na dzień bilansowy rynkowe stopy zwrotu z obligacji skarbowych. Waluta i termin wykupu obligacji przedsiębiorstw i obligacji skarbowych powinny być zgodne z walutą i szacunkowym terminem realizacji zobowiązań z tytułu świadczeń po okresie zatrudnienia;

2) stopa dyskontowa odzwierciedla wartość pieniądza w czasie, ale nie ryzyko aktuarialne lub inwestycyjne. Ponadto stopa dyskontowa nie odzwierciedla konkretnie związanego z daną jednostką ryzyka kredytowego, jakie ponoszą wierzyciele jednostki, ani ryzyka tego, że przyszłość może się różnić od założeń aktuarialnych;

3) stopa dyskontowa odzwierciedla przewidywane rozłożenie w czasie płatności świadczenia. W praktyce jednostka często osiąga ten cel poprzez stosowanie tylko jednej średniej ważonej stopy dyskontowej, która odzwierciedla przewidywane rozłożenie w czasie i poziom płatności świadczeń oraz walutę, w jakiej będzie należało wypłacić świadczenia.

UWAGA

W chwili obecnej, ze względu na ograniczony rynek obligacji przedsiębiorstw dokonujący wyceny rezerw na świadczenia pracownicze, stopa dyskontowa wyznaczana jest na podstawie obserwacji rentowności obligacji skarbowych. Ograniczeniem przy wyznaczaniu stopy dyskontowej jest słabo rozwinięty rynek obligacji o odpowiednio odległym terminie wykupu, który odpowiadałby szacowanemu terminowi płatności wszystkich świadczeń.

W takich wypadkach, zgodnie z MSR 19, w celu zdyskontowania płatności o krótszym terminie wymagalności stosuje się bieżące stopy rynkowe dotyczące odpowiedniego terminu wykupu, a w celu zdyskontowania płatności o dłuższym terminie wymagalności szacuje się stopę dyskontową poprzez ekstrapolację bieżących stóp rynkowych wzdłuż krzywej rentowności.

Przykład ten określa jedynie zarys metody wyceny rezerwy na świadczenia pracownicze. Należy pamiętać, aby w przypadku świadczeń płatnych wielokrotnie (w szczególności nagród jubileuszowych, które w praktyce najczęściej wypłacane są raz na pięć lat) tworzyć rezerwę nie tylko na potrzeby najbliższego przewidywanego świadczenia, ale także na wszystkie prawdopodobne wypłaty.

Attuario - biuro aktuarialne

www.attuario.pl

Dowiedz się więcej z naszej publikacji

Przeciwdziałanie praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. Obowiązki biur rachunkowych

Tylko teraz

89,00 zł

99,00 zł

Przejdź do sklepu