Najważniejszym czynnikiem przy rozliczaniu dochodów zagranicznych jest miejsce zamieszkania. Jeśli podatnik ma je w Polsce, musi liczyć się z tym, że po powrocie do kraju z zarobionych za granicą pieniędzy będzie musiał rozliczyć się z fiskusem.
Jeśli w 2005 roku podatnik zarabiał za granicą, a jego miejscem zamieszkania jest Polska, będzie musiał wykazać uzyskane tam dochody w rocznym PIT.
– Osoby fizyczne, mające miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na położenie źródła przychodów. Jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy – argumentowała Agnieszka Pawlak z Izby Skarbowej w Łodzi.
Podstawą zatem jest określenie miejsca zamieszkania. A to wbrew pozorom nie jest takie proste. To na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia przed urzędem skarbowym, gdzie jest jego miejsce zamieszkania. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji miejsca zamieszkania. Dlatego w tym przypadku należy brać pod uwagę definicję zawartą w kodeksie cywilnym. Jak wyjaśnił Andrzej Kulmatycki z Izby Skarbowej w Warszawie, w celu uznania danej miejscowości (w kraju czy za granicą) za miejsce zamieszkania osoby fizycznej, muszą być spełnione jednocześnie dwie przesłanki: faktyczne przebywanie oraz zamiar stałego pobytu.
– Warunek przebywania w danej miejscowości można udowodnić faktycznym przebywaniem. Jednak nawet długotrwała przerwa w faktycznym przebywaniu w miejscu zamieszkania nie skutkuje utratą miejsca zamieszkania, o ile osoba ta nie zrezygnuje z zamiaru stałego tam pobytu. Można więc wyjechać (czasowo) nawet na dłuższy okres za granicę i zachować miejsce zamieszkania w Polsce – stwierdził nasz rozmówca. Jednocześnie dodał, że decydujące znaczenie ma w tym przypadku zachowanie danej osoby, polegające na koncentracji swojej aktywności życiowej, jak np.: miejsce pracy, dom, zamieszkanie wspólnie z małżonkiem – rodziną.
