Osoby, które nie są zaliczone do jednej z grup inwalidztwa lub nie mają na utrzymaniu osób niepełnosprawnych, nie będą mogły skorzystać w rozliczeniu za 2005 r. z ulgi rehabilitacyjnej. Nie będzie to również możliwe wtedy, gdy podatnicy nie posiadają odpowiednich dokumentów.
Podstawowym warunkiem, jaki trzeba spełnić, aby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
• orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności lub
• decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
• orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
Tę zasadę stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe. W tym przypadku trzeba jednak spełnić dodatkowy jeszcze warunek. Odliczenia można dokonać tylko wtedy, gdy w roku podatkowym, za który ma być dokonane doliczenie, dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.
Katalog wydatków, które podlegają odliczeniu w ramach ulg rehabilitacyjnych, zawiera art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Katalog ten przewiduje ograniczenia co do rodzaju i wysokości wydatków, jakie można odliczyć od dochodu. Będą to m.in. wydatki na adaptację mieszkania, dojazdy na zabiegi lecznicze czy wydatki na zakup leków.
Wysokość poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.
W przypadku zakupu leków będą to np. rachunki lub faktury wystawione przez aptekę. Jeśli podatnik nie będzie posiadał tych dokumentów, z ulgi nie skorzysta.
Jednak w niektórych przypadkach ustawodawca zwalnia podatników z obowiązku posiadania dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na cele rehabilitacyjne. Dotyczy to opłacenia przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa; utrzymania przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa psa przewodnika; używania samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W przypadku dojazdów na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne brak obowiązku udokumentowania tych wydatków nie zwalnia jednak podatnika od obowiązku udowodnienia, że rzeczywiście z tych zabiegów korzystał.
Organ podatkowy może zażądać udowodnienia, że podatnik z zabiegów leczniczych korzystał.
Uprawdopodobnienia faktu poniesienia wydatku na dojazd na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne podatnik może dokonać wszelkimi dowodami, np. przedkładając zaświadczenie z placówki, w której były pobierane zabiegi.
SŁOWNICZEK
I GRUPA INWALIDZTWA – zaliczenie do tej grupy oznacza odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono: całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności.
II GRUPA INWALIDZTWA – zaliczenie do tej grupy oznacza odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono: całkowitą niezdolność do pracy albo umiarkowany stopień niepełnosprawności.
