Podstawy uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę

Autopromocja

W przedstawionym w uzasadnieniu wyroku stanie faktycznym, burmistrz miasta wydał decyzję zezwalającą na budowę dróg wewnętrznych na terenie stacji paliw. Wskazał także, że inwestycja ta jest zgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a właściciele działek, których teren inwestycja narusza, wyrazili zgodę na dysponowanie ich własnością na cele przedmiotowej inwestycji (poprzez zawarcie stosownych umów, np. umowy dzierżawy).  

Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji wystąpił P.B. Wskazał on, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. W ocenie wnioskodawcy decyzja o pozwoleniu na budowę została wydania w oparciu o nieobowiązujący w chwili jej wydania plan zagospodarowania przestrzennego. Ponadto wskazał on, że takie zagospodarowanie działek skutkuje brakiem swobodnego dostępu do drogi publicznej i w konsekwencji obciążenie jego sąsiedniej nieruchomości służebnością.

Decyzją z sierpnia 2009 r., wojewoda stwierdził nieważność decyzji wskazując, iż została ona wydana w czasie gdy decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu była nieostateczna. Na skutek zaś odwołania, złożonego przez spółkę jawną, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (GINB) uchylił rozstrzygnięcie wojewody oraz odmówił stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu decyzji GINB wskazał, że stwierdzenie nieważności decyzji w oparciu o przesłankę rażącego naruszenia prawa może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a przed wydaniem takiego rozstrzygnięcia organy zobligowane są do dokonania szczegółowej oceny naruszenia, w świetle całokształtu okoliczności sprawy, z uwzględnieniem skutków prawnych.

Autopromocja

Webinar:
KSeF w małym biurze rachunkowym

Sprawdź

Skomplikowany system podatkowy ciąży polskim przedsiębiorcom

Jakie warunki musi spełniać informacja handlowa

Zapraszamy do odwiedzenia forum Prawo gospodarcze

Następnie, decyzja GINB stała się przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie oraz NSA. Oba sądy przychyliły się do stanowiska GINB oraz podkreśliły, że rażące naruszenie prawa jest kwalifikowaną formą jego naruszenia, o której decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze skutki, które wywołuje decyzja.

Autopromocja

Konferencja: Kongres KSeF. Cyfrowa rewolucja w fakturowaniu

Sprawdź

W przedstawionej sprawie, decyzja o warunkach zabudowy została wydana w trakcie postępowania o pozwolenie na budowę. W konsekwencji, w chwili wydania decyzji jej podstawą była nieostateczna decyzja o warunkach zabudowy. Jednak z uwagi na okoliczność, że wskazana decyzja o warunkach zabudowy nie została następnie zaskarżona i uzyskała walor ostateczności, nie można stwierdzić, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, co mogłoby stanowić podstawę jej unieważnienia.

Odnosząc się do drugiego zarzutu wnioskodawcy, WSA wskazał, że zgodnie z zawartą umową dzierżawy, nieruchomość wnioskodawcy mogła być wykorzystywana do celów handlowo-usługowych (w szczególności do prowadzenia stacji paliw). Tym samym, w zakresie budowy obsługi komunikacyjnej stacji paliw, umowa uprawniała także do dysponowania działką na cele budowlane. Natomiast NSA dodał, że z roszczenia opartego na niewłaściwej zdaniem wnioskodawcy realizacji umowy cywilnoprawnej (umowy dzierżawy) nie można wywodzić negatywnych skutków społecznych i gospodarczych, które mogłyby być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji.

Skutki podatkowe przekształcenia działalności gospodarczej w spółkę kapitałową

Autopromocja

Webinar:
KSeF w małym biurze rachunkowym

Sprawdź

Podsumowując, we wskazanym wyroku NSA orzekł, że nie można wywodzić negatywnych skutków społecznych, czy gospodarczych wynikających z decyzji o pozwoleniu na budowę (pozwalających na stwierdzenie nieważności tej decyzji) z roszczenia wnioskodawcy opartego na niewłaściwej jego zdaniem realizacji umowy dzierżawy nieruchomości. Poprzez zawarcie umowy dzierżawy wnioskodawca godził się bowiem na ograniczenie swojego prawa własności.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II OSK 1690/10)

Patrycja Dzięgielewska, aplikant radcowski
Tomasz Pietrzak, młodszy prawnik
M. Szulikowski i Partnerzy Kancelaria Prawna