REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego przed prawem krajowym w świetle orzecznictwa ETS

Subskrybuj nas na Youtube

REKLAMA

Jedną ze strukturalnych zasad systemu prawnego Wspólnot Europejskich jest reguła pierwszeństwa prawa wspólnotowego przed prawem krajowym. Zasada ta nie została jednak w sposób bezpośredni uregulowana w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską (TWE).
To ETS uznał, że prawo wspólnotowe nie mogłoby wywołać zamierzonych efektów, gdyby w przypadku konfliktu z normą prawa krajowego musiało przyznać jej pierwszeństwo. Trybunał stwierdził, iż prawo wynikające z Traktatu, niezależne źródło prawa, nie może, z racji swego szczególnego i oryginalnego charakteru, być podrzędne wobec krajowych rozwiązań prawnych, jakkolwiek sformułowanych, gdyż pozbawione byłoby w ten sposób swego charakteru jako prawa wspólnotowego, a podstawy prawne Wspólnoty zostałyby zakwestionowane. To stanowi istotę zasady nadrzędności.
Orzecznictwo
Pierwszym orzeczeniem, w którym ETS stwierdził, iż prawo Wspólnot Europejskich ma odmienny charakter niż klasyczne prawo międzynarodowe publiczne1, był wyrok z 5 lutego 1963 roku w sprawie Van Gend & Loos2. W orzeczeniu tym ETS podkreślił: „iż Europejska Wspólnota Gospodarcza stanowi nowy porządek międzynarodowo-prawny, na korzyść którego państwa, nawet jeśli w ograniczonych ramach, przekazały swoje prawa zwierzchnie…” Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał na unikatowość wspólnotowego porządku prawnego. Warto również dodać, iż cechą charakterystyczną nowego porządku prawnego jest fakt, że obejmuje swym zasięgiem nie tylko państwa, ale również jednostki, którym nadaje prawa i obowiązki3.
Zasada pierwszeństwa została wprost sformułowana przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z 15 lipca 1964 r. w sprawie Flaminio Costa przeciwko E.N.E.L.4, w którym Trybunał stwierdził, iż w odróżnieniu od zwykłych umów międzynarodowych Traktat ustanawiający EWG stworzył własny porządek prawny, który po wejściu w życie Traktatu został włączony do porządków prawnych państw członkowskich i musi być stosowany przez ich sądy tworząc Wspólnotę korzystającą z rzeczywistych uprawnień mających swe źródło w ograniczeniu suwerenności lub w przekazaniu przez państwa członkowskie swoich uprawnień Wspólnocie, państwa członkowskie ograniczyły, aczkolwiek tylko w niektórych materiach, swoje suwerenne prawa i tym samym stworzyły system prawny, który ma charakter wiążący dla nich samych, jak też dla ich obywateli. Włączenie do systemu prawnego każdego z państw członkowskich przepisów prawnych wywodzących się od Wspólnot, a także ogólne postanowienia i duch Traktatu uniemożliwiają państwom członkowskim przyznanie pierwszeństwa jednostronnemu i późniejszemu aktowi prawa krajowego kosztem systemu prawnego zaakceptowanego przez nie na zasadzie wzajemności.
Określając charakter prawa wspólnotowego, Trybunał dodał, iż prawo wynikające z Traktatu, niezależnego źródła prawa, ze względu na swoją specyficzną i oryginalną naturę nie mogłoby być pozbawione skuteczności przez krajowe przepisy prawa, jakkolwiek nie byłyby one sformułowane, bez pozbawienia go charakteru prawa wspólnotowego i bez zakwestionowania podstawy prawnej samej Wspólnoty. Z orzeczenia tego wynika, że art. 177 (obecnie art. 234 TWE) powinien być stosowany niezależnie od jakichkolwiek regulacji w prawie krajowym w każdym przypadku, w którym powstaje kwestia interpretacji Traktatu.
W wyroku w sprawie F. Costa istota zasady pierwszeństwa sprowadza się do nakazu zapewnienia wszystkim normom prawa wspólnotowego przewagi w razie konfliktu z jakąkolwiek wcześniejszą lub późniejszą normą krajową w każdym państwie członkowskim. Oznacza to, iż wszystkie normy wspólnotowe są nadrzędne wobec wszystkich norm wewnętrznych, nawet późniejszych, bez względu na rodzaj i pozycję w hierarchii źródeł prawa przepisów krajowych (konstytucja, ustawa, dekret, zarządzenie) i wspólnotowych (Traktat, rozporządzenie, dyrektywa, decyzja). Postanowienia konstytucyjne państw członkowskich mają niższą rangę w hierarchii aktów prawnych niż przepisy prawa wspólnotowego.
Od tego wyroku zasada nadrzędności prawa wspólnotowego została w pełni zaakceptowana i uzyskała znaczenie zasady ustrojowej porządku prawnego Wspólnoty5. W omawianym orzeczeniu ETS rozważał kwestie pierwszeństwa przepisów traktatowych nad prawem wewnętrznym. Jednakże w wywodzie dotyczącym tych kwestii sędziowie stwierdzili, iż pierwszeństwo prawa wspólnotowego znajduje swoje potwierdzenie również w art. 189 (obecnie 249) TWE, na podstawie którego rozporządzenie „obowiązuje” i jest stosowane bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich. Przepis ten nie podlega żadnym ograniczeniom6.
Trybunał przyjął, że Traktat stworzył swój własny porządek prawny, który stał się integralną częścią systemów prawnych państw członkowskich. Ten nowy porządek prawny oznacza przekazanie Wspólnotom „rzeczywistych uprawnień”, co spowodowało ograniczenie ich suwerennych praw. Na koniec Trybunał podkreślił cele i zadania, jakie przed Wspólnotami postawił TWE. Cele te byłyby zagrożone, gdyby jedno z państw członkowskich odmówiło stosowania prawa wspólnotowego. Prawo wspólnotowe musi być efektywne (tzw. koncepcja effet utile), co oznacza, iż jego „moc wykonawcza” nie może być różna w zależności od państwa członkowskiego i nie może być anulowana przez krajowe akty prawne. Jeśliby się tak stało, oznaczałoby to, iż zobowiązania państw członkowskich wynikające z Traktatu nie byłyby bezwarunkowe. Natomiast prawo wspólnotowe ma mieć obligatoryjny charakter7.
Ogólnie sformułowana w tym orzeczeniu zasada pierwszeństwa wymagała jeszcze doprecyzowania w kwestiach: określenia zakresu zastosowania zasady prymatu; skutków prawnych zasady pierwszeństwa dla prawodawstwa krajowego oraz obowiązków spoczywających w tym zakresie na właściwych organach państw członkowskich8.
Wyrok w sprawie F. Costa nie rozwiązał wszystkich problemów związanych z przyznaniem pierwszeństwa prawa wspólnotowego przed prawem krajowym. Trybunał nie wskazał, jaki jest zakres i moc obowiązywania tej zasady. Dokonał tego w orzeczeniu z 17 grudnia 1970 r. w sprawie Internationale Handelsgesellschaft9. Sprawa ta dotyczyła pierwszeństwa prawa wtórnego WE, a konkretnie przepisów zawartych w rozporządzeniu, przed prawem krajowym wydanym przed wejściem w życie Traktatu. Jednakże głównym problemem rozważanym w tej sprawie była sprzeczność z prawem wspólnotowym przepisów krajowych o randze konstytucyjnej. Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż zasada pierwszeństwa ma charakter bezwzględny, co oznacza, iż akty prawa krajowego, niezależnie od tego, jaki jest ich status prawny, muszą być zgodne z normami wspólnotowymi. Prawo wspólnotowe ma również pierwszeństwo przed normami konstytucyjnymi państw członkowskich, takimi jak prawa podstawowe lub zasady strukturalne konstytucji. Ważność aktu prawa wspólnotowego można badać tylko w stosunku do wyższego rangą prawa wspólnotowego, a nie w stosunku do prawa wewnętrznego10.
Trybunał chciał uniknąć sytuacji oceniania legalności prawa wspólnotowego w świetle przepisów i zasad prawa krajowego. Stwierdził tylko, że prawa podstawowe jednostki należą do ogólnych zasad, które chroni Trybunał, i które Wspólnota oraz jej organy powinny przestrzegać. Jeśli uznaje się absolutne pierwszeństwo prawa wspólnotowego przed całością prawa krajowego, z tym skutkiem, że akty wspólnotowe, które mogą naruszać wynikającą z praw podstawowych pozycję obywateli Wspólnoty, nie mogą być oceniane za pomocą krajowych praw podstawowych, konieczne jest stworzenie prawno-europejskiej ochrony praw podstawowych, aby Wspólnotom Europejskim nie można było postawić zarzutu nieprzestrzegania zasad państwa prawnego i sprawiedliwości.
Trybunał wskazał także, iż poszanowanie praw podstawowych stanowi integralną część ogólnych zasad chronionych przez Trybunał. Ochrona tych praw musi być zagwarantowana w ramach struktur i aktów Wspólnoty. Jeśli chodzi o aspekt czasowy, Trybunał stwierdził, że wymóg zgodności z prawem WE dotyczy wszystkich aktów prawa krajowego. W związku z tym nie jest istotne, czy dany akt pochodzi z okresu przed wejściem w życie Traktatu, czy też został już wydany w trakcie jego obowiązywania. Tę samą myśl, co w wyroku w sprawie Internationale Handelgesellschaft, powtórzył Trybunał w orzeczeniu z 13 lipca 1972 r. w sprawie Komisja przeciwko Włochom11. Zdaniem Trybunału, prawo konstytucyjne państwa członkowskiego nie może stanowić przeszkody dla zasady nadrzędności prawa wspólnotowego. Zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego ma zastosowanie nie tylko w systemie prawnym Wspólnot, ale także w wewnętrznych porządkach krajowych, gdzie może być powoływana przed sądami krajowymi12.
Następstwa zasady pierwszeństwa
Kolejnym orzeczeniem ETS, odnoszącym się do zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, było orzeczenie z 9 marca 1978 r. w sprawie Simmenthal II13. W tym wyroku Trybunał wypowiedział się na temat następstw zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, tzn. jakie są konsekwencje niezgodności aktu prawa krajowego z prawem wspólnotowym. Trybunał przyjął tu koncepcję pierwszeństwa stosowania prawa wspólnotowego. Oznacza ona, że norma prawa wewnętrznego niezgodna z prawem wspólnotowym jest niewykonalna w obszarze krajowym. Jednak stwierdzenie tej niezgodności nie powoduje automatycznie pozbawienia mocy obowiązującej tej normy. Jednocześnie Trybunał dodał, iż bezpośrednie obowiązywanie prawa wspólnotowego oznacza, że postanowienia prawa wspólnotowego muszą posiadać pełną i jednakową skuteczność we wszystkich państwach członkowskich od momentu wejścia w życie przez cały okres ich ważności. Postanowienia te są więc bezpośrednio źródłem praw i obowiązków dla wszystkich, których dotyczą, bez względu na to, czy chodzi o państwa członkowskie czy pojedyncze osoby uczestniczące w stosunkach prawnych, które podlegają prawu wspólnotowemu.
Następstwem przyjęcia zasady pierwszeństwa stosowania prawa wspólnotowego jest niemożność stosowania danej normy niezgodnej z prawem wspólnotowym jedynie w sprawach, które płyną z członkostwa państwa w Unii Europejskiej. Oznacza to, iż ta sama norma może być stosowana poza zakresem obowiązywania prawa wspólnotowego. Jako przykład niech posłuży norma prawa krajowego, dyskryminująca pracowników–cudzoziemców w porównaniu z obywatelami danego państwa, która nie mogłaby znajdować zastosowania wobec obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej ze względu na sprzeczność z art. 12 i 39 TWE, jednakże można by ją stosować wobec obywateli państw trzecich14.
Drugim zagadnieniem, jakim zajął się w omawianym orzeczeniu Trybunał, są kompetencje sądów do stwierdzenia niezgodności normy wewnętrznej z prawem WE (Wspólnoty Europejskiej). Trybunał uznał, iż odmowa zastosowania normy prawa krajowego, która jest niezgodna z prawem wspólnotowym, leży w kompetencji każdego sądu rozpoznającego sprawę. Jeżeli są wątpliwości co do zgodności prawa krajowego z prawem wspólnotowym, to w takim wypadku sąd państwa członkowskiego powinien wystąpić z zapytaniem wstępnym do ETS, na podstawie art. 234 TWE. W przypadku jednakże gdy sąd krajowy stwierdzi, iż rzeczywiście występuje konflikt pomiędzy prawem krajowym a wspólnotowym, wówczas obowiązkiem władzy prawodawczej jest usunięcie danej normy z systemu prawnego.
Kwestia pierwszeństwa rozporządzeń przed prawem wewnętrznym była rozstrzygana najpierw w orzeczeniu w sprawie F. Costa, a następnie w orzeczeniu w sprawie Internationale Handelgesellschaft. Powstaje zatem pytanie: „Jaka jest sytuacja w przypadku innych aktów prawnych”?
Odpowiadając na tak postawione pytanie należy przyjąć, że zasada pierwszeństwa znajduje również zastosowanie do postanowień dyrektyw. W orzeczeniu z 7 lipca 1981 r. w sprawie Rewe przeciwko Hauptzollamt Kiel15 Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził m.in., iż wiążący charakter dyrektyw oznacza, że organy krajowe nie mogą stosować w stosunku do osób fizycznych i osób prawnych krajowych aktów prawnych (ustawowych i administracyjnych), które nie są zgodne z przepisami dyrektyw. Te ostatnie muszą spełniać jednak kryteria stosowania na płaszczyźnie prawa krajowego.
Zakresem zasady pierwszeństwa objęte są również przepisy umów międzynarodowych oraz aktów wydanych na ich podstawie. Jako przykład można wskazać orzeczenie z 19 listopada 2002 r. w sprawie Bülent Kurz, né Yüce przeciwko Land Baden-Wüttemberg16. ETS rozpatrywał pytanie prejudycjalne, które dotyczyło art. 6 ust. 1 i art. 7 decyzji Rady Stowarzyszenia EWG/Turcja. Stwierdził, iż z zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego przepisów takich jak art. 6 wspomnianej decyzji wynika, iż państwo członkowskie nie może jednostronnie modyfikować zakresu systemu stopniowej integracji pracowników tureckich w państwie przyjmującym17.
Akty administracyjne
Zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego ma zastosowanie nie tylko względem krajowych przepisów o charakterze legislacyjnym, ale także aktów o charakterze administracyjnym. Odnośnie do tej właśnie problematyki ETS wydał bardzo ciekawe orzeczenie z 13 stycznia 2004 r. w sprawie Kühne & Heitz NV przeciwko Productschap voor Pluimvee en Eieren18. ETS rozpatrywał pytanie prejudycjalne skierowane przez niderlandzki sąd administracyjny w przedmiocie wykładni art. 10 TWE. Pytanie dotyczyło ponownego rozpatrzenia podstaw do wydania decyzji administracyjnej, jeśli w toku jej uchwalenia dokonano błędnej wykładni prawa wspólnotowego. Chodziło o wydanie decyzji przez niderlandzkie organy celne, która potem została zmieniona, przez te organy, na niekorzyść powoda. W międzyczasie ETS orzekając w innej sprawie udzielił na wniosek sądu krajowego wykładni wspólnotowej taryfy celnej. Ta wykładnia dokonana przez Trybunał miała również zastosowanie do sprawy Kühne & Heitz. Nie pozostawiała ona wątpliwości, iż pierwotna decyzja niderlandzkich władz celnych była słuszna, natomiast późniejsza jej zmiana stanowiła naruszenie prawa wspólnotowego19.
Według stanowiska ETS, zasada solidarności wynikająca z art. 10 TWE nakłada na organy administracyjne obowiązek ponownego rozpatrzenia ostatecznej decyzji administracyjnej, jeśli taki wniosek zostanie złożony celem wzięcia pod uwagę wykładni istotnego przepisu wydanej w tym czasie przez Trybunał. Obowiązek taki istnieje, jeśli spełnione zostaną następujące przesłanki: w świetle prawa krajowego sąd ma prawo ponownego rozpatrzenia sprawy; przedmiotowa decyzja administracyjna jest ostateczna w wyniku orzeczenia sądu krajowego ostatniej instancji; powyższe orzeczenie wydane zostało, w świetle późniejszego orzeczenia Trybunału, na podstawie wadliwej interpretacji prawa wspólnotowego dokonanej bez wystąpienia do Trybunału o orzeczenie prejudycjalne w trybie art. 234 ust. 3 TWE oraz zainteresowana strona wystąpiła do organu administracyjnego natychmiast po powzięciu wiadomości o decyzji Trybunału.
W obecnym stanie prawnym zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego nie ma swojej podstawy traktatowej. Jej dzisiejszy kształt i zakres zastosowania jest efektem wieloletniej ewolucji orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Dzięki jego orzecznictwu przybrała ona taki kształt, jaki ma obecnie. Można stwierdzić, iż główną siłą napędową rozwoju integracji europejskiej jest działalność Trybunału i jego orzecznictwo, które poprzez swój autorytatywny i nadrzędny charakter wpływa nie tylko na prawny, ale i na polityczny wymiar Wspólnoty. Jednakże sytuacja ta ulegnie zmianie i zasada ta będzie miała zagwarantowaną traktatową podstawę prawną. Stanie się to zapewne z momentem wejścia w życie Konstytucji Europejskiej.
AGNIESZKA DAUTER

 1 M. Kenig-Witkowska, A. Łazowski, R. Ostrihansky, Prawo instytucjonalne Unii Europejskiej, Warszawa 2004, s. 234.
 2 Sprawa 26/62, [1963] ECR, s. 1.
 3 T. Koncewicz, Prawo wspólnotowe w sądach krajowych, „Przegląd Prawa Europejskiego” 2004, nr 1 (15), s. 61.
 4 Sprawa 6 / 64, [1964] ECR, s. 585.
 5 Z. Brodecki, Prawo integracji z europejskiej perspektywy, Warszawa 2004, s. 103.
 6 A. M. Collins, Skutek bezpośredni i nadrzędność prawa Wspólnoty Europejskiej [w:] Podstawy systemu prawnego Wspólnot Europejskich, pod red. E. Wojtaszek-Mik, Łódź 1998, s. 59.
 7 J. D. Mouton, C. Soulard, Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, Lublin 2000, s. 101.
 8 M. Kenig-Witkowska, A. Łazowski, R. Ostrihansky, op. cit., s. 236.
 9 Sprawa 11/70, [1970] ECR, s. 1125.
10 M. Ahlt, M. Szpunar, Prawo europejskie, Warszawa 2005, s. 43.
11 Sprawa 48/71, [1971] ECR, s. 529.
12 R. Skubisz, E. Skrzydło-Tefelska, Prawo europejskie, Lublin 2003, s. 170.
13 Sprawa 106/77, [1978] ECR, s. 629.
14 S. Biernat, Prawo Unii Europejskiej a prawo państw członkowskich [w:] Prawo Unii Europejskiej, pod red. J. Barcza, tom I, Warszawa 2002, s. 233.
15 Sprawa 158/80, [1981] ECR, s. 1805.
16 Sprawa C-188/00, [2002] ECR, s. I-10691.
17 M. Kenig-Witkowska, A. Łazowski, R. Ostrihansky, op. cit., s. 239.
18 Sprawa C-453/00, [2004] ECR, s. I-000.
19 A. Kenig-Witkowska, A. Łazowski, R. Ostrihansky, op. cit., s. 241.


Zapisz się na newsletter
Chcesz uniknąć błędów? Być na czasie z najnowszymi zmianami w podatkach? Zapisz się na nasz newsletter i otrzymuj rzetelne informacje prosto na swoją skrzynkę.
Zaznacz wymagane zgody
loading
Zapisując się na newsletter wyrażasz zgodę na otrzymywanie treści reklam również podmiotów trzecich
Administratorem danych osobowych jest INFOR PL S.A. Dane są przetwarzane w celu wysyłki newslettera. Po więcej informacji kliknij tutaj.
success

Potwierdź zapis

Sprawdź maila, żeby potwierdzić swój zapis na newsletter. Jeśli nie widzisz wiadomości, sprawdź folder SPAM w swojej skrzynce.

failure

Coś poszło nie tak

Źródło: Ksiegowosc.infor.pl

Oceń jakość naszego artykułu

Dziękujemy za Twoją ocenę!

Twoja opinia jest dla nas bardzo ważna

Powiedz nam, jak możemy poprawić artykuł.
Zaznacz określenie, które dotyczy przeczytanej treści:
Autopromocja

REKLAMA

QR Code

REKLAMA

Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Webinar: Przekształcenie JDG klienta w spółkę w praktyce biura rachunkowego + certyfikat gwarantowany

Praktyczny webinar „Przekształcenie JDG klienta w spółkę w praktyce biura rachunkowego” poprowadzi Tomasz Rzepa, doradca podatkowy, ekspert INFORAKADEMII. Każdy z uczestników otrzyma imienny certyfikat i roczny nielimitowany dostęp do retransmisji webinaru wraz z materiałami dodatkowymi. Uczestnicy webinaru dowiedzą się, jak wygląda proces przekształcenia JDG w spółkę z perspektywy biura rachunkowego, ze wskazaniem kluczowych wyzwań, problemów oraz szans, jakie z tego faktu wynikają.

Zatrudnianie cudzoziemców - zmiany od 1 czerwca 2025 r. Dodatkowe przesłanki odmowy wydania zezwolenia, rejestr umów o pracę, legalność pobytu obywateli Ukrainy, cyfrowe wnioski i wyższe kary

Nowe przepisy dotyczące zasad zatrudniania cudzoziemców w Polsce zaczną obowiązywać od 1 czerwca 2025 roku. Regulacje określają warunki, na jakich możliwe będzie legalne powierzenie pracy obcokrajowcom. Sprawdzamy, czy nowe przepisy wprowadzają ułatwienia i w jaki sposób zmieniają procedurę zatrudniania cudzoziemców.

Kary umowne a koszty podatkowe – korzystny wyrok dla podatników

W wyroku z 6 maja 2025 r., sygn. II FSK 1012/22 Naczelny Sąd Administracyjny zgodził się z stanowiskiem, że kary umowne mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli niewykonanie dostawy - nie wynikało z winy spółki. Niepewność w tej sprawie wynikała z wykładni art. 16 ust 1 pkt 22 ustawy o CIT, w którym określono jakie kary umowne i odszkodowania nie mogą być uznane za koszty podatkowe. W orzecznictwie przepis ten jest interpretowany literalnie, uznając że pozostałe rodzaje wypłat odszkodowawczych niż wskazane w przepisie mogą być uznane za koszt podatkowy.

Czy zawód księgowego powinien być certyfikowany? Ministerstwo Finansów analizuje możliwe zmiany

Od 2014 roku w Polsce nie można już uzyskać certyfikatu księgowego wydanego przez Ministra Finansów. W wyniku przeprowadzonej wówczas deregulacji zawód księgowego został formalnie otwarty – obecnie nie wymaga żadnych licencji ani zezwoleń państwowych. Choć miało to na celu ułatwienie dostępu do zawodu, skutki tej zmiany do dziś budzą mieszane opinie w branży. Temat ten nie jest również obojętny dla Ministerstwa Finansów.

REKLAMA

Kto i kiedy może ponieść odpowiedzialność karną za niezłożenie wniosku o upadłość spółki handlowej (np. sp. z o.o.)

Złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki handlowej to obowiązek, który spoczywa na barkach między innymi członków zarządu i likwidatorów. Niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki pomimo powstania warunków uzasadniających upadłość spółki jest przestępstwem, które zostało uregulowane nie w Kodeksie karnym, a w Kodeksie spółek handlowych.

Komunikat ZUS: 2 czerwca 2025 r. upływa ważny termin dla przedsiębiorców. Zwrot nadpłaconej składki zdrowotnej tylko po złożeniu wniosku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przypomina przedsiębiorcom, że do 2 czerwca 2025 r. należy zweryfikować i odesłać przez PUE/eZUS wniosek o zwrot nadpłaconej składki zdrowotnej.

ZUS odbiera zasiłki chorobowe za błędy dotyczące składek sprzed 2022 roku – Rzecznik MŚP interweniuje

Do Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców wpływa coraz więcej dramatycznych spraw dotyczących decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w których organ odmawia wypłaty świadczeń zasiłkowych, wskazując, że przedsiębiorcy nie podlegają ubezpieczeniu chorobowemu za okres sprzed 2022 roku.

Podatnik zapłacił zaległy podatek ale nie zatrzymało to egzekucji. Urząd skarbowy wykorzystał pomyłkę w przelewie. Winą obarczył podatnika i automatyzację systemu

Absurdów podatkowych nie brakuje. Dla przykładu można podać historię przedsiębiorcy, który nie uregulował w terminie podatku, za co otrzymał upomnienie z urzędu skarbowego. Dokonując wpłaty, popełnił niezamierzony błąd, który spowodował kolejne konsekwencje. W efekcie na jego koncie jednocześnie wystąpiła niedopłata i nadpłata podatku. Ministerstwo Finansów, komentując ww. sprawę, wskazuje obowiązujące przepisy, zaś eksperci przekonują, że urzędnicy mogli zachować się inaczej. Resort zaznacza, że proces obsługi wpłat podatników jest zautomatyzowany, a w opisywanej sytuacji nie można mówić o błędzie systemowym. Wśród znawców tematu nie brakuje opinii, że zbyt sztywne przepisy i procedury podatkowe mogą właściwie stanowić pułapkę dla przedsiębiorców.

REKLAMA

PKWiU 2025 - nowa klasyfikacja statystyczna wyrobów i usług jeszcze w 2025 roku

W wykazie prac legislacyjnych rządu opublikowano niedawno Projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU). Nowa PKWiU 2025 zastąpi obecnie obowiązującą PKWiU 2015. Od kiedy?

Bezpłatny webinar: Rozliczanie branży budowlanej i deweloperskiej. Jak uniknąć najczęstszych błędów?

Branża budowlana i deweloperska to sektory, w których każdy szczegół w rozliczeniach finansowych ma znaczenie, a konsekwencje popełnianych błędów mogą być daleko idące. Zarówno w księgach rachunkowych, jak i w rozliczeniach podatkowych precyzyjna klasyfikacja realizowanych prac jest kluczowa.

REKLAMA